Introductie:
Sommige films zijn als een liedje dat je per ongeluk meeneuriet. The Testament of Ann Lee is het tegenovergestelde: het is een hymne die je in je ribbenkast voelt trillen. Een musical, ja, maar niet van het soort dat je vrolijk de straat op stuurt met een denkbeeldige paraplu. Deze film is rauw, spiritueel, lichamelijk en eigenzinnig. En als je daarna denkt: geef ons meer van dit soort gedurfde filmkunst, dan hebben wij bij Panda Bytes vijf vergelijkbare filmtitels klaarstaan.
We hebben gekozen voor films uit hetzelfde medium (film) die net als The Testament of Ann Lee muziek gebruiken als emotionele motor, die durven schuren met thema’s als geloof, gemeenschap, liefde en verlies, en die liever een risico nemen dan een formule volgen.
1) Dancer in the Dark (2000)
Lars von Trier maakte met Dancer in the Dark een musical die je hart niet streelt, maar vastpakt. Björk speelt Selma, een immigrante die in een fabriek werkt, haar zicht langzaam verliest en zich staande houdt door te vluchten in muziek. De musicalnummers zijn hier geen glitterlaagje, maar een mentale schuilplek. Het contrast tussen de harde realiteit en de fantasie van zang en ritme is zo groot dat het bijna pijn doet.
Wat deze film verwant maakt aan The Testament of Ann Lee is de fysieke eerlijkheid. Het zingen is geen show, het is overleven. De film voelt soms als een klaagzang, soms als een gebed dat nergens terecht kan. Dat is intens, maar ook uitzonderlijk krachtig.
Kijktip: Kijk deze film op een avond dat je geen haast hebt en leg je telefoon weg. De emotionele impact werkt het best als je niet telkens “even iets” checkt. En zet een glas water klaar, je weet wel waarom.
2) Annette (2021)
Leos Carax levert met Annette een musical af die tegelijk sprookje, nachtmerrie en satire is. Adam Driver en Marion Cotillard spelen een koppel dat leeft op het scherpst van roem en ego, met als gevolg dat liefde een podiumact wordt en verdriet een spotlight krijgt. De film zingt bijna onafgebroken en dat is precies de bedoeling: je krijgt geen pauze om alles netjes te verwerken.
Net als The Testament of Ann Lee gebruikt Annette muziek als een vorm van bezwering. De nummers zijn niet bedoeld om “leuk” te zijn, maar om je in een emotionele stroomversnelling te duwen. Het is een film over aanbidding, publiek geloof, en de manier waarop we mensen tot iconen maken en daarna verbaasd zijn dat ze breken.
Kijktip: Dit is een perfecte film om met twee mensen te kijken die totaal andere smaak hebben. Grote kans dat jullie daarna een uur lang discussiëren over wat jullie net zagen. Dat is hier een feature, geen bug.
3) Jesus Christ Superstar (1973)
Als je op zoek bent naar een musical waarin geloof, conflict en extase samenkomen, dan is Jesus Christ Superstar verplichte kost. Deze verfilming van de rockopera zet het verhaal van Jezus neer als een emotioneel en politiek geladen drama, met Judas als een van de meest interessante, twijfelende en menselijke figuren. Het resultaat is energiek, theatraal en verrassend tijdloos.
De overeenkomst met The Testament of Ann Lee zit in de combinatie van spiritualiteit en performance. Religie wordt niet zachtjes gefluisterd, maar gezongen alsof het een laatste kans is om gehoord te worden. Het gaat over leiderschap, volgelingen, en de prijs van een boodschap die te groot wordt voor één mens.
Kijktip: Kijk met ondertiteling aan, ook als je denkt dat je alles verstaat. De teksten zijn een groot deel van de impact en je mist anders nét die zinnen die blijven hangen.
4) The Umbrellas of Cherbourg (1964)
Waar The Testament of Ann Lee sober en aards is, is The Umbrellas of Cherbourg juist kleur en melodie, maar vergis je niet: onder die pasteltinten zit melancholie die langzaam in je jaszak kruipt. Jacques Demy laat zijn personages alles zingen, werkelijk alles, van verliefdheid tot afscheid, van hoop tot praktische beslommeringen. Het is een film die bewijst dat muziek ook alledaags kan zijn, zoals ademhalen.
Waarom past deze titel in dit rijtje? Omdat het laat zien hoe zang een verhaal kan dragen zonder te voelen als een truc. Net als bij Fastvold is de musicalvorm geen versiering, maar de kern. Je voelt de emoties in de cadans, in herhaling, in kleine variaties die net zoveel zeggen als een close-up.
Kijktip: Kijk deze film op een groot scherm als je kan. De kleuren en composities zijn geen achtergrond, ze zijn onderdeel van het verhaal. Bonuspunten als je daarna een wandeling maakt en merkt dat de wereld plots iets filmischer aanvoelt.
5) Hair (1979)
Milos Forman verfilmde met Hair een musical die bruist van gemeenschap, idealisme en botsing met de gevestigde orde. Het verhaal draait om een jonge man die op weg is naar het leger en onderweg een groep hippies ontmoet die leven alsof vrijheid een dagelijkse oefening is. Er is muziek, dans, protest, liefde en het soort naïeve hoop waar je tegelijk om glimlacht en even stil van wordt.
De link met The Testament of Ann Lee zit in het groepsgevoel en de rituele energie. Waar de Shakers hun extase vinden in geloof en discipline, vindt de groep in Hair die in vrijheid en verzet. Beide films tonen hoe een gemeenschap je kan optillen en tegelijk kan opsluiten, al gebeurt dat op totaal verschillende manieren.
Kijktip: Kijk Hair met het idee dat het niet alleen over toen gaat, maar ook over nu. Let op hoe de film omgaat met groepsdruk, idealen en keuzes die je leven een richting op duwen. En ja, sommige nummers blijven dagen in je hoofd zitten. Geen garantie dat je daar boos om bent.
Welke kijkroute past bij jouw stemming?
Als je na The Testament of Ann Lee vooral de rauwe emotionele intensiteit zoekt, ga dan voor Dancer in the Dark. Wil je het experimentele en het vreemde dat onder je huid kruipt, kies Annette. Heb je zin in spirituele conflicten met muzikaal vuur, dan is Jesus Christ Superstar een logische volgende stap. Voor pure melancholie in gezongen zinnen is The Umbrellas of Cherbourg een prachtige tegenhanger. En als je behoefte hebt aan gemeenschap en idealisme met rafelranden, dan is Hair jouw reis.
Wij zijn benieuwd: welke film past het best bij wat jij voelde bij The Testament of Ann Lee? Zoek je meer spiritualiteit, meer experiment, of juist meer menselijke pijn en troost? Vertel het ons, dan bouwen we deze lijst graag samen verder uit.
