Introductie:
Wij zetten meteen de toon: dit is een review. En niet eentje waarbij we vriendelijk knikken en daarna vergeten wat we gezien hebben. Hunting Jessica Brok is een film die je bij de lurven grijpt en pas loslaat wanneer je zelf bijna om adem vraagt. Zuid Afrika levert hier een keiharde, strak geregisseerde actiethriller af die laat zien dat indrukwekkende actie niet per se uit Los Angeles hoeft te komen. Wie houdt van adrenaline, felle confrontaties en personages met littekens die niet alleen op de huid zitten, zit hier goed.
Waar gaat Hunting Jessica Brok over
Jessica Brok is geen doorsnee hoofdpersoon. Zij was ooit onderdeel van een geheime elite eenheid die gevaarlijke extracties en neutralisatie missies uitvoerde door heel Afrika. Tijdens een operatie in Angola ging het mis, gruwelijk mis. Haar team werd uitgeschakeld en Jessica verdween van de radar. Ze veranderde haar naam, brak met haar verleden en trok zich terug in het Zuid Afrikaanse bushveld. Een plek waar het leven simpel lijkt, maar waar de stilte vaak het hardst schreeuwt.
Alleen is het verleden geen huisdier dat je netjes leert zitten. Het is eerder een hyena met een uitstekend geheugen. Lazar Ipacs, een sadistische vijand met een wrok die jarenlang heeft kunnen fermenteren, duikt opnieuw op. Hij wil geen gesprek, geen excuses, geen closure. Hij wil wraak. En Jessica heeft geen luxe meer om te kiezen voor rust. Ze wordt gedwongen terug te keren naar de vaardigheden die ze dacht begraven te hebben, met als gevolg een meedogenloze jacht die de film van begin tot eind aandrijft.
Danica Jones als Jessica Brok: kracht zonder opsmuk
Danica Jones draagt deze film met een fysieke overtuiging die je niet kunt faken. Haar Jessica is geen glimmende superheldin, maar een vrouw die in actie komt omdat stilstaan dodelijk wordt. Ze beweegt doelgericht, hard en gecontroleerd, alsof elke seconde telt en elke fout je laatste kan zijn. Wat ons vooral bijblijft is dat ze niet speelt dat ze pijn heeft, ze heeft het gewoon. Je ziet het in haar blik, in haar ademhaling, in de manier waarop ze na een gevecht niet triomfantelijk rechtop blijft staan, maar door moet, ondanks alles.
De film geeft haar bovendien iets wat veel actiepersonages missen: een duidelijk innerlijk conflict. Niet in de vorm van lange monologen, maar in korte momenten waarin je voelt dat ze liever ergens anders zou zijn. Alleen bestaat dat ergens anders niet meer.
Richard Lukunku als Lazar Ipacs: een antagonist die je nekspieren aanspant
Richard Lukunku zet Lazar Ipacs neer als een dreiging die niet alleen uit geweld bestaat, maar ook uit intentie. Dit is geen schreeuwerige slechterik met theatrale plannen. Hij is berekenend, sadistisch en geduldig. En dat geduld is juist wat hem enger maakt. Je merkt dat hij geniet van de jacht, niet alleen van de uitkomst. Zijn aanwezigheid geeft de film een constante spanning, alsof er altijd iets onder de vloerplanken beweegt.
De dynamiek tussen Jessica en Lazar is de motor van de film. Zij is iemand die wil ontsnappen aan haar verleden. Hij is het verleden dat op de deur klopt en daarna gewoon door de muur heen komt.
Actie en tempo: geen ademruimte, wel controle
Hunting Jessica Brok kiest voor een tempo dat hoog blijft zonder chaotisch te worden. De actie is bruut, direct en vaak schokkend expliciet. Gevechten voelen zwaar, kogels hebben consequenties en voertuigen zijn geen veilige cocons maar rijdende doodskisten zodra het vuur geopend wordt. Het is het soort actie waarbij je onbewust je schouders optrekt en merkt dat je kaak strak staat.
Wat het extra sterk maakt, is de manier waarop de omgeving meewerkt. Het Zuid Afrikaanse landschap is geen neutraal decor maar een actieve factor. Het bushveld geeft ruimte en tegelijk een gevoel van isolement. Je kunt kilometers ver kijken, maar nergens schuilt veiligheid. De film gebruikt die openheid slim, waardoor spanning niet alleen ontstaat door wat je ziet, maar ook door wat er elk moment kan verschijnen.
Regie en stijl: Alastair Orr houdt het strak en meedogenloos
Regisseur Alastair Orr toont dat je met een scherpe visie verder komt dan met een grote portemonnee. De beelden zijn slick zonder glad te worden, en de montage is strak zonder de actie onleesbaar te maken. Er zit een duidelijke hand achter de manier waarop scènes worden opgebouwd. Eerst druk, dan dreiging, dan explosie. Niet letterlijk elke keer, maar als ritme, als hartslag.
Belangrijker nog: de film probeert niet krampachtig een Hollywood look na te doen. Het voelt als een eigen productie met een eigen smaak. Dat is precies waarom het werkt.
Van missie naar jacht: zo loopt het verhaal in één vloeiende lijn
De film begint met de schaduw van een verleden dat Jessica liever vergeet. We krijgen de context van haar achtergrond als elitesoldaat en de mislukte missie in Angola die alles kapot maakte. Daarna zien we haar nieuwe leven, een poging tot rust, een poging tot verdwijnen. Wanneer Lazar Ipacs terugkeert, kantelt die rust onmiddellijk in een overlevingsstand. Jessica wordt opnieuw doelwit en daarmee ook weer jager. De achtervolging escaleert in het bushveld, waar elke keuze en elke stap haar dichter bij een onvermijdelijke confrontatie brengt. Uiteindelijk komt alles samen in een finale waarin het niet draait om wie de beste vechter is, maar om wie het meest bereid is de prijs te betalen.
Thematiek: trauma, identiteit en de prijs van geweld
Onder de adrenaline schuilt een thema dat zwaarder weegt dan je in eerste instantie verwacht. Jessica is niet alleen iemand die wordt achtervolgd, ze wordt ook achtervolgd door schuld en herinnering. De film laat zien hoe geweld sporen achterlaat, zelfs bij mensen die erin getraind zijn. Lazar belichaamt de wrok die niet dooft, Jessica belichaamt de poging om opnieuw mens te worden nadat je te lang een wapen bent geweest.
Dat klinkt zwaar, maar de film houdt het strak. Geen preken, geen opgeheven vingertje. Gewoon een verhaal dat laat voelen wat het betekent wanneer je verleden je eindelijk inhaalt.
Eindoordeel in deze review: spannend, hard en verrassend volwassen
Wij beoordelen Hunting Jessica Brok als een van die actiethrillers die meer doet dan alleen knallen. Ja, er is volop actie. Ja, het tempo ligt hoog. Maar wat het echt interessant maakt, is dat de film zijn personages serieus neemt en zijn dreiging laat groeien zonder overbodige opsmuk. Danica Jones overtuigt als actieheldin met een ruw randje, Richard Lukunku maakt indruk als antagonist die onder je huid kruipt, en Alastair Orr regisseert met controle en lef.
Voor wie houdt van keiharde actiethrillers met een eigen identiteit is dit absoluut een aanrader.
Welke scène werkte voor jullie het best: de momenten van pure actie, of juist de korte stiltes waarin je voelt dat Jessica eigenlijk nooit echt veilig is geweest?
