Introductie:
Vraag in een willekeurig filmcafé naar Ang Lee en je hoort waarschijnlijk drie titels in koor: Crouching Tiger, Hidden Dragon, Brokeback Mountain en Life of Pi. Prachtige films, zonder twijfel. Maar Lee is méér dan dat. Veel meer. Hij is geen regisseur met een duidelijke handtekening — hij is een verhalenzoeker. Een vormveranderaar. Een cineast die zich net zo comfortabel voelt in een Victoriaans kostuumdrama als in een martial arts-epos of een hypermoderne oorlogssatire.
Toch blijven sommige van zijn films steken in de marge. Genegeerd, verkeerd begrepen of simpelweg niet opgemerkt. En dat is zonde, want juist daar — in het schemergebied van zijn oeuvre — schuilt zijn ware veelzijdigheid.
Bij Panda Bytes, waar we film liever onder een microscoop leggen dan onder een vloerkleed schuiven, zetten we vijf van zijn meest vergeten parels in het licht. Geen top 5 die je al op Letterboxd zag langskomen. Wel een herwaardering van vijf films die je (opnieuw) zou moeten zien.
- Ride with the Devil (1999) – Burgeroorlog met ballen én brein
Regisseur: Ang Lee
Als we “burgeroorlog” en “film” zeggen, denk je misschien aan bloedige veldslagen, blauw tegen grijs en een flinterdunne patriottische boodschap. Maar Ang Lee heeft, zoals altijd, andere plannen. Ride with the Devil is een ingetogen, melancholisch drama dat zich afspeelt in het chaotische grensgebied van Missouri en Kansas tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.
De hoofdrol is voor een jonge Tobey Maguire, die samen met Skeet Ulrich (!) als Zuidelijke sympathisant de oorlog ingaat. Maar waar de meeste films hun helden heldhaftig maken, toont Lee hun twijfel, hun onhandigheid, hun menselijkheid. Voeg daarbij de intrigerende rol van Jeffrey Wright als een bevrijde slaaf die meevecht aan de zijde van de Confederatie, en je krijgt een film die je kijk op geschiedenis subtiel onderuit haalt.
Waarom ondergewaardeerd?
De film kwam uit kort na de blockbuster-Civil War-hype en werd als te traag en te filosofisch bestempeld. Maar wie nu kijkt, ziet een tijdloos werk over identiteit, verlies en morele verwarring.
- The Ice Storm (1997) – De winter van ons gezinsleven
Regisseur: Ang Lee
Sommige films slaan je niet met een hamer, maar snijden je langzaam open met een bot mes. The Ice Storm is er zo één. Het verhaal speelt zich af in het New England van de jaren zeventig, waar twee gezinnen langzaam desintegreren onder de druk van seksueel experiment, drank en emotionele afstand.
Met Sigourney Weaver als ijskoude buurvrouw-met-geheimen, Kevin Kline als vader op drift, en een jonge Christina Ricci als puber die de hypocrisie van haar ouders beter ziet dan zijzelf, is dit een indringend portret van mensen die elkaar kwijtraken terwijl ze in dezelfde kamer zitten.
De titel is letterlijk én symbolisch: tijdens een allesverzengende ijzelstorm vallen de maskers, barsten de façade en bevriest elke vorm van connectie.
Waarom ondergewaardeerd?
De film werd gewaardeerd door critici, maar het grote publiek bleef weg. Té ongemakkelijk? Té confronterend? Misschien. Maar ook: pijnlijk mooi en universeel herkenbaar.
- Taking Woodstock (2009) – De vrolijke achterkant van een icoon
Regisseur: Ang Lee
Iedereen kent de beelden: Woodstock. Modder. Muziek. Vrije liefde. Maar hoe organiseer je eigenlijk het grootste festival van de twintigste eeuw? Taking Woodstock vertelt dat verhaal via Elliot Tiber, een jonge man die per ongeluk een bouwvergunning verleent aan een groep langharige idealisten — en daarmee zijn eigen leven overhoop gooit.
De film is luchtig, bijna slapstick-achtig in de eerste helft, maar krijgt gaandeweg steeds meer diepte. Het is geen muziekfilm (je ziet geen enkel optreden), maar een ode aan het gevoel van vrijheid, chaos en zelfontdekking dat Woodstock symboliseert. En laten we eerlijk zijn: hoe vaak zie je een film waarin Liev Schreiber een hartverwarmende drag queen speelt?
Waarom ondergewaardeerd?
Verwacht je een standaard muziekfilm? Dan kom je bedrogen uit. Maar wie zich overgeeft aan de speelsheid en de liefdevolle toon, ontdekt een film vol zachtheid en nostalgie.
- Hulk (2003) – Superheldenfilm als Griekse tragedie
Regisseur: Ang Lee
In het pre-Marvel Cinematic Universe-tijdperk was het superhelden genre een speeltuin voor experiment. Niemand maakte daar zo gretig gebruik van als Ang Lee. Zijn versie van Hulk is geen actie-vehikel, maar een psychologisch portret van een man die getekend is door intergenerationeel trauma en onderdrukte woede.
De film is visueel gedurfd: met split screens, stripboek-achtige kadrering en kleuren die van het scherm spatten. Eric Bana speelt een introverte, gekwelde Bruce Banner en Nick Nolte is ronduit angstaanjagend als zijn vader. Het is bijna een Griekse tragedie in CGI-vorm.
Waarom ondergewaardeerd?
De timing was ongelukkig (middenin de opkomst van popcorn-Marvel), de toon te serieus, de actie te spaarzaam. Maar als karakterstudie én visuele vingeroefening is dit een van de meest interessante superheldenfilms ooit gemaakt.
- Billy Lynn’s Long Halftime Walk (2016) – Soldaat in slow motion
Regisseur: Ang Lee
Van alle films op deze lijst is Billy Lynn misschien wel het meest experimenteel. Geschoten in 120 frames per seconde en 3D, wilde Lee een film maken waarin elke seconde van het oorlogstrauma voelbaar zou zijn. Of het werkte? De meningen zijn verdeeld.
Het verhaal volgt een jonge soldaat die, na een heldendaad in Irak, wordt rond geparadeerd tijdens een NFL-wedstrijd. De halftime show waarin zijn eenheid wordt geëerd, voelt als een hallucinante nachtmerrie — met vuurwerk, cheerleaders en schreeuwende menigten als decor voor zijn onuitgesproken trauma. Joe Alwyn (in zijn debuut rol) speelt Billy met een kwetsbaarheid die je zelden ziet in soldatenrollen.
Waarom ondergewaardeerd?
De techniek overschaduwde de inhoud. Veel bioscopen konden de hoge frame rate niet aan. Maar inhoudelijk is dit een scherpe satire op patriottisme, media en hoe we oorlog consumeren.
Waarom deze films wél de moeite waard zijn
Ang Lee is geen regisseur van herhaling. Elk van zijn films is een poging om een nieuw terrein te verkennen, een nieuw perspectief aan te boren. Zijn ondergewaardeerde werk laat zien dat hij risico’s durft te nemen waar anderen op veilig spelen. Hij kiest niet voor formules, maar voor verhalen — ongeacht genre, taal of box office-voorspellingen.
Bij Panda Bytes geloven we dat juist dát soort makers het verdienen om extra in de schijnwerpers te staan. Want zeg nou zelf: hoeveel regisseurs ken je die even comfortabel zijn met een Marvel-icoon als met een familie vol seventiesproblemen? Juist.
Jij bent aan zet
Welke film van Ang Lee vind jij zwaar onderschat? Heb je nog een verborgen favoriet? Of ben je het juist hartgrondig oneens met ons en wil je ons overtuigen dat Hulk écht niet werkt (al heb je dan wel wat uit te leggen)? Laat het weten in de reacties!
En wil je vaker zulke diepe filmduiken, verrassende techverhalen of de beste tips uit de wereld van series en games? Dan weet je waar je moet zijn: Panda Bytes — jouw vaste bron voor verhalen die nét even anders zijn.
