Een eerlijke kijk op een eigentijdse western die meer heilige ambitie dan heilig vuur toont
In een filmwereld waar capes en multiversums de dienst uitmaken, voelt een ouderwetse western bijna als een religieuze openbaring. En dat is precies wat The Unholy Trinity (2025) pretendeert te zijn: een spirituele, stoffige, met zwarte humor doordrenkte tocht door het Wilde Westen. Met grote namen als Pierce Brosnan en Samuel L. Jackson lijkt het op papier een blockbuster in cowboylaarzen. Maar schijn bedriegt soms vlamt deze film als een kampvuur in de nacht, soms smeult hij als nat hout.
Een drie-eenheid van karakters met scheurtjes in de ziel
Het hart van deze film klopt in het ritme van drie mannen die elk hun eigen bagage, geloof en wapens meebrengen. Brosnan speelt sheriff Gabriel Dove, een man met een naam zo symbolisch dat je bijna verwacht dat hij met vleugels verschijnt. Toch weet Brosnan er iets aards van te maken. Geen overdreven held, maar een man die snapt dat goed en kwaad in het Westen geen zwart-wit zijn eerder stoffige grijstinten.
Dan is er Samuel L. Jackson, die als Saint Christopher het scherm opwandelt alsof hij de bijbel herschrijft terwijl hij zijn revolver poetst. Jackson is een wandelende paradox: wijs, gevaarlijk, grappig, en vol duistere bedoelingen verpakt in gouden woorden. Hij is zonder twijfel de vonk in deze film.
En daar tussenin staat Henry Broadway, gespeeld door Brandon Lessard, de jonge twintiger die zijn vader voor het eerst ontmoet… op weg naar de galg. Henry is geen stoere revolverheld, maar een verwarde ziel die eerder lijkt verdwaald in een western-RPG dan geboren op de prairie. Juist dat maakt hem fascinerend een man zonder vaardigheden, maar met een missie. Zijn onhandigheid werkt soms op de zenuwen, maar het is ook precies datgene wat deze film menselijk houdt.
Symboliek tot in de kruitdampen
The Unholy Trinity is geen subtiele film. De symboliek ligt er dik bovenop priesters die geen priesters zijn, een sheriff die Gabriel heet, een heilige die schaduwen meedraagt. Maar gek genoeg werkt het. Want in dit genre dat altijd draaide om morele dilemma’s en existentiële vragen in een wereld van schietgrage idioten is dat soort overdreven allegorie juist passend. Soms voelt het alsof je naar een toneelstuk kijkt dat zich afspeelt in de stoffige straten van Montana, 1888. En dat is geen verwijt.
Het verhaal zelf Henry die de naam van zijn vader wil zuiveren, een stad die liegt, en een kist goud als glanzend lokmiddel is klassiek western materiaal. Maar dankzij de karakters en de dialogen voelt het toch fris. Zoals wanneer Brosnan droogjes reageert op een tegenstander die zich “Priest” noemt met de woorden: “Zoals een Lutheraan?” Heerlijk droog. Meer van dat, graag.
Niet elke kogel raakt doel
Toch is dit geen meesterwerk. De film komt traag op gang, zakt halverwege een beetje in, en weet nooit helemaal te kiezen tussen karakterstudie en actie. Lessard, hoe charmant hij ook oogt, redt het niet altijd tegenover de zwaargewichten Jackson en Brosnan. Hij heeft de uitstraling van een YouTuber in cosplay en dat wringt op momenten die dramatisch zouden moeten zijn.
Daarnaast is er soms net iets te veel pretentie. Niet elk shot hoeft een schilderij te zijn, en niet elke zin een wijsheid. Juist de kracht van goede westerns zit in de eenvoud één blik, één schot, klaar. Deze film wil iets te graag diep zijn, waardoor sommige scènes voelen als filmacademie oefeningen in plaats van écht drama.
Toch… het werkt. Gek genoeg.
Ondanks de gebreken, de onhandige opbouw en de overduidelijke symboliek, blijft The Unholy Trinityboeien. De film is nergens saai. Er is altijd iets aan de hand een hint, een wantrouwige blik, een zin die dubbelzinnig echoot. En in een tijd waarin westerns bijna vergeten zijn, is dat alleen al een prestatie.
De cinematografie is prachtig, het acteerwerk van Jackson en Brosnan overtuigt, en de sfeer is dik in orde. Je ruikt het leer, je voelt de zon op je huid, je hoort het zachte klikje van een revolver die net niet wordt afgevuurd. Dat zijn de momenten waarop deze film uitblinkt.
Eindoordeel: 6½ sterren geen klassieker, wel de moeite waard
The Unholy Trinity is een imperfecte, maar intrigerende western die meer probeert dan hij waarmaakt. De film slaagt er niet altijd in om zijn ambities waar te maken, maar biedt voldoende charme, karakter en visueel vakmanschap om je aandacht vast te houden.
Wie een harde actiefilm zoekt, komt bedrogen uit. Maar wie houdt van westerns met een filosofische ondertoon, scherpe dialogen en een beetje mystiek, krijgt waar voor zijn geld. Geen heilige graal van het genre, maar zeker ook geen mislukking. Meer een stoffige bijbel met gescheurde pagina’s maar het verhaal blijft boeiend.
