Door Panda Bytes
In het universum van John Wick, waar kogels de nieuwe valuta zijn en wraak een religie, krijgen we in Ballerina (2025) een verrassend nieuwe invalshoek voorgeschoteld. Ditmaal geen man in pak met een hond, maar een danseres met een missie. En wat voor één. Ana de Armas schittert als Eve Macarro in een visueel overdonderende, stijlvol geregisseerde actiefilm die zonder moeite haar plek weet op te eisen naast de vier eerdere Wick-films.
Wij van Panda Bytes durven het gerust te zeggen: Ballerina is niet alleen een waardige spin-off, het is een van de sterkste actie-ervaringen van de laatste jaren. Met een overtuigende hoofdrol, originele choreografieën en een ijzersterke finale sleept de film je mee in een emotioneel geladen en visueel verbluffende achtbaanrit. Negen van de tien sterren – en dat zijn er misschien nog te weinig.
Een Dans die Doodt: het Verhaal van Eve Macarro
Het verhaal volgt Eve Macarro, een jonge danseres uit de school van de Ruska Roma – bekend bij fans van Parabellum als het geheime genootschap van moordenaars die ook een strikte discipline in de klassieke dans handhaven. Eve is niet zomaar een killer op hakken. Ze is gedreven door verlies. Nadat haar vader is vermoord door een groep huurmoordenaars onder leiding van de mysterieuze Chancellor (een dreigende Gabriel Byrne), zweert ze wraak.
Via Winston Scott (Ian McShane) en de mysterieuze Director (Anjelica Huston), belandt ze in een wereld die even dodelijk als gestileerd is. In plaats van terughoudend te zijn in het geweld, omarmt Ballerina het op een manier die esthetiek koppelt aan emotie. Elke kogel, elke trap, elke sprong voelt als een onderdeel van een choreografie die ergens tussen balzaal en slagveld balanceert.
Tussen Parabellum en Chapter 4: Een Slimme Tussenstap
De film speelt zich af tussen John Wick: Chapter 3 – Parabellum en Chapter 4, en slaagt erin om die ruimte effectief te benutten. Waar andere spin-offs vaak slechts dienen als bijvoegsel, voelt Ballerinaaan als een noodzakelijke verdieping van het Wick-universum. De cinematografie van Romain Lacourbas is rijk, sfeervol en uiterst zorgvuldig: van sneeuwbedekte bossen tot grauwe wapenkelders, elke locatie draagt bij aan de atmosfeer.
Regisseur Len Wiseman kiest bewust voor een andere toon in de eerste helft van de film, met meer nadruk op karakterontwikkeling en tragiek. Dat tempo wordt in de tweede helft ingeruild voor messcherpe actie. En hoewel het verschil merkbaar is, werkt het contrast juist versterkend.
Ana de Armas: Stralend én dodelijk
Ana de Armas levert met Ballerina haar meest fysieke en intense rol tot nu toe af. Haar Eve is een intrigerende mix van elegantie en vastberadenheid, kwetsbaarheid en moordlust. Waar John Wick de koele, berekende professional is, laat Eve juist haar emoties spreken via geweld. De dramatische lading van haar wraakmissie maakt de actiescènes des te krachtiger.
Wat opvalt, is dat de vechtscènes niet alleen zijn gechoreografeerd als gevechten, maar als dans. Geen verrassing, gezien haar achtergrond als ballerina. De bewegingen zijn vloeiend, ritmisch en toch doeltreffend. Zelfs in de stiltes voel je de spanning onderhuids sidderen.
Actie als Kunstvorm: Bloed op het Ritme van de Muziek
Een van de absolute hoogtepunten van de film is de scène in een besneeuwd restaurant. Het is een visueel meesterwerk waarin actie, ruimtegebruik en ritme samensmelten tot een adembenemende sequentie. Vuurgevechten wisselen af met handgemeen, waarbij elke beweging lijkt afgestemd op een onzichtbare partituur. Hier is actie geen gratuit geweld, maar een visuele symfonie.
Ook elders in de film worden klassieke actieconventies op hun kop gezet. In plaats van de bekende snelle montage en schuddende camera’s, kiest Wiseman voor lange shots en overzichtelijke kadrering – precies zoals de fans van het Wick-universum het graag zien.
John Wick Zelf: Keanu Reeves als Mentor
Wie zich afvroeg of Keanu Reeves nog een rol zou spelen in deze spin-off: ja, en hoe. Zijn aanwezigheid voelt misschien aanvankelijk als fanservice, maar krijgt een betekenisvolle invulling richting het slot van de film. Hij verschijnt niet zomaar; hij grijpt in, begeleidt en toont dat Wick ondanks zijn leeftijd nog altijd een mythische kracht heeft in dit universum.
Zijn scenes met Eve hebben niet veel dialoog nodig. De chemie zit in de stiltes, de gedeelde pijn en de onuitgesproken wederzijdse erkenning. Dit is geen overdreven macho-actieheld die komt uitleggen hoe de wereld werkt. Dit is een ontmoeting tussen twee mensen die de prijs van geweld begrijpen – en daar op hun eigen manier mee omgaan.
Thematiek: Vrouwen in de Frontlinie van het Genre
Ballerina toont wat mogelijk is wanneer vrouwenrollen in actiefilms worden benaderd met dezelfde ernst en esthetiek als hun mannelijke tegenhangers. Eve is geen sidekick, geen romantisch plotmiddel. Ze ís het verhaal. En wat ons betreft, is ze de ster die dit universum op nieuwe sporen zet.
De film maakt korte metten met het idee dat wraakfilms exclusief het domein van stoïcijnse mannen zijn. Hier is plaats voor emotie, voor tragiek, voor finesse. En dat maakt het allemaal des te krachtiger.
Script en Dialoog: Soms Simpel, Vaak Doeltreffend
Het script van Shay Hatten bevat af en toe wat voorspelbare oneliners, maar weet over het algemeen de balans te bewaren tussen dramatische ernst en luchtige knipogen. De actie vertelt het verhaal, net zoals in de beste Wick-films. De dialogen zijn ondersteunend, nooit leidend, en dat is precies goed.
Wat Hatten bovendien goed begrijpt, is het belang van symboliek. De terugkerende motieven – zoals dans, vaderschap, littekens en bloedbanden – worden subtiel verweven in de plot zonder de kijker bij de hand te nemen.
Een Finale die Klopt
Zonder al te veel te verklappen: de laatste akte van Ballerina is adembenemend. De setting – een Europees dorp dat zich collectief tegen Eve keert – biedt een toneel voor een spectaculair eindgevecht. Het roept echo’s op van westernklassiekers en laat zien hoe goed fysieke actie samengaat met visuele poëzie.
De spanning wordt gestaag opgebouwd, met elke confrontatie als een dansstuk richting de apotheose. Het geweld is rauw, maar nooit gratuit. Het is deel van Eve’s transformatie, haar loslaten van het verleden en de geboorte van een nieuwe kracht.
Conclusie: Negen van de Tien Sterren voor een Wraakfilm met Ziel
Waar andere spin-offs falen door overbodigheid of gebrek aan visie, stijgt Ballerina boven zichzelf uit. Het is een film die zowel trouw blijft aan de wortels van het Wick-universum als een nieuwe weg inslaat. Ana de Armas levert een prestatie van formaat, de actie is van wereldklasse en de thematiek snijdt verrassend diep.
Bij Panda Bytes zijn we oprecht onder de indruk. Niet alleen vanwege de technische perfectie, maar omdat de film ons iets laat voelen – midden in het spervuur. Of je nu komt voor het geweld of voor de tragiek, Ballerina zal je niet onberoerd laten.
Wat Vond Jij van Ballerina?
Laat je horen in de reacties. Was het voor jou een schot in de roos? Of verlang je toch terug naar John met zijn hond? Deel je mening, theorieën of favoriete scènes. Panda Bytes is benieuwd naar jouw kijk op deze adembenemende spin-off.
