Introductie:
Sommige films krijgen bij hun release een tik op de vingers, een schouderophalen of – in het geval van Braven (2018) – een stevige collectieve zucht. En eerlijk is eerlijk: destijds werd deze eenvoudige actiefilm al snel afgedaan als standaard, vergeetbaar, formulewerk. Maar bij Panda Bytes geloven we in de kracht van herbekijken. Want soms zit er achter die eerste indruk meer dan we dachten.
En zo kwamen we, op een regenachtige woensdagavond, opnieuw terecht bij Braven. Wat begon als een “even iets makkelijks aanzetten”-moment werd verrassend genoeg een herontdekking. Want ja, het is misschien een film over een houthakker die het opneemt tegen een stel gewapende criminelen in een hutje in de bergen, maar weet je wat? Dat doet Braven met meer flair en hart dan we ons herinnerden.
Back to basics: een actiefilm zonder poespas
Het verhaal van Braven is simpel: Joe Braven (Momoa), een houthakker en familieman, neemt zijn vader (Stephen Lang) mee naar hun afgelegen berghut om tot rust te komen. Wat ze niet weten: een groep drugscriminelen heeft daar net een voorraad heroïne verstopt. Wat volgt is een gevecht om te overleven, met sneeuw, bloed, bijlen en brute kracht.
Maar juist dat simpele plot blijkt nu, jaren later, één van de grote pluspunten. In een tijdperk van hypercomplexe, overgeproduceerde actiefilms met multiversums, snappy one-liners en CGI-overload is Braven een verademing.
Geen ironie, geen knipogen alleen een man die zijn familie verdedigt tegen het kwaad.
Jason Momoa als volksheld met gevoel
Wat bij de herziening meteen opvalt: Jason Momoa is hier geen godenkoning of onderwaterheerser. Geen Dothraki of woesteling. Hij is gewoon… Joe. Een kerel die hard werkt, om zijn zieke vader geeft, en een huisje heeft in de bergen.
En dat werkt verrassend goed. Momoa laat zien dat hij ook kwetsbaarheid aankan. In de scènes met zijn dementerende vader raakt hij een emotionele snaar die we niet vaak van hem zien. Zijn personage is geen ongenaakbare actieheld hij is een zoon, een echtgenoot, een vader. En als het dan écht misgaat, voel je waarom hij vecht.
Deze Joe Braven is niet zomaar een actieprotagonist. Hij is geloofwaardig. Menselijk. En dat maakt de spanning des te tastbaarder.
Stephen Lang en het vader-zoon-dynamiekje
De casting van Stephen Lang als de dementerende vader Linden Braven is een schot in de roos. Lang (bekend van Avatar en Don’t Breathe) speelt de rol met nuance: niet sentimenteel, wel geloofwaardig.
Wat de film extra lagen geeft, is hoe hij de ziekte van Linden inzet als onderdeel van het verhaal zonder er dramatisch op te teren. Het is geen medelijden porno, maar onderdeel van wie de personages zijn en waarom ze doen wat ze doen.
De interacties tussen vader en zoon zijn klein, ingetogen, maar effectief. En wanneer ze samen ten strijde trekken tegen de schurken, ontstaat er een soort ruwe, ontroerende chemie. Een generatie die ondanks alles zijn waarde nog bewijst.
Actie met karakter
Oké, laten we niet vergeten waarom je Braven opzet: je wilt actie zien. Gelukkig is die er. En hoewel de gevechten geen miljoenenbudget uitademen, zijn ze wel effectief en vaak verrassend creatief.
Geen overdreven choreografie, geen wire-fu. In plaats daarvan: bijlen, vallen, boogschutters momenten met een flair van Robin Hood, en een paar stevige vuistslagen in de sneeuw.
Wat het verschil maakt, is dat je hier wéét wat er op het spel staat. Geen wereldredding, maar een dochter die zich verstopt in een kast. Geen high-tech wapens, maar een kettingzaag aan een touw. De spanning voelt daardoor persoonlijker, intiemer en dus spannender.
Ook de locatie een afgelegen berghut in een winters landschap voegt veel toe. Het claustrofobische gevoel, gecombineerd met het onontkoombare gevaar, maakt van de setting een personage op zich.
De kracht van eenvoud
Misschien is Braven niet revolutionair. Misschien schuurt het verhaal aan tegen clichés. Maar bij herziening blijkt: dat is precies wat het charmant maakt.
Het wil niet meer zijn dan het is. En wat het wél wil zijn een eerlijke, kleine actiefilm met hart dat lukt het bijzonder goed.
Er zijn geen overbodige subplotten, geen wendingen om het publiek slim af te zijn, geen lange monologen. Alles is functioneel. Rechtlijnig. En dat maakt Braven tot een soort oerdegelijke actiefilm zoals we die in de jaren 80 en 90 zagen, maar dan zonder de testosteron overdosis.
Wat blijft hangen na herbekijken
Wat Braven onderscheidt, is de combinatie van ouderwetse actie met een verrassend menselijke kern. Jason Momoa laat zien dat hij meer kan dan schreeuwen en slaan hij kan ook raken.
De film toont een andere kant van hem: een acteur die bereid is klein te spelen, die zijn fysieke aanwezigheid inzet voor empathie in plaats van dominantie. En dat maakt van Braven een herontdekking die je gerust kunt aanbevelen aan fans van klassieke actie met een ziel.
Conclusie: Braven verdient een tweede kans
Bij herbekijken blijkt Braven een kleine, maar oerdegelijke actiefilm met verrassend veel hart. Hij speelt het verhaal rechttoe rechtaan, maar doet dat met zorg, overtuiging en onverwachte emotionele diepgang.
Jason Momoa bewijst dat hij ook in eenvoud kan floreren, en Stephen Lang maakt het vader-zoonverhaal tot het geheime wapen van de film. Voeg daar een paar strakke actiescènes, een besneeuwd landschap en een fijne speelduur van net iets over de anderhalf uur aan toe en je hebt een film die veel meer is dan de “Wegkijker van de Week”.
Niet elke film hoeft een blockbuster te zijn. Soms is het genoeg om een verhaal te vertellen over een man die zijn gezin verdedigt. En dat doet Braven eerlijk, doeltreffend, en met een warm kloppend hart onder die dikke jas.
Ook herbekeken? Laat ons weten wat jij vond van Braven bij de tweede (of eerste!) kijkbeurt. Heeft deze underdog film jou ook verrast? Deel je mening met ons hieronder want bij Panda Bytes kijken we graag verder dan de eerste indruk.
