Introductie:
In een filmjaar waarin herhalingen, reboots en franchise-uitmelking nog steeds de toon voeren, voelt Death of a Unicorn als een wilde ontsnapping aan de studioformule. Regisseur Alex Scharfman levert een bloederige en satirische creature feature af waarin absurditeit en maatschappijkritiek hand in hand gaan – mét een mythisch wezen in de hoofdrol. Bij Panda Bytes namen we deze prikkelende prent onder de loep. Dit is onze recensie van Death of a Unicorn.
Een fatale botsing en eenhoornwonderen
Het verhaal start in de Rocky Mountains, waar jurist Elliot Kintner (Paul Rudd) en zijn dochter Ridley (Jenna Ortega) op weg zijn naar een luxueus landgoed. Ze botsen – letterlijk – op iets buitengewoons: een eenhoorn. Niet schattig, niet regenboogachtig, maar bloederig, stuiptrekkend en magisch. Terwijl ze proberen het incident te verdoezelen, blijkt het mysterieuze beest helende krachten te hebben. Elliot’s allergieën verdwijnen, Ridley’s huid klaart op.
Wat doe je met een dode eenhoorn die mensen geneest? Juist, je belandt midden in een kapitalistische nachtmerrie, geleid door de familie Leopold — miljardairs met een moreel kompas zo krom als een hoefijzer.
Een satire met scherpe tanden
Death of a Unicorn is een hybride van genres: satire, monsterfilm, zwarte komedie en zelfs een vleugje familiedrama. De film haalt stevig uit naar de elite, die zelfs het magische reduceert tot handelswaar. Wanneer Odell Leopold (Richard E. Grant), een stervende magnaat, hoort van de eenhoorn, laat hij zijn laatste adem even wachten. Het bloed van het beest zou wel eens zijn ticket naar onsterfelijkheid kunnen zijn.
Wat volgt is een krankzinnige jacht op genezende stoffen, verpakt in messcherpe dialogen, groteske scènes en een verrassend slimme onderlaag over menselijke hebzucht en het gebrek aan ontzag voor het onbekende.
Sterke cast tilt chaos naar hoger niveau
De film werkt dankzij zijn cast. Paul Rudd is vertrouwd als nuchtere vader in een steeds vreemder wordende wereld. Jenna Ortega excelleert als Ridley, de enige met moreel besef én een gezonde dosis puberfrustratie. Richard E. Grant steelt elke scène waarin hij verschijnt, vol theatrale flair.
Toch is het Will Poulter die de show steelt als de verwende erfgenaam van de Leopold-dynastie. Zijn mix van jachtverslaving, idiotie en arrogantie zorgt voor een personage dat je haat, verafschuwt en stiekem hilarisch vindt. Anthony Carrigan als de uitgebluste butler Griff biedt droge humor met een hoofdknik.
Visueel onevenwichtig, maar uiteindelijk bevredigend
De special effects van de eenhoorns laten in het begin te wensen over. De CGI voelt in de eerste helft onaf, met digitale beesten die net niet overtuigen. Maar in de laatste akte — wanneer de unicorns zich volledig laten zien in hun woeste, bloeddorstige glorie — maakt de film dit ruimschoots goed. Alsof iemand het VFX-budget pas halverwege heeft vrijgegeven.
Wat ons betreft had een wat ambachtelijkere aanpak (praktische effecten, animatronics?) de magie versterkt, maar de uiteindelijke payoff is wild genoeg om het te vergeven.
Thema’s: tussen greed en grief
Scharfmans script behandelt op slimme wijze thema’s als verlies, uitbuiting en de menselijke neiging om het onbekende te exploiteren. Het verhaal raakt aan de rouwverwerking van Ridley, de sterfelijkheid van Odell, en de diepgewortelde reflex om wonderen te onderwerpen aan marktwetten.
Soms worden deze thema’s wat oppervlakkig aangestipt, maar de film maakt dit goed met ritme, humor en een rauwe energie die blijft boeien.
Eindoordeel: absurde escapisme met een randje waarheid
Death of a Unicorn is allesbehalve een standaard horrorfilm. Het is een satirisch, brutaal en soms ronduit gestoorde vertelling over hoe ver mensen gaan voor macht, zelfs als dat betekent dat je eenhoorns moet slachten. En toch blijft het luchtig genoeg om puur filmplezier te leveren.
⭐ Panda Bytes score: 4 van de 5 hoorns
Voor fans van films die risico’s durven nemen, grotesk durven gaan en ondertussen ook iets willen zeggen over de wereld waarin we leven, is Death of a Unicorn een aanrader van jewelste. Geef je over aan de waanzin — en kijk uit bij overstekend wild.
