Introductie: Tom Cruise is misschien niet van deze wereld
Stel je voor: je wordt wakker in 1996, zet een videoband aan, en ziet een jonge Tom Cruise zich aan een CIA-plafond bungelen. Fast forward naar 2025, en diezelfde Tom sprint, springt, klimt, crasht, valt en vliegt alsof hij niet alleen ouder, maar ook fysiek onverslaanbaar is. De man lijkt onderhand meer stuntcoördinator dan acteur een menselijke loopingsimulator met een onwaarschijnlijke haarlijn.
Bij Panda Bytes hebben we elk deel herbekeken met popcorn in de ene hand en een adrenalinepomp in de andere. Want hoe absurd de plot soms ook is, hoe overdreven de gadgets, hoe vaak het masker wordt afgetrokken: deze franchise heeft iets magisch. Iets dat ons iedere keer weer laat zeggen: “Ja hoor Tom, gá maar weer.”
Daarom presenteren we: alle Mission: Impossible-films, onverbiddelijk gerangschikt van de minste naar de allerbeste.
Met vaste lengte per film, scherpe observaties, en net iets te veel liefde voor exploderende brillen.
8. Mission: Impossible II (2000) – De Duif Die Te Hoog Vloog
Als Mission: Impossible II een gerecht was, dan was het een overdreven gegarneerde lasagne: veel lagen, veel vuur, veel drama, maar het vult niet echt. Regisseur John Woo gooit werkelijk alles in de mix wat hij in zijn stijlboek kon vinden: slow motion, motorstunts, vlammende achtergronden, en natuurlijk — zijn handelsmerk — duiven. Letterlijk: duiven vliegen door scènes alsof ze op de loonlijst staan.
In dit deel moet Ethan Hunt (Tom Cruise in z’n meest zwoele vorm) een dodelijk virus stoppen dat in handen dreigt te vallen van een voormalige IMF-agent met een attitudeprobleem. De romantische verhaallijn met Nyah (gespeeld door Thandiwe Newton) voelt als een soap in een actiefilm jasje, en het verhaal mist de strakheid die je van een spionage-thriller mag verwachten.
Toch heeft deze film z’n charme. Niet in de zin van “sterk verhaal” of “briljante personages”, maar als een tijdcapsule van vroege jaren 2000 bombast. Cruise rijdt op z’n motor alsof hij auditie doet voor een Calvin Klein-reclame en voert stunts uit die fysiek onmogelijk zijn — maar op de een of andere manier toch werken binnen de hypergestileerde logica van deze film.
Het is het buitenbeentje van de franchise, meer videoclip dan thriller, maar z’n over-the-top karakter maakt ‘m ook weer uniek. Geen meesterwerk, maar zeker een ervaring. En ja, je herbekijkt ’m misschien voor de meme — maar je bekijkt hem wél.
7. Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One (2023) – Veel Opbouw, Weinig Ontlading
Met een wereld die wordt bedreigd door een zelflerende AI die luistert naar de naam The Entity, mikt dit deel op urgentie en actualiteit. De plot draait om digitale controle, manipulatie van informatie en een schimmige tech-schurk die meer mysterie is dan mens. Klinkt intrigerend, maar in de praktijk mist deze film de punch die je verwacht van een Mission: Impossible-aflevering.
Christopher McQuarrie regisseert opnieuw met vakmanschap, en de actie is zoals altijd indrukwekkend — met als hoogtepunt de motorstunt op de Noorse fjorden. Maar het probleem zit hem niet in de visuele flair. Het zit in de karakters en de pacing. Veel personages voelen onderbenut of zijn er puur voor het decor, en de schurk Gabriel (Esai Morales) mist het charisma en de dreiging van eerdere tegenstanders.
De film voelt als het eerste hoofdstuk van een dik boek: veel belofte, veel namen, veel intriges — maar nog geen payoff. Tom Cruise doet alles wat je van hem verwacht: rennen, rijden, vliegen, zweven en zwoegen. Maar zelfs zijn onuitputtelijke energie kan niet verhullen dat dit deel vooral functioneert als opmaat naar het grotere slotstuk.
Het is absoluut geen slechte film, maar eerder een tussenstation. En hoewel we weten dat Mission: Impossible meer is dan alleen ontploffingen, hadden we toch gehoopt op iets meer vuurwerk in dit eerste bedrijf van het tweeluik.
6. Mission: Impossible – The Final Reckoning (2025) – Zwaar, Zwaarder, Cruise
The Final Reckoning is precies wat de titel doet vermoeden: een zwanenzang, een eindspel, een afscheid zonder knipogen. Waar eerdere films nog speels balanceerden tussen drama en spanning, gaat deze volledig voor het zware register. Alles is serieus. Zelfs de grapjes zijn ernstig. Zelfs de stiltes klinken als dreigementen.
Het verhaal probeert een sluitstuk te vormen voor alles wat eraan voorafging, inclusief de verhaallijnen en personages uit Dead Reckoning Part One. Helaas betekent dat ook dat sommige scènes overvol zitten en dat er momenten zijn waarop het lijkt alsof het script met plakband aan elkaar hangt. Sommige personages verdwijnen abrupt naar de achtergrond (we kijken naar jou, Grace), terwijl andere net iets te veel spreektijd krijgen.
De grootste verrassing? Niet de stunts, niet de plotwendingen, maar het tempo. De film neemt de tijd. En die voel je. Toch zit er kracht in die traagheid: langzaam maar zeker wordt een dreiging opgebouwd die groter is dan elk individu. Het is niet langer alleen Ethan Hunt (Tom Cruise) tegen de schurk — het is Ethan tegen tijd, tegen vertrouwen, tegen het systeem zelf.
De finale is groots, emotioneel, bijna theatraal. Een waardig einde? Zeker. Maar ook één die verlangt naar een lichtere noot, een laatste knipoog. Die komt niet. Wat rest is een film die recht in je gezicht zegt: This message won’t self-destruct — het blijft hangen.
5. Mission: Impossible – Rogue Nation (2015) – Vertrouwen is voor amateurs
Vanaf de eerste seconden is duidelijk: dit wordt geen standaard spionnen verhaal. Ethan Hunt (Tom Cruise) bungelt aan een opstijgend vrachtvliegtuig — vóór de openingstitel zelfs in beeld komt. Het is de filmische variant van iemand die op een eerste date meteen zijn parachutesprongen laat zien. Maar verrassend genoeg weet Rogue Nation dat tempo vast te houden.
Het plot draait om het zogenaamde Syndicate, een schimmige organisatie van ex-agenten die wereldwijd chaos zaaien. Klinkt als standaardkost, maar de uitvoering is messcherp. Met de introductie van Ilsa Faust (Rebecca Ferguson) krijgen we eindelijk een vrouwelijke tegenhanger die meer is dan love interest of plotvehikel. Ze is mysterieus, doortastend en minstens zo capabel als Ethan zelf. Sterker nog: soms beter.
De operascène in Wenen is pure filmkunst — spanning opgebouwd met subtiele blikken, schaduwen en geluid, terwijl op de achtergrond Puccini’s aria langzaam naar zijn climax kruipt. Dát is de magie van Rogue Nation: actie met elegantie, spanning zonder geschreeuw. De film leunt op sfeer, timing en het idee dat niemand nog weet wie te vertrouwen is.
De climax is wat ingetogener dan verwacht — geen helikopters of instortende bruggen, maar een voetachtervolging in mistige straten. Minder bombastisch, maar juist daardoor spannend. Want uiteindelijk draait deze film niet om explosies, maar om onzekerheid. En dat is misschien wel de gevaarlijkste vijand van allemaal.
4. Mission: Impossible III (2006) – De schurk die echt onder je huid kruipt
Bij deel drie kwam J.J. Abrams aan boord en dat merk je meteen. De emotionele inzet is groter dan ooit. Geen gestolen kernkoppen zonder context, maar een Ethan Hunt (Tom Cruise)met een verloofde, een huis, en een poging tot normaal leven. Spoiler: dat lukt natuurlijk niet. Want zodra Philip Seymour Hoffman als schurk Davian in beeld komt, weet je dat er geen ruimte is voor witte hekjes of tuinfeesten.
Davian is ijzingwekkend. Geen maniakale schreeuwer, maar een berekende sadist. Zijn kalmte maakt hem enger dan welke schurk dan ook in de franchise. En het werkt. Vanaf het moment dat hij Ethan en zijn geliefde bedreigt met ijzige precisie, zit je als kijker op het puntje van je stoel — niet vanwege een bom, maar vanwege een blik.
De actie is directer, rauwer, en de gadgets zijn functioneel in plaats van over-de-top. Dit is de meest ‘persoonlijke’ M:I, waarbij de missie niet draait om een land of wereldorde, maar om één leven — en hoe ver Ethan bereid is te gaan om dat te beschermen.
De ‘Rabbit’s Foot’, een mysterieus object waarvan je nooit weet wat het precies is, wordt hét symbool van deze film: niet belangrijk wát het is, maar dát het telt. Abrams laat daarmee zien dat emotionele inzet altijd sterker is dan plotlogica.
3. Mission: Impossible – Ghost Protocol (2011) – De herstart die hoger durfde te mikken
Ghost Protocol is de heruitvinding van de franchise. Na het persoonlijke drama van deel drie werd het tijd voor grootse actie en internationale flair. En wat kregen we? Tom Cruise die buiten de Burj Khalifa hangt. Geen CGI, geen green screen — gewoon een acteur met hoogtevrees en een doodswens, kennelijk.
Na een aanslag op het Kremlin moet Ethan Hunt opereren zonder officiële ondersteuning. De bekende IMF-mantel der onzichtbaarheid is weg, en de wereld is vijandiger dan ooit. De missie is persoonlijk, maar ook politiek. De stakes zijn hoog, de paniek reëel.
De regie is in handen van Brad Bird (bekend van The Incredibles), en dat voel je. Er zit een cartooneske ritmiek in de actiescènes, zonder dat het ongeloofwaardig wordt. De gevechten zijn strak gechoreografeerd, de spanning is oprecht, en het teamgevoel is sterker dan ooit. Dit is niet alleen Ethan’s film — het is het verhaal van een team dat op elkaar moet vertrouwen om het onmogelijke mogelijk te maken.
De film balanceert perfect tussen serieus en speels. De tech werkt nét niet zoals het moet, de plannen vallen uit elkaar op cruciale momenten, en toch blijft de missie slagen. Het voelt als een film waarin falen onderdeel is van het proces — en juist daardoor geloofwaardiger dan ooit.
2. Mission: Impossible (1996) – Waar het allemaal begon
Brian De Palma’s originele Mission: Impossible voelt vandaag de dag bijna ingetogen, maar dat maakt hem niet minder briljant. Waar latere delen leunen op actie, is dit een film van intriges, wantrouwen en verraderlijke blikken over glazen tafels. Dit is cinema als schaakspel. En Ethan Hunt? (Tom Cruise) Die speelt het met zweet op zijn voorhoofd en een tikkende klok in zijn nek.
De beroemde kabel-scène in de CIA-kluis is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest iconische momenten in filmgeschiedenis. Zelden was stilte zo spannend. Geen kogels, geen explosies — enkel ademhaling, zwaartekracht en één vallende druppel zweet.
Het plot is complex, soms té, maar altijd fascinerend. Iedereen kan een dubbelagent zijn, niets is wat het lijkt, en de grootste bedreiging is meestal de man naast je in het vliegtuig.
Deze film zette niet alleen de toon voor de franchise, maar bewees dat een blockbuster intelligent kan zijn. Dat spanning niet schreeuwt, maar fluistert. En dat een strakke blazer net zo dodelijk kan zijn als een kogel.
1. Mission: Impossible – Fallout (2018) – Alles, overal, in één film
En dan… Fallout. De kroon op het werk. De film waarin alles klopt. Het tempo. De actie. De opbouw. De emotie. De cinematografie. Henry Cavill’s snor. Alles is precies goed.
Ethan Hunt (Tom Cruise) moet een wereldwijd kernwapen complot zien te verijdelen, terwijl hij geconfronteerd wordt met zijn eigen falen. De vijand is niet alleen een groep fanatieke anarchisten, maar ook de mogelijkheid dat zijn morele kompas de verkeerde kant op wijst. Wat als goed doen soms het foute resultaat oplevert?
Fallout is adrenaline in puurste vorm. Van een gevecht in een badkamer dat klonk als een drumsolo, tot een helikopterachtervolging die je in de bioscoopstoel vastnagelt. De film laat geen seconde los. En toch weet Christopher McQuarrie ook ruimte te vinden voor karakter, voor twijfel, voor gewicht.
Het is een meesterklasse in actiecinema. Alles wat de vorige films probeerden, is hier geperfectioneerd. Cruise geeft letterlijk alles — en je voelt het. Niet alleen in de stunts, maar ook in de ogen van een man die weet dat hij niet alles kan redden, maar het toch probeert.
Conclusie: Een missie die we altijd accepteren
Mission: Impossible is geen franchise meer — het is een levensstijl. Met Tom Cruise als menselijke katapult en regisseurs die steeds weer het onmogelijke waarmaken, blijft deze reeks fascineren. Van duiven in slow motion tot helikopterachtervolgingen boven de Himalaya: elk deel is een ode aan filmplezier, vakmanschap en pure overgave.
Wat is jouw top 3?
Laat het ons weten in de reacties of begin een verhitte discussie op social media. En vergeet niet: bij Panda Bytes houden we alles scherp in de gaten — behalve Tom Cruise. Die is alweer rennend uit beeld verdwenen.
