Introductie:
In deze review van The Housemaid bekijken we een film die zich niet voordoet als iets anders dan hij is. Dit is geen ingetogen psychologische puzzel waarbij we met een glas rode wijn betekenisvolle stiltes moeten interpreteren. The Housemaid is luid, glanzend en doelbewust overdreven. En precies daarom werkt het vaak verrassend goed. We krijgen een thriller die flirt met pulp en melodrama, maar tegelijk slim genoeg is om te weten wanneer hij het gaspedaal moet intrappen en wanneer hij het publiek net genoeg informatie moet onthouden.
Verhaal: een baan die te mooi is om waar te zijn
Millie komt net uit de gevangenis en probeert haar leven opnieuw op te bouwen. Ze heeft geld nodig, rust, een plek om te slapen en vooral een kans om opnieuw te beginnen zonder dat iedereen haar verleden op haar voorhoofd leest. Ze liegt zichzelf een droompositie binnen als inwonende huishoudster bij een extreem rijke familie. Nina, de vrouw des huizes, verwelkomt haar met een warmte die net iets te gepolijst aanvoelt. Andrew, de echtgenoot, is charmant op een manier die in het echte leven meestal gevolgd wordt door problemen.
Al snel merken we dat Millie niet in een veilige haven terecht is gekomen, maar in een huis waar elk compliment een haakje heeft en elke deur die dichtgaat iets verbergt. Wat begint als schijnbare stabiliteit verschuift naar emotionele verstrengeling en daarna naar een machtsstrijd waarin rollen voortdurend wisselen. Eerst lijkt Millie een pion die blij mag zijn met de kruimels van luxe. Vervolgens denkt ze zelf stukken te kunnen verplaatsen. Daarna blijkt dat het bord al die tijd door iemand anders werd ontworpen.
Regie en toon: bewust camp, bewust plezier
De regie kiest vol voor camp en dat is geen ongelukje. De film leunt op overdrijving als stijlmiddel, met personages die soms nét te intens reageren en situaties die nét te netjes uit de bocht vliegen. Toch blijft de film opvallend consistent in zijn eigen logica. We voelen dat dit geen mislukte poging is om een serieuze prestige thriller te zijn, maar een bewuste keuze om het genre met een knipoog en een strak tempo te serveren. Wie bij de eerste overdadige scène al moppert dat dit niet realistisch is, zit waarschijnlijk in de verkeerde zaal. Wie zin heeft in gecontroleerde chaos, krijgt precies dat.
Acteerprestaties: een driehoek die vonkt
Sydney Sweeney houdt Millie geloofwaardig als het ankerpunt van de film. Haar personage heeft iets berekenends, maar ook iets wanhopigs, en die combinatie maakt haar interessant. Millie is geen heilige die per ongeluk in ellende belandt. Ze is iemand die keuzes maakt en daarmee ook risico’s. Dat helpt de film, omdat we niet alleen kijken naar wat haar overkomt, maar ook naar wat ze zelf uitlokt.
Amanda Seyfried maakt van Nina een spektakelstuk. Ze speelt haar excentriek, grillig en met een gevoel voor timing dat bijna muzikaal aanvoelt. Nina kan in één scène zowel gastvrij als dreigend zijn, en dat geeft elke interactie een onvoorspelbare spanning. We zien iemand die zichtbaar plezier heeft in het spelen met macht, en dat plezier werkt aanstekelijk.
Brandon Sklenar als Andrew is charmant en glad, maar niet eendimensionaal. Zijn personage beweegt mee met de toon van de film: eerst een droombeeld, daarna een raadsel, en uiteindelijk een katalysator. Hij weet precies hoe hij sympathiek moet lijken zonder echt veilig te worden. Dat is een lastige balans, en hij houdt hem knap vast.
Bijrollen: functioneel, soms onderbenut
De bijrollen blijven meer op de achtergrond, wat niet per se een probleem is omdat de film duidelijk op het centrale trio leunt. En toch is er ruimte voor kleur. Michele Morrone als Enzo, de mysterieuze medewerker op het terrein, is aanwezig als schaduw in de marge. Elizabeth Perkins duikt op als Evelyn, de dominante moederfiguur, en brengt in korte tijd een smaakvolle dosis klassieke melodrama energie mee. Het zijn accenten die de camptoon voeden zonder het verhaal te laten ontsporen.
Thema’s: klasse, controle en het toneelstuk van rijkdom
Onder de glanslaag zit een herkenbare kern. The Housemaid gaat over klasse verschillen en afhankelijkheid, over hoe rijkdom zich vaak vermomt als vriendelijkheid, terwijl er ondertussen voorwaarden aan alles hangen. Het huis is niet alleen een plek om schoon te maken, het is een systeem. Millie beweegt door dat systeem als iemand die tegelijk wil ontsnappen en wil winnen. De film toont hoe snel mensen elkaar gaan bespelen wanneer status, veiligheid en verlangen op hetzelfde bord liggen.
Cinematografie en productie: luxe die beklemt
Visueel is de film strak. Interieurs ogen perfect, bijna te perfect, alsof alles ontworpen is om indruk te maken en tegelijk iemand klein te houden. De camera ondersteunt dat gevoel. Ruimtes voelen groot, maar niet vrij. Je kunt er lopen, maar je wordt gezien. Die combinatie van schoonheid en beklemming past goed bij een verhaal waarin comfort steeds een prijs blijkt te hebben.
Opbouw: van veilige schijn naar totale escalatie
De film werkt in duidelijke fases. Eerst is er de baan en de illusie van een nieuw begin. Daarna volgt een periode waarin Millie denkt grip te krijgen op haar plek in het huishouden en op de mensen om haar heen. Vervolgens ontstaat emotionele verstrengeling, waarbij verlangen en jaloezie het rationele denken wegdrukken. Daarna kantelt de macht. Wat eerst onschuldig leek, wordt strategie. En als laatste krijgt de film zijn volledige escalatie, waarbij onthullingen en confrontaties elkaar snel opvolgen en het campgehalte bewust wordt opgevoerd tot de film precies op dat randje balanceert waar het óf instort óf schittert. In onze ogen kiest The Housemaid meestal voor het tweede.
Genrepositie: niet subtiel, wel doelgericht
Wie een thriller zoekt die zich gedraagt als een koude, realistische puzzel, gaat hier niet gelukkig van worden. Maar wie houdt van camp, van overdrijving met stijl, van personages die nét iets te hard de kamer binnenkomen alsof ze hun eigen soundtrack horen, krijgt een film die zijn publiek begrijpt. Dit is pulp met een glimmend jasje, en dat jasje zit best lekker.
Conclusie en score
Wij zien The Housemaid als een zelfbewuste, schaamteloos vermakelijke thriller die zijn eigen toon durft te dragen. De film leunt zwaar op het spelplezier van zijn hoofdrolspelers en op een luxe setting die langzaam verandert in een val. Niet alles is even subtiel, en sommige bijrollen hadden meer mogen betekenen, maar het tempo blijft hoog en de energie blijft overeind.
Eindoordeel: 7,5/10
Wat vonden jullie: heerlijke camp die precies weet wat hij doet, of een film die te hard op de overdrijving leunt? Laat het horen, want hierover valt prima te discussiëren.
