Introductie:
In deze review van Cover-Up (2025) bespreken wij een Netflix documentaire die niet probeert je te imponeren met glitter, maar met iets veel lastigers: volharding. Regisseur Laura Poitras zet Seymour Hersh niet neer als heilige en ook niet als schurk. Wij krijgen een portret van een journalist die al decennia lang jaagt op feiten alsof het de laatste bus naar huis is. Soms te laat, soms natgeregend, maar hij stapt niet uit. Cover-Up is daarmee geen gezellige avond op de bank, wel een film die je blik op nieuws, macht en waarheid blijvend verschuift.
Waar gaat Cover-Up over
Cover-Up volgt het leven en werk van onderzoeksjournalist Seymour Hersh. Wij zien hoe zijn carrière al vroeg vorm krijgt: geïnspireerd door journalistieke voorbeeldfiguren, gedreven door nieuwsgierigheid en gevoed door een diep wantrouwen tegen officiële verhalen die net iets te netjes klinken. De documentaire zoomt in op zijn bekendste onthullingen, met als historische spil het My Lai-bloedbad in Vietnam, en laat ook zien hoe zijn werkwijze door de jaren heen overeind blijft, zelfs nu journalistiek steeds sneller, korter en luidruchtiger wordt.
Wat opvalt is dat Poitras niet blijft hangen in alleen de iconische momenten. Wij krijgen vooral het tussenwerk: het bellen, het aftasten, het checken en nog eens checken, het wachten op die ene bron die eindelijk terugbelt. De film maakt voelbaar dat onderzoeksjournalistiek vaak begint met iets kleins, bijvoorbeeld een naam of een gerucht. Daarna volgt een lang traject waarin verificatie de ruggengraat is. Eerst wordt een tip getoetst op betrouwbaarheid, vervolgens bouwt de journalist een netwerk van bronnen op, daarna worden documenten en verklaringen geanalyseerd, pas daarna komt publicatie. En zelfs na publicatie is het werk niet klaar, omdat impact vaak nieuwe informatie losmaakt en het proces zichzelf opnieuw aanzwengelt.
Laura Poitras als regisseur: afstandelijk en precies
Laura Poitras staat bekend om haar beheerste aanpak. In Cover-Up trekt zij die lijn door. Wij zien geen effectbejag, geen kunstmatige cliffhangers, geen muziek die ons vertelt wat we moeten voelen. Haar stijl is observerend en strak, en dat werkt hier goed. Poitras vertrouwt op de kracht van de materie en op de aanwezigheid van Hersh zelf: spraakzaam, soms prikkelbaar, vaak scherp, en duidelijk iemand die liever graaft dan glimlacht.
Die afstandelijkheid heeft een voordeel: wij krijgen ruimte om zelf conclusies te trekken. Het nadeel is dat de film soms bewust traag aanvoelt. Maar die traagheid is niet per ongeluk. Het is thematisch. Onderzoek is nu eenmaal zelden spectaculair in het moment. De spanning zit in de herhaling, in het doorzetten, in het blijven terugkomen op details waar anderen allang klaar mee zijn.
Seymour Hersh als hoofdpersonage: gedreven, menselijk en niet altijd makkelijk
Hersh is geen gepolijste televisiefiguur. Wij zien iemand die leeft op instinct en discipline tegelijk. Zijn gedrevenheid is bewonderenswaardig, maar ook vermoeiend. Precies dat maakt hem interessant. Cover-Up laat niet alleen zijn successen zien, maar vooral zijn houding: de manier waarop hij vragen stelt, hoe hij twijfelt, hoe hij terugkeert naar dezelfde kern als een hond met een bot.
De documentaire maakt ook duidelijk dat deze levenshouding een prijs heeft. Onderzoeksjournalistiek vraagt tijd, focus en vaak een soort tunnelvisie. Wij voelen hoe obsessie niet alleen een karaktertrek is, maar bijna een vereiste om door muren van bureaucratie en ontkenning heen te breken. Tegelijkertijd blijft de film subtiel over de persoonlijke consequenties. Poitras dramatiseert niets, maar juist daardoor gaan wij als kijker zelf nadenken over wat dit werk met iemand doet.
Historische context: van Watergate tot het digitale tijdperk
Hoewel Cover-Up draait om Hersh, hangt de schaduw van de grote journalistieke mythen er omheen. De film herinnert indirect aan de periode waarin de onderzoeksjournalist een bijna legendarische status kreeg, met Watergate als cultureel referentiepunt. Maar Hersh past niet helemaal in dat romantische plaatje. Hij is minder posterboy, meer graafmachine.
Wat de documentaire sterk maakt, is de verbinding met het nu. Hersh publiceert nog steeds en gebruikt moderne platformen zoals Substack. Wij zien hoe de journalistiek van vorm verandert, maar hoe de kern hetzelfde blijft: bronnen, bewijs, controle, publicatie, repercussies. In een tijd waarin “breaking news” vaak betekent dat iemand iets roept en iedereen het herhaalt, is Cover-Up bijna een pleidooi voor traagheid. En ja, dat klinkt saai. Tot je beseft dat precies die traagheid soms de enige manier is om waarheid te scheiden van een mooi verhaal.
Thema’s: waarheid, macht en de verleiding van het simpele antwoord
Een van de meest prikkelende lagen in Cover-Up is hoe de film laat zien dat macht bijna altijd een voorkeur heeft voor eenvoud. Een helder statement, een nette samenvatting, een afgerond narratief. Onderzoek werkt anders. Het rommelt, het schuurt, het is zelden perfect af. Wij zien in deze film dat de waarheid vaak niet in één quote past en dat het werk vooral bestaat uit het verdragen van onzekerheid tot je genoeg hebt om iets hard te maken.
Daarmee is Cover-Up ook een spiegel voor ons als kijkers. Hoe vaak willen wij eigenlijk dat nieuws snel en simpel is, zodat we door kunnen met de dag? En hoe vaak zijn we bereid om bij complexiteit te blijven, ook als dat ongemakkelijk voelt? De documentaire stelt die vragen niet luidop, maar legt ze wel op tafel, alsof iemand tijdens het avondeten ineens over politiek begint en je bestek even stilvalt.
Eindconclusie van onze review
Cover-Up (2025) is een stevige Netflix documentaire die onderzoeksjournalistiek niet verkoopt als glamour, maar als langdurige arbeid met een menselijke prijs. Laura Poitras regisseert strak en terughoudend, waardoor Seymour Hersh alle ruimte krijgt om zichzelf te tonen: gedreven, scherp, irritant eerlijk en bovenal vasthoudend.
Wij vinden Cover-Up vooral belangrijk omdat de film de waarde van het proces laat zien. Niet de snelle mening, maar het langzame bewijs. Niet het perfecte verhaal, maar de rafelrand waar het echte werk begint. Bij Panda Bytes raden wij deze documentaire aan voor iedereen die wil begrijpen hoe nieuws gemaakt wordt en waarom sommige waarheden pas boven water komen als iemand weigert te stoppen met graven.
Wat vonden jullie van Cover-Up? Zien jullie Hersh als noodzakelijke luis in de pels, of als iemand die te ver doorschiet in zijn jacht op onthulling? Deel het vooral, want deze film is gemaakt om over door te praten.
