Introductie:
In deze review nemen wij Terminator 2D: NO FATE onder handen, een game die zo hard leunt op nostalgie dat je bijna zoekt naar een gleuf om een muntstuk in te werpen. Wij kijken niet alleen naar de retro uitstraling, maar ook naar hoe het speelt in 2025. Is dit meer dan een leuk “weet je nog?” moment of staat hier een actiegame die ook zonder roze nostalgiebril overeind blijft?
Een tweedelige tijdreis: oorlog in de toekomst en chaos in Los Angeles
In Terminator 2D: NO FATE wissel je constant tussen twee tijdsperioden. Aan de ene kant is er de grauwe toekomst waarin de mensheid strijdt tegen Skynet, aan de andere kant het stoffige en zonnige Los Angeles van 1995. De game volgt in grote lijnen het verhaal van Terminator 2: Judgment Day, maar is duidelijk geen exacte kopie.
De ontwikkelaars gebruiken de film als fundament en bouwen daar een spel bovenop dat alles aandikt:
meer vijanden, meer kogels, meer explosies en vooral meer momenten waarop je denkt: “Dit gaat nooit goed komen.” De bodycount is hoog, en dat past bij de licentie. Dit is Terminator zoals we hem ons herinneren: rauw, hard en onverbiddelijk.
Elke missie is compact en duurt meestal tussen de twee en vijf minuten. Dat klinkt kort, maar de intensiteit ligt zo hoog dat je na een paar levels het gevoel hebt dat je net een hele speelfilm hebt uitgezeten. De game is volledig tweedimensionaal met één vlak waar je op schiet, duikt en mee vecht. Geen complexe driedimensionale puzzels, maar pure arcade actie.
Besturing en gameplay: strak, snel en soms bewust frustrerend
De kern van deze review gaat natuurlijk over hoe de game speelt. Terminator 2D: NO FATE houdt het simpel:
je richt, schiet, ontwijkt en probeert vooral niet geraakt te worden. Je speelt meestal als Sarah Connor of haar toekomstige zoon, Commander John Connor.
Ze hebben allebei een levensbalk met een paar blokjes. Zo’n blokje ben je sneller kwijt dan je “Hasta la vista” kunt zeggen. Beschadiging vermijden is belangrijker dan alles en iedereen willen uitschakelen.
Wat kun je allemaal doen in een gevecht
In plaats van een diagram beschrijven we hoe een typische confrontatie verloopt:
Je begint een level en meteen komen vijanden het scherm opgelopen of rijden ze binnen.
Je scant de omgeving: waar komen de kogels vandaan, waar zit dekking, waar staan explosieven.
Je beslist in een fractie van een seconde of je gaat schieten of eerst gaat duiken.
Met gericht vuur probeer je de grootste bedreigingen als eerste uit te schakelen, bijvoorbeeld vijanden met zware wapens of turrets.
Terwijl je schiet moet je constant duck, jump, slide of een dodge rol gebruiken om kogels, lasers en granaten te ontwijken.
Na deze eerste golf volgt vaak een mini baas, een zwaar gepantserde Terminator of een groter voertuig.
Overleef je dat, dan ga je door naar de volgende sectie. Ga je neer, dan verlies je een continue en keldert je score.
Dit herhaalt zich in verschillende variaties. In sommige levels zit je in een auto of achterop een voertuig, in andere vecht je in een bar of fabriek. De basis is hetzelfde, maar de context verandert genoeg om het fris te houden.
Moeilijkheidsgraad: de game vraagt geduld, geen haastwerk
De moeilijkheid’s stand bepaalt volledig hoeveel plezier je uit de game haalt. Op Easy heb je onbeperkte continues. Dat betekent dat je het einde vrijwel altijd zult halen, zij het met een stapel E range ringen en een iets gekrenkte trots.
Op Normal, Hard en hogere standen wordt het menens. Raak je al je continues kwijt, dan begin je de volledige campagne opnieuw. Geen snelle checkpoints die je altijd redden, maar een ouderwetse “vanaf het begin” aanpak. De campagne duurt op een serieuze moeilijkheidsgraad al snel rond de anderhalf uur, en dat voelt op Hard soms als een mentale marathon.
Toch werkt dit systeem opvallend goed. De game dwingt je patronen te leren, te letten op vijandelijke plaatsing en je reflexen te scherpen. De hogere standen veranderen namelijk niet alleen hoeveel schade je krijgt, maar schuiven soms ook vijanden, turrets en laserstralen op andere plekken in het level. Je leert opnieuw kijken naar dezelfde omgeving, alsof je in een nieuwe versie van de tijdlijn bent beland.
Visuele stijl: een spel dat leeft alsof het draait in een oude kast
De grootste kracht van Terminator 2D: NO FATE is de presentatie. De sprites lijken rechtstreeks afkomstig uit het begin van de jaren negentig. Personages lijken herkenbaar, maar nooit één op één op hun acteurs. Dat is precies hoe we het kennen van licentie games uit die periode.
De animaties zijn bewust niet extreem soepel. Ze voelen vloeiend genoeg om modern te zijn, maar hebben net die schokkerige charme die je associeert met oudere hardware. De CRT filter voegt daar nog een laagje nostalgie overheen. De pixels worden licht vervaagd en krijgen dat typische raster effect waardoor alles net wat zachter oogt. Op een moderne televisie of monitor werkt dat verrassend goed.
De cutscenes zijn kort maar sfeervol. Ze hebben voldoende details om geloofwaardig te zijn, maar missen dat onregelmatige laagje polish dat moderne story driven games vaak hebben. En dat is hier een compliment. Het voelt alsof je een cartridgespel uit de kast hebt getrokken dat toevallig prachtig is bewaard.
Geluid en muziek: tussen herinnering en modern comfort
Geluid is een belangrijk deel van de ervaring. De wapens klinken stevig, explosies hebben impact en Terminators sterven met een bevredigend metalen gekraak. De soundtrack legt een stevige synth basis onder de actie, met hier en daar knipogen naar bekende thema’s.
De muziek klinkt soms iets te schoon, zeker als je denkt aan hoe beperkt audio vroeger was op veel systemen. Geen korrelige samples of harde compressie, maar een nette, heldere mix. Dat doorbreekt een beetje de illusie van een oude game, maar zorgt er wel voor dat je oren je dankbaar zijn na een paar uur spelen.
Een van de sterkste momenten is het gebruik van herkenbare muziek tijdens een bargevecht. Terwijl je vijanden in elkaar mept, klinkt een bekend nummer op de achtergrond. De combinatie van over de top geweld en bijna karikaturale muziek creëert precies de soort zwarte humor die bij Terminator past.
Replaywaarde: alternatieve eindes en extra modi houden je binnen
Een goede review moet ook de vraag beantwoorden: kom je na één speelsessie nog terug? In het geval van Terminator 2D: NO FATE is het antwoord ja, vooral als je houdt van het perfectioneren van runs.
Na afloop van een level krijg je een beoordeling van E tot S. Ga je vaak dood of gebruik je veel continues, dan kun je die S wel vergeten. Dit moedigt je aan om levels opnieuw te spelen en vijandelijke patronen beter in je hoofd te prenten.
De game bevat meerdere eindes, afhankelijk van keuzes die je maakt tijdens het verhaal en de routes die je volgt. Voor fans van de film is het interessant om te zien hoe de game speelt met het lot en met bekende gebeurtenissen. De alternatieve scenario’s voelen als een soort “wat als” afleveringen binnen het Terminator universum.
Daarnaast zijn er extra modi zoals boss rush en een stand waarin een bepaalde verhaallijn centraal staat. Dat geeft de game net genoeg vlees op de botten om de prijs te verantwoorden en maakt het aantrekkelijk om zo nu en dan terug te keren.
Termijn versus waarde: is deze trip naar het verleden zijn prijs waard?
Met een digitale prijs rond de dertig dollar zit Terminator 2D: NO FATE in het segment van die ene game waar je even over nadenkt voordat je hem koopt. De campagne is niet eindeloos lang, maar dankzij de moeilijkheidsgraad, alternatieve eindes en extra modi kun je gemakkelijk tien uur of meer in de game stoppen.
Belangrijker nog: het zijn vaak intense uren. Dit is geen game die je achteloos aanzet om “even te ontspannen”. Dit is zweterige handpalmen, gevloek op dat ene projectiel dat je niet zag aankomen en de euforie van een baas die eindelijk neergaat. Dat maakt het tot een herhaalbare ervaring, vooral voor spelers die graag beter willen worden in een spel in plaats van het alleen maar te doorlopen.
Kritische kanttekeningen: charme komt met rafelranden
Geen eerlijke review zonder minpunten. Terminator 2D: NO FATE neemt soms wel erg veel over van de frustraties van oude arcade games. De harde reset als je continues op zijn kan demotiverend zijn voor spelers die weinig tijd hebben of gewoon een keer relaxed door het verhaal willen lopen, maar geen zin hebben in de heel makkelijke stand.
Ook de besturing van de slide of dodge kan soms wat stug reageren, vooral als je snel van richting verandert en meteen wilt uitwijken. In een game waarin een halve seconde verschil kan bepalen of je leeft of sterft, valt dat op. Het is geen gamebrekend probleem, maar wel iets waar je rekening mee moet houden.
En dan is er nog de vraag of deze stijl je überhaupt ligt. Wie niets heeft met retro uitstraling, zweert bij fotorealistische graphics of een zeer verhaal gedreven structuur, zal hier misschien minder mee hebben. Dit is in de eerste plaats een actiegame voor spelers die de arcade mentaliteit begrijpen en omarmen.
Conclusie van de review: meer dan alleen een nostalgische gimmick
Als we alles afwegen, kunnen we in deze review van Terminator 2D: NO FATE stellen dat de game niet alleen leunt op nostalgie. Ja, het voelt alsof er een oude kast in je woonkamer is gezet. Ja, het ziet eruit als een verloren spel uit het begin van de jaren negentig. Maar onder die retro laklaag schuilt een zorgvuldig ontworpen actiegame die precies weet wat hij wil zijn.
Voor de gemeenschap van Panda Bytes is dit een titel die perfect past in het rijtje moderne throwbacks die het verleden niet alleen namaken, maar opnieuw interpreteren. De combinatie van strakke actie, sterke sfeer, alternatieve verhaallijnen en pittige moeilijkheidsgraad maakt dit een titel waar fans van de franchise én liefhebbers van klassieke actie veel plezier uit kunnen halen.
Wat ons betreft is Terminator 2D: NO FATE een geslaagde terugkeer naar een tijd waarin games je soms keihard lieten verliezen, maar je toch elke keer weer een nieuwe “continue” liet indrukken.
En nu zijn wij benieuwd: durf jij het aan om de campagne op Hard uit te spelen zonder vloekend je controller weg te leggen? Laat het ons weten, want dan willen wij die heldenverhalen graag horen.
