Introductie:
Sommige films hebben die magische kracht om je keer op keer te raken, ongeacht hoe vaak je ze kijkt. Intouchables (2011) is zo’n film. De Franse bioscoophit van regisseurs Olivier Nakache en Éric Toledano veroverde harten over de hele wereld en werd een van de succesvolste Franse films aller tijden. Maar hoe voelt de film meer dan tien jaar later? Is hij nog steeds even ontroerend en grappig, of begint hij tekenen van ouderdom te vertonen?
Met een verse blik en een flinke dosis nieuwsgierigheid doken we opnieuw in deze klassieker om te ontdekken of Intouchables nog steeds dezelfde impact heeft. En als je hem nog nooit hebt gezien, is dit het moment om te bepalen of hij de moeite waard is.
Een verhaal van vriendschap, humor en onverwachte kansen
Voor wie de film nog niet heeft gezien (of een geheugensteuntje nodig heeft): Intouchables is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Philippe Pozzo di Borgo, een Franse aristocraat die na een parapente-ongeval vanaf zijn nek verlamd raakte. In de film wordt hij gespeeld door François Cluzet, die op meesterlijke wijze de rustige, intelligente en ironische Philippe neerzet.
Zijn leven is luxe, maar ook geïsoleerd. Hij is afhankelijk van zorg, maar hij wil bovenal behandeld worden als een normaal mens. Enter Driss, gespeeld door Omar Sy, een werkloze jongeman uit de Parijse banlieues die eigenlijk alleen op sollicitatiegesprek komt om een handtekening te scoren voor zijn uitkering. Tot zijn verbazing wordt hij aangenomen als Philippe’s persoonlijke verzorger.
Wat volgt is een film die balanceert tussen hartverwarmende momenten, scherpe humor en een subtiele maatschappijkritiek. Driss brengt leven en energie in Philippe’s wereld, terwijl Philippe Driss de kans biedt om zijn potentieel te ontdekken. Maar het is geen klassiek ‘redder en geredde’-verhaal; hun vriendschap werkt omdat ze elkaar als gelijken behandelen, zonder medelijden of onnodig sentiment.
Waarom de film zo populair werd
Toen Intouchables in 2011 uitkwam, werd hij direct een fenomeen. De film bracht wereldwijd meer dan 426 miljoen dollar op en werd in Frankrijk zelfs de op een na meest bekeken film aller tijden, na Bienvenue chez les Ch’tis (2008).
Maar waarom sloeg juist Intouchables zo aan?
- Authenticiteit – De film voelt oprecht en natuurlijk aan. Dit komt deels door de chemie tussen Cluzet en Sy, maar ook door de regie en het scenario, die beide geen overdreven dramatiek afdwingen.
- Humor in zware thema’s – Verhalen over ziekte of beperking belanden vaak in de categorie ‘zielige films’, maar Intouchables doet dat bewust niet. In plaats daarvan gebruikt de film humor om het leven van Philippe en Driss te tonen zoals het is: soms moeilijk, maar ook vol vreugde.
- Universele boodschap – De film overstijgt culturele en sociale grenzen. Het draait om menselijkheid, vriendschap en de manier waarop we elkaar nodig hebben, ongeacht achtergrond of status.
- Omar Sy’s doorbraakrol – Hoewel François Cluzet al een gevestigde naam was in de Franse cinema, betekende Intouchables de grote doorbraak voor Omar Sy. Zijn charismatische, energieke vertolking maakte hem in één klap een internationale ster en leverde hem de César Award voor Beste Acteur op.
Blijft Intouchables overeind in 2025?
Films veranderen met de tijd, niet alleen technisch, maar ook in hoe ze maatschappelijk worden ontvangen. Wat tien jaar geleden baanbrekend of hartverwarmend werd gevonden, kan nu als problematisch of achterhaald worden gezien. Dus hoe kijkt Intouchables in 2025?
Wat werkt nog steeds?
- De chemie tussen Cluzet en Sy blijft een van de sterkste punten van de film. Hun dynamiek voelt echt, hun grappen zijn nog steeds grappig en hun vriendschap blijft geloofwaardig.
- De humor is tijdloos. Sommige grappen werken zelfs beter met de tijd, zoals Driss’ totale desinteresse in klassieke muziek of zijn nuchtere kijk op de Parijse elite.
- De film vermijdt melodrama. Waar veel soortgelijke films in clichés vervallen, blijft Intouchables nuchter en oprecht.
Wat voelt anders?
- De maatschappelijke context is veranderd. In 2011 werd de film geprezen om de representatie van een zwarte hoofdrolspeler in een mainstream Franse film. In 2025 zijn discussies over diversiteit en representatie scherper geworden. Sommigen zien Driss als een stereotiepe ‘straatjongen met een gouden hart’ en wijzen op de ‘white savior’-dynamiek: een rijke witte man die een kans geeft aan een kansarme zwarte jongeman. Hoewel de film genuanceerder is dan dat, is het een discussiepunt.
- Technisch gezien is de film bescheiden. In een tijdperk waarin cinematografie steeds grootser en gestileerder wordt, valt op hoe eenvoudig Intouchables in beeld is gebracht. Maar dat draagt ook bij aan de authenticiteit.
Vergelijking met de Amerikaanse remake en andere versies
Het succes van Intouchables zorgde voor meerdere remakes, waaronder de Amerikaanse versie The Upside (2019), met Bryan Cranston en Kevin Hart. Maar zoals zo vaak met Hollywood-remakes, ging er iets verloren in de vertaling.
Waar het origineel luchtig en spontaan aanvoelt, mist The Upside die natuurlijke flow. Kevin Hart doet zijn best, maar komt minder authentiek over dan Omar Sy. En hoewel Bryan Cranston een geweldige acteur is, mist zijn vertolking van Philippe de subtiele humor van Cluzet.
Andere internationale remakes, zoals de Argentijnse Inseparables (2016) en de Indiase Oopiri (2016), wisten de kern van het verhaal beter te behouden, maar geen enkele versie kwam in de buurt van de charme van het origineel.
Is Intouchables nog steeds een aanrader?
Absoluut. Ondanks kleine kanttekeningen blijft Intouchables een film met een groot hart. De chemie tussen de hoofdrolspelers, de scherpe humor en de oprechte emoties maken hem tijdloos.
Of je hem nu voor het eerst kijkt of opnieuw ontdekt: de kans is groot dat je wordt meegesleept in het verhaal. En laten we eerlijk zijn, in een tijd waarin we overspoeld worden door cynische, complexe en donkere films, is het verfrissend om gewoon een goed verhaal over vriendschap en menselijkheid te zien.
Dus pak die popcorn, zet Intouchables op en laat je opnieuw (of voor het eerst) meevoeren. En als je klaar bent, laat dan in de reacties weten wat jij ervan vindt!
Wil je meer van dit soort filmherwaarderingen? Blijf dan hangen bij Panda Bytes – wij houden klassiekers en cultfavorieten met liefde tegen het licht!
