Een recensie van Panda Bytes
Met Wildcat (2025) levert regisseur James Nunn een rechttoe rechtaan actiethriller af, waarin Kate Beckinsale opnieuw in de huid kruipt van een geharde vechtmachine met een tragisch verleden. In deze filmrecensie nemen we bij Panda Bytes deze nieuwe titel onder de loep. Is dit een verrassende comeback voor Beckinsale, of blijft ze hangen in het vertrouwde genre zonder echt vuurwerk? Spoiler: er zit zeker pit in Wildcat, maar of die scherp genoeg is om te blijven hangen, is een andere vraag.
Een klassiek uitgangspunt met een Londens randje
Het verhaal van Wildcat begint midden in een overval: Ada (Beckinsale) werkt samen met haar jongere broer Edward, haar ex-geliefde Roman en de loyale Curtis. Ze stelen diamanten van de beruchte Londense onderwereldbaas Christina Vine. Maar al snel blijkt dat de overval geen doel op zich is: Ada’s dochter is ontvoerd door rivaliserende gangsters, en de gestolen diamanten moeten haar vrijbrief worden.
Wat volgt is een onvermijdelijke escalatie in de Londense onderwereld, waar Ada en haar team terechtkomen in een gevaarlijk machtsspel tussen Christina Vine en haar tegenhanger Frasier Mahoney. De bendes staan al op gespannen voet, en Ada’s actie is de druppel die het kruitvat doet ontploffen.
Relaties vol spanning en loyaliteit
De onderlinge verhoudingen in de film zorgen voor een interessante gelaagdheid, al worden niet alle personages even goed uitgewerkt. Ada is duidelijk de spil. Ze is moeder, zus en voormalig spion in één en die drie rollen botsen voortdurend met elkaar. Haar broer Edward worstelt zichtbaar met PTSS, een gevolg van kindermishandeling door hun vader. Hij ziet Ada als zijn beschermer, wat zorgt voor broze maar ontroerende momenten tussen de twee.
Roman, haar ex en tevens partner-in-crime, blijkt zowel een stoere vechtersbaas als iemand met een zwakke plek voor Ada. Curtis is de stabiele factor in het team, de man die blijft staan als het chaos wordt. Aan de andere kant hebben we Christina Vine, die als ijskoude maffiabaas tegenover de meer explosieve Frasier Mahoney staat. Samen domineren zij het criminele landschap van Oost-Londen, ieder met hun eigen methodes en temperament.
Visuele stijl en actiescènes: strak en doelgericht
James Nunn weet precies hoe hij actie in beeld moet brengen. De gevechten zijn strak gechoreografeerd, met Lewis Tan als uitblinker in fysieke intensiteit. De vuurgevechten zijn realistisch, met goede geluidseffecten en een geloofwaardige opbouw. Explosies, achtervolgingen en close-combat: alles wordt met precisie uitgevoerd.
Toch is er een duidelijk minpunt: het overmatige gebruik van een stuntdubbel voor Beckinsale. In veel actiescènes is haar gezicht nauwelijks te zien, vaak verborgen achter haar haar of in schaduwen. Dat haalt de kijker uit de film en doet afbreuk aan haar geloofwaardigheid als actieheldin. En dat is jammer, want verder heeft Beckinsale nog steeds de présence en intensiteit die je nodig hebt in dit genre.
Tonaal wankel, maar met momenten van kracht
De film worstelt soms met zijn eigen toon. In het begin lijkt Wildcat op een luchtige gangsterkomedie in de stijl van Lock, Stock and Two Smoking Barrels, compleet met absurde typetjes en snelle dialogen. Maar halverwege kantelt de sfeer naar een serieus familiedrama met psychologische ondertonen. Die overgang is niet altijd even soepel, waardoor de film af en toe aanvoelt als twee verschillende films in één.
Bijvoorbeeld: Edward’s angstaanvallen worden de ene keer als komisch neergezet, en de andere keer als een serieus symptoom van zijn trauma. Dat zorgt voor verwarring en haalt de kracht uit wat een diepere laag had kunnen zijn.
Sterke punten, maar ook verspild talent
De cast is solide. Beckinsale weet haar rol met overtuiging te brengen, ondanks de beperkingen van het script. Hardiker doet het goed als Edward en brengt oprechte emotie. Lewis Tan laat opnieuw zien dat hij meer verdient dan bijrollen. Helaas worden sterke namen als Alice Krige en Charles Dance niet ten volle benut. Hun personages blijven steken in stereotype slechteriken, met dreigende blikken maar weinig inhoud.
De muziek en cameravoering doen wat ze moeten doen, maar onderscheiden zich niet. Alles is degelijk, maar nergens spectaculair of vernieuwend.
Meer dan popcornvermaak?
Wildcat heeft zijn momenten. Het verhaal is voorspelbaar, maar effectief. De actie is goed geregisseerd, maar niet vernieuwend. De personages hebben potentie, maar worden niet allemaal even goed benut. Het is een film die prima werkt voor een avondje verstand op nul, maar wie op zoek is naar diepgang of originaliteit, blijft met een katerige nasmaak achter.
Dat gezegd hebbende: in vergelijking met veel recente actieprojecten van Beckinsale is dit zeker een stap in de goede richting. Er zit vaart in, het tempo is strak en de Londense setting geeft het geheel net dat beetje extra sfeer.
Conclusie: Wildcat (2025) is een onderhoudende maar veilige keuze
Deze filmrecensie maakt duidelijk dat Wildcat een degelijke genrefilm is die vooral leunt op de bekende sterrencast en vakkundige actie. James Nunn levert een film af die precies doet wat je verwacht, maar zelden verrast. De mix van familiedrama en gangstergeweld had krachtiger kunnen zijn als de toon consistenter was.
Toch weten de sterke choreografie en de geloofwaardige onderlinge relaties de film boven de middelmaat uit te tillen. Wildcat is geen hoogvlieger, maar zeker ook geen afknapper. Voor de liefhebber van harde actie en Britse misdaadfilms is dit een solide keuze.
Beoordeling Panda Bytes
Drie van de vijf sterren. Een vermakelijke actiethriller die net genoeg scherpte heeft maar geen blijvende indruk achterlaat.
Wat denk jij?
Heeft Wildcat jou weten te verrassen? Of houd je het liever bij klassiekers zoals Snatch en Taken? Laat je mening hieronder achter of praat met ons mee op onze socials. En vergeet niet: bij Panda Bytes gaan we altijd dieper, zelfs als de kat al uit de zak is.
