Osiris (2025) Militairen, monsters en monotonie
In deze filmrecensie duiken we diep in Osiris (2025), een sciencefiction-actiethriller van regisseur William Kaufman. De premisse klinkt veelbelovend: een eliteteam van Special Forces wordt midden in een missie ontvoerd door een buitenaards ruimteschip. Wat volgt is een overlevingsstrijd tegen een meedogenzaam buitenaards ras. Maar wat spannend klinkt op papier, blijkt in praktijk een frustrerende rit vol clichés, repetitie en inspiratieloos schrijfwerk.
De film voelt als een zielloze samensmelting van talloze third-person shooters en generieke alienfilms. Alles oogt vertrouwd, maar niets beklijft. De actiescènes zijn statisch, het camerawerk vlak en de montage mist iedere vorm van ritme.
Tien keer dezelfde corridor
Vanaf het moment dat de soldaten aan boord zijn van het ruimteschip, verandert de film in een eindeloze herhaling van schietpartijen in steriele gangen. Er is geen sprake van opbouw, spanning of betekenisvolle confrontaties. Alles voelt alsof je een slechte gamer volgt die zonder gevoel een shooter doorspeelt. De aliens zijn visueel nog wel overtuigend hun make-up en design tonen enige creativiteit maar dat redt de ervaring niet.
Het ontbreken van karakterontwikkeling doet de rest. Max Martini speelt zijn rol als squadleider met serieus gezicht, maar zijn teamleden hebben zo weinig diepgang dat het niet uitmaakt of ze het overleven of niet. Ze zijn archetypen: de grapjas, de stoere, de stille. Nergens verrast het script ons.
Linda Hamilton: verspild talent in een lege ruimte
Brianna Hildebrand’s personage Ravi had nog een vonkje mysterie kunnen zijn, maar ook zij blijft steken in flauwe dialogen en onbenutte achtergrondinformatie. Haar moeder gespeeld door sci-fi legende Linda Hamilton verschijnt pas tegen het einde van de film. Haar scènes zijn kort, haar accent geforceerd, haar impact minimaal. Het voelt alsof haar naam vooral op de poster moest staan.
En dat is meteen het grote probleem van Osiris (2025): alles lijkt erop gericht indruk te maken, maar niets maakt écht indruk. Zelfs de climax voelt als een anticlimax.
Wat mist Osiris precies?
- Verhaal: Er is nauwelijks plotontwikkeling. De film blijft hangen in één ritme.
- Personages: Geen karakterboog, geen diepgang. Alleen stereotypen.
- Actie: Repetitief, zonder spanningsopbouw of visuele flair.
- Pacing: De film sleept zich voort. Zelfs 90 minuten zou te lang zijn geweest.
- Spanning: Geen enkele scène weet te verrassen of echt te raken.
Panda Bytes concludeert
Bij Panda Bytes houden we van sciencefiction, van het onbekende en het visueel overdonderende. Maar we houden ook van goed vertelwerk, van films die durven en boeien. Osiris (2025) doet dat helaas niet. Ondanks een aardige cast en degelijk make-upwerk blijven we achter met een lege huls. De film mist visie, hart en urgentie.
De setting schreeuwt om spanning, maar wat we krijgen is een eindeloze loop van generieke actie die elke minuut z’n glans verliest.
Jouw mening telt
Heb jij Osiris (2025) gezien? Denk jij dat deze film onterecht wordt neergesabeld, of ben je het met ons eens dat dit een gemiste kans is in het sciencefiction genre? Reageer hieronder of sluit je aan bij de discussie op Panda Bytes. Wij zijn benieuwd!
