Introductie:
Tien jaar filmgeschiedenis lijkt op papier overzichtelijk. Een rij jaartallen. Wat winnaars. Wat verliezers. Een paar Oscars, een paar blockbusters, veel streamingpremières. Maar wie echt kijkt, ziet iets anders.
De afgelopen tien jaar waren geen decennium van zekerheid. Het waren jaren van verschuiving. Van twijfel. Van zoeken. Bioscopen moesten zichzelf opnieuw uitvinden. Streaming veranderde hoe we kijken. Makers kregen meer vrijheid, maar ook meer druk. En wij, de kijkers, leerden anders kijken. Aandacht werd schaars. Stilte waardevol.
Bij Panda Bytes hebben we deze jaren niet benaderd als een wedstrijd, maar als een gesprek. Welke films zijn blijven hangen? Welke groeiden bij herziening? Welke bleken belangrijker dan hun openingsweekend deed vermoeden?
Dit is geen lijst van “de beste films ooit”. Dit is een selectie van films uit de laatste tien jaar die iets hebben achtergelaten. In je hoofd. In je hart. In de manier waarop je naar cinema kijkt.
1. Drive My Car (2021)
Als er één film is die het tempo van dit decennium samenvat, dan is het Drive My Car. Ryusuke Hamaguchi liet zien dat tijd geen vijand is, maar een bondgenoot. Rouw, kunst, taal en stilte vloeien samen in een film die je niet consumeert, maar bewoont.
Deze film groeide niet door plot, maar door ademruimte. Door gesprekken die mogen ontsporen. Door pauzes die iets betekenen. Het is cinema die vertrouwen heeft in de kijker.
Waarom hij blijft
Omdat hij bewijst dat drie uur stilte soms meer zegt dan drie minuten spektakel.
2. Aftersun (2022)
Aftersun is geen herinnering, maar het gevoel van herinneren. Charlotte Wells maakte een film die niet uitlegt, maar laat voelen hoe het is om later te begrijpen wat je toen niet kon zien.
Paul Mescal speelt een vader die aanwezig is en toch verdwijnt. De film raakt iets universeels: het moment waarop je beseft dat je ouders mensen zijn, met pijn die ze niet konden delen.
Waarom hij blijft
Omdat iedereen ooit terugkijkt en denkt: had ik dit toen maar gezien.
3. Parasite (2019)
Ja, deze film won alles. Maar Parasite verdient zijn plek hier niet vanwege prijzen, maar vanwege precisie. Bong Joon-ho maakte een film die sociaal commentaar, thriller en zwarte komedie samenbracht zonder ook maar één noot vals te spelen.
Elke herziening onthult nieuwe lagen. Nieuwe details. Nieuwe grappen die eigenlijk wonden zijn.
Waarom hij blijft
Omdat hij laat zien hoe cinema tegelijkertijd scherp, toegankelijk en diep politiek kan zijn.
4. The Worst Person in the World (2021)
Joachim Trier gaf een generatie een gezicht zonder haar te veroordelen. Julie is niet verloren, ze is zoekend. En dat maakt haar herkenbaar. De film vangt het gevoel van moderne volwassenheid: keuzestress, liefde, angst en vrijheid in één adem.
Elke levensfase kleurt deze film anders.
Waarom hij blijft
Omdat hij met je meegroeit en nooit definitief wordt.
5. Moonlight (2016)
Barry Jenkins maakte een film die fluistert en daardoor harder raakt dan de meeste schreeuwers. Moonlight is opgebouwd uit drie hoofdstukken, maar voelt als één lange ademhaling.
Identiteit, seksualiteit, mannelijkheid en kwetsbaarheid worden niet uitgelegd, maar ervaren.
Waarom hij blijft
Omdat hij liet zien dat intimiteit revolutionair kan zijn.
6. The Zone of Interest (2024)
Jonathan Glazer bewees dat het tonen van gruwel niet altijd nodig is om haar te laten voelen. Door de Holocaust buiten beeld te houden en alleen hoorbaar te maken, confronteert deze film ons met normalisering en wegkijken.
Het is geen film die je “mooi” vindt. Het is een film die blijft knagen.
Waarom hij blijft
Omdat hij laat zien wat cinema kan doen door juist níet te tonen.
7. Shoplifters (2018)
Hirokazu Kore-eda vertelde met Shoplifters een verhaal over familie zonder sentiment. Over mensen die elkaar kiezen omdat niemand anders dat doet.
Elke herziening verschuift je sympathie. Elk personage blijkt complexer dan gedacht.
Waarom hij blijft
Omdat hij bewijst dat liefde niet netjes hoeft te zijn om echt te zijn.
8. Past Lives (2023)
Een debuut dat aanvoelt als een afscheid. Past Lives gaat niet over wat had kunnen zijn, maar over wat het betekent dat het er was.
De film raakt een snaar die weinig cinema durft aan te slaan: liefde zonder schuld, gemis zonder drama.
Waarom hij blijft
Omdat hij leert dat sommige verbindingen niet bedoeld zijn om vast te houden.
9. Paterson (2016)
Jim Jarmusch maakte een film die lijkt te bestaan uit niets, en daardoor alles bevat. Een buschauffeur schrijft gedichten. Dagen herhalen zich. Het leven gebeurt.
Paterson is een ode aan aandacht. Aan het gewone. Aan kijken.
Waarom hij blijft
Omdat hij je leert vertragen in een wereld die blijft duwen.
10. Night Always Comes (2025)
De jongste op deze lijst, maar nu al essentieel. Night Always Comes laat zien hoe overleven eruitziet wanneer er geen vangnet is. Vanessa Kirby speelt geen heldin, maar een vrouw die moe is van vechten.
De film voelt als een nacht die geen ochtend belooft.
Waarom hij blijft
Omdat hij de economische realiteit van deze tijd een menselijk gezicht geeft.
Slot: Tien jaar cinema die blijft ademen
De laatste tien jaar film waren geen rechte lijn vooruit. Ze waren een kronkelend pad vol twijfel, heruitvinding en kwetsbaarheid. En juist daarom leverden ze cinema op die blijft hangen.
Bij Panda Bytes geloven we dat dit de films zijn die je niet “afstreept”, maar meeneemt. Films die anders voelen op dinsdag dan op zondag. Films die iets zeggen over wie jij was toen je ze zag en wie je bent geworden.
Dit is geen eindlijst.
Dit is een uitnodiging.
En jij
Welke film uit de afgelopen tien jaar draag jij met je mee? Welke groeide met je mee, bleef fluisteren, of kwam pas later binnen? Deel het met ons, want cinema leeft pas echt wanneer we er samen over blijven praten.
Panda Bytes blijft jouw plek voor films die niet voorbijgaan, maar blijven.
