Een recensie van een film die blijft schuren
Diciannove, het debuut van de Italiaanse regisseur Giovanni Tortorici, is geen gemakkelijke film. En dat is precies de bedoeling. Deze coming-of-age drama dompelt ons onder in het hoofd van Leonardo, een negentienjarige die laveert tussen volwassen worden en liever terugduiken in de schoot van zijn kindertijd. Het is een film die schuurt, irriteert en op momenten ronduit confronterend is. Maar ook een film die je niet loslaat, zelfs niet lang nadat de aftiteling is afgelopen.
De synopsis in overzichtelijke stappen
De film is het best te begrijpen als een innerlijke reis in zeven stappen, elk met een eigen toon, setting en dilemma. We lichten ze hieronder kort toe:
- Vertrek uit Palermo: Leonardo zegt zijn moeder gedag met een flauwe grap en stapt op de trein naar Londen. Alles nog licht en speels.
- Verlies in Londen: De regen, het grauwe appartement en de anonimiteit van de stad zuigen het laatste sprankje jeugd uit hem.
- Terug naar Italië: In Siena probeert hij een nieuwe start, kiest literatuur boven economie, zon boven mist.
- Confrontatie met volwassen verantwoordelijkheden: Zijn kamer is een puinhoop, zijn kookplaat zwartgeblakerd. De wereld vraagt meer dan hij kan geven.
- Seksuele verwarring: Hij voelt verlangen naar jongens maar weet niet hoe daarmee om te gaan. Vervreemding en schaamte vechten om voorrang.
- Vlucht in boeken: Negentiende-eeuwse schrijvers worden zijn mentoren, hun morele kaders zijn veiliger dan zijn eigen gevoelens.
- Stilte en isolatie: Contact met leeftijdsgenoten mislukt. Zelfs de klasgenoot die hem uitgenodigd had, verdwijnt in zijn zelfgekozen afstand.
De kracht van beeldtaal
Wat Tortorici onderscheidt is zijn lef in stijl. De film maakt gebruik van harde contrasten tussen de warme, bijna zwoele scènes in Italië en de troosteloze shots uit Londen. De camera slingert van filmisch naar amateuristisch, van gestileerd naar abstract. Er zijn scènes die letterlijk vervagen wanneer Leonardo zich schaamt, of waarin het geluid volledig wegvalt om zijn isolement voelbaar te maken. De montage versnelt, pauzeert, keert terug. Het is een vorm van visueel dagboek – rommelig, ongefilterd, kwetsbaar.
Wat deze film níet doet
Diciannove biedt geen afgerond verhaal, geen karakterontwikkeling in de klassieke zin. Er is geen grote catharsis of openbaring. En dat is precies waarom de film werkt. Het voelt authentiek. Want wie herinnert zich niet de jaren waarin je dacht dat je het leven ging begrijpen, om vervolgens keihard te struikelen over jezelf?
De film weigert antwoord te geven. Net als Leonardo tast de kijker in het duister. We herkennen het gevoel van zoeken, zonder precies te weten waarnaar.
Leonardo als spiegel van een generatie
Wat Diciannove zo universeel maakt, is dat Leonardo een spiegel is. Niet van wat we willen zijn, maar van wat we vrezen te zijn: onzeker, verlangend, verward. Hij staat symbool voor een generatie die balanceert tussen hyperconnectiviteit en diepe eenzaamheid. Hij kijkt naar anderen, maar vindt zichzelf niet terug.
Zijn seksuele identiteit wordt net zo aarzelend onderzocht als zijn toekomst. Is hij queer? Misschien. Is hij hetero? Ook misschien. Het enige dat zeker is, is dat hij verlangt naar iets wat buiten zijn bereik ligt.
De performance van Marini
Manfredi Marini speelt zijn rol met indrukwekkende subtiliteit. Zijn blik zegt vaak meer dan woorden. Of hij nu stiekem staart naar een jongen op het plein of wegduikt bij de vraag van zijn zus, zijn gezicht blijft gesloten maar nooit onleesbaar. Hij draagt de zwaarte van de film met ingehouden woede, melancholie en een onuitgesproken verlangen naar connectie.
Panda Bytes’ slotconclusie
Bij Panda Bytes houden we van films die iets durven. Diciannove is zo’n film. Hij durft traag te zijn, ongemakkelijk en introspectief. Het is een gedurfde eerste stap van Giovanni Tortorici en een stem die we in de gaten willen houden. Niet perfect, soms zelfs frustrerend, maar altijd oprecht.
Geen feelgoodfilm voor op zondagavond, wel een verhaal dat schuurt waar het pijn doet. En dat is precies waarom het blijft hangen.
Heb jij Diciannove al gezien? Herkende je iets in Leonardo of vond je het allemaal te veel? Laat het ons weten in de reacties – Panda Bytes leest graag mee!
