Een tragikomisch liefdesdrama dat je laat lachen terwijl het je hart langzaam uit elkaar trekt
Welkom bij Panda Bytes. Hier knuffelen we geen panda’s, maar graven we diep in de ziel van films, tot we bij de rauwe kern komen. Vandaag nemen we de indiefilm Oh, Hi! (2025) onder de loep. Geen standaard romantisch drama, maar een even ongemakkelijke als ontroerende kijk op liefde, bindingsangst en alles wat er mis kan gaan als mensen wél met elkaar naar bed gaan, maar niet met elkaar praten.
Wat begint als romantisch uitje, eindigt als emotioneel mijnenveld
De openingsscène zet je direct op scherp. Iris (Molly Gordon) kijkt met grote ogen om zich heen in een huis waar iets niet klopt. Gekreun op de achtergrond, een vriendin die binnenkomt, onuitgesproken spanning. Maar dan spoelen we 33 uur terug en ontmoeten we een ander stel: vrolijk, zingend in de auto, klaar voor een knus weekendje weg. Iris en haar vriend Isaac (Logan Lerman) lijken verliefd, ontspannen en perfect op elkaar ingespeeld. Totdat ze een kast openen vol BDSM-apparatuur en besluiten iets nieuws te proberen. Isaac laat zich vastbinden, en vlak daarna laat hij iets veel pijnlijkers los: hij wil geen relatie. Hij heeft met andere vrouwen geslapen. En hij zit nog steeds vast.
De echte spanning komt niet uit touwen maar uit woorden
Wat Oh, Hi! slim doet, is de spanning verplaatsen van fysiek naar emotioneel. Isaac kan geen kant op en moet voor het eerst écht luisteren naar Iris. Ze probeert hem in twaalf uur te overtuigen dat hij wél van haar houdt, dat hun band echt is, dat zijn koudwatervrees overwonnen kan worden met de juiste woorden. Het is pijnlijk, wrang en op momenten schrijnend grappig. Want Brooks, samen met co-scenarist Molly Gordon, weet dat het leven niet netjes in genres past. Liefde is soms komisch, soms triest, en vaak beide tegelijk.
De dynamiek tussen Iris en Isaac is complex en herkenbaar
Isaac is geen eendimensionale eikel. Hij is een man die zich verschuilt achter vaagheden en het woord ‘fluïde’. Iris is geen hysterische vrouw, maar iemand die zich vastklampt aan iets dat bijna echt was. De film laat zien hoe moeilijk het is om los te laten als je iets hebt gevoeld dat de ander ontkent. Ze wil praten, hij wil ontsnappen. Hij wil vrijheid, zij wil duidelijkheid.
Acteerprestaties zijn hierbij cruciaal. Lerman speelt Isaac met een ironische zelfkennis die zijn afhankelijkheid van onduidelijkheid blootlegt. Gordon geeft Iris de perfecte mix van kwetsbaarheid, woede en hoop. En hun dialogen? Rauw, eerlijk en allesbehalve geforceerd.
Visueel verandert het huis mee met hun relatie
Conor Murphy’s camerawerk benadrukt de emotionele reis. Wat eerst een knus vakantiehuis is, wordt langzaam een doolhof van misverstanden en verdriet. Zodra Isaac de waarheid vertelt, voelt elke ruimte anders. De keuken waar ze samen lachten wordt kil. Het bed waar ze vrijden wordt een plek van confrontatie. Niet door veranderingen in decor, maar door subtiele camerastandpunten en herhaling van shots die nu een andere betekenis dragen.
Een overzicht van de relationele ontwikkeling in Oh, Hi!
Van liefdevolle lol naar emotionele lockdown
- Start van het weekend
Iris en Isaac zijn vrolijk, zingen onderweg en lachen om elkaars grapjes. - Aankomst in het huis
Ze koken samen, zwemmen, en lijken volledig op elkaar afgestemd. - Ontdekking van de BDSM-kast
Een experimenteel moment dat leidt tot een kwetsbare situatie. - De bekentenis van Isaac
Isaac onthult dat hij geen relatie wil en met anderen naar bed is geweest. - Iris laat hem vastgebonden achter
Ze besluit hem de hele nacht te overtuigen van hun liefde. - Het huis als spookbeeld van wat geweest is
Dezelfde ruimtes voelen nu afstandelijk en bedreigend. - Einde in stilte
De confrontatie leidt niet tot verlossing, maar tot een pijnlijk besef.
Wat deze film anders maakt dan andere relatieverhalen
Oh, Hi! vermijdt clichés. Er is geen grote dramatische ontlading, geen makkelijke verzoening, geen held of schurk. Alleen mensen, met angsten, verlangens en blinde vlekken. De film sluit daarmee goed aan bij titels als Shiva Baby en Together, maar heeft een geheel eigen toon. Minder absurd, meer introspectief. En ja, je zult lachen maar alleen omdat het zo pijnlijk herkenbaar is.
Conclusie van Panda Bytes: Oh, Hi! is ongemakkelijk goed
Sophie Brooks heeft met Oh, Hi! een film gemaakt die ons confronteert met hoe we vandaag de dag relaties voeren. Vol misverstanden, onuitgesproken verwachtingen en mensen die liever verdwijnen dan zich kwetsbaar opstellen. Het is een kleine film met grote emoties. Niet spectaculair, maar juist daardoor raak.
Bij Panda Bytes prijzen we verhalen die eerlijk durven zijn. En deze film is dat tot op het bot.
Heb jij Oh, Hi! al gezien? Wat vond jij van de scène waarin Isaac de waarheid zegt terwijl hij letterlijk vastligt? En is fluïde liefde écht de toekomst, of gewoon een excuus om geen keuzes te maken? We zijn benieuwd naar jouw mening. Deel je gedachten in de reacties.
