Introductie: We leven in een wereld waarin woorden aan inflatie lijden. Iedereen praat. Over alles. Altijd. Op TikTok, in podcasts, in eindeloze voiceberichten die je niet durft te openen omdat je weet dat ze 3 minuten duren maar voelen als 30. Maar af en toe komt er een film voorbij
Als deze moderne western je wist te raken, wil je deze parels ook niet missen Soms kijk je een film en blijf je achter met een gevoel dat je moeilijk kunt omschrijven. Rust (2025) is zo’n film. Een broeierige, trage western vol rauwe emoties, visuele pracht en een dramatische achtergrond
Een western met kogels, spijt en littekens – onze recensie van Rust ‘Rust’, geregisseerd door Joel Souza en met Alec Baldwin als zowel coproductievoerder als hoofdrolspeler, is geen gewone western. Het is een film die voorgoed verbonden is aan een tragische realiteit. Tijdens een repetitie op de set werd cameravrouw
Introductie: Ooit begon hij als het schoolvoorbeeld van een ‘pretty boy’ in de late jaren ’90 – blond, charmant, een tikkeltje rebels. Maar wie Ryan Phillippe alleen kent van Cruel Intentions of I Know What You Did Last Summer, kent slechts het topje van de ijsberg. Achter die kaaklijn gaat
Introductie: Sommige acteurs dringen zich niet op met bombastische persmomenten of schreeuwerige blockbusters, maar sluipen stilletjes je hart binnen – één subtiele blik, één goed gekozen zin, en je weet: deze moet ik volgen. Aisling Franciosi is precies zo’n actrice. Haar kracht ligt in de stilte tussen de woorden, in
Introductie: Van scheepsromantiek tot berengevechten – Leo blijft ons verbazen. Er zijn acteurs, en er is Leonardo DiCaprio. De man is geen acteur, hij is een fenomeen. Als een kameleon met Oscarambities en een passie voor milieubescherming, verandert hij moeiteloos van rol. Of hij nu ijsbergen ontwijkt op de Titanic
Introductie: Wie Denis Villeneuve zegt, denkt aan zandstormen op Arrakis of aliens in nevelige schijven. Maar voor hij grootse sci-fi epossen als Dune en Arrival maakte, creëerde hij een reeks films die stiller, rauwer en soms zelfs vreemder waren. Films die je niet zomaar op een zaterdagavond opzet, maar die
Of hoe een pacifist de hel overleefde met niets dan overtuiging en een EHBO-koffertje. Er zijn films die je niet zomaar kijkt, maar beleeft. Die je niet alleen vermaken, maar je op een existentiële kruistocht sturen — compleet met bloed, modder, morele dilemma’s en Andrew Garfield in een charmante jaren-40-coupe.
Introductie: Jake Gyllenhaal. De man met die ongrijpbare blik, alsof hij net iets te veel weet over jouw diepste geheimen. Een acteur die zich net zo comfortabel voelt in een kunstzinnige indiefilm als in een gespierde actiefilm – al werkt dat laatste niet altijd even goed (daarover straks meer). Bij
Of hoe het jaar van Tamagotchi’s, flippo’s en Windows 95 ons stilletjes enkele parels schonk die we te lang vergaten. Er zijn van die jaren die in je geheugen gegrift staan: 1994 gaf ons Pulp Fiction en The Lion King, 1999 schonk ons The Matrix en Fight Club. Maar 1995?
