Introductie:
Sommige acteurs spelen zichzelf, anderen verdwijnen in hun rol. Johnny Depp doet iets daartussenin – hij wordt zijn personage, maar laat altijd net een beetje zichzelf doorschemeren. Een mysterieuze mix van charisma, chaos en kajal. De man die van een piraat een popcultuuricoon maakte, en van een Britse kunsthandelaar een onvergetelijk fiasco.
Bij Panda Bytes doken we in zijn filmografie en kozen twee absolute knallers én twee pijnlijke floppers. Niet om te oordelen, maar om te laten zien hoe grillig – en fascinerend – een Hollywood carrière kan zijn.
Twee Knallers
KNALLER 1: Pirates of the Caribbean – De piraat die alles veranderde
Het begon als een gok. Een film gebaseerd op een Disney-attractie, met een hoofdrol voor een ietwat aparte acteur in eyeliner. Maar Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (2003) werd een gigantisch succes – dankzij Johnny Depp’s legendarische interpretatie van kapitein Jack Sparrow.
Hij waggelde, mompelde, overdreef en improviseerde zich een weg de geschiedenis in. Geen brave held, maar een charmante antiheld met een kompas dat nooit naar het noorden wees. De film bracht meer dan $650 miljoen op en lanceerde een franchise die (soms te lang) bleef doordobberen.
Wat begon als een bijrol-achtig karakter werd het kloppend hart van vijf films. Johnny Depp was de franchise. Zonder hem? Geen Piraten.
KNALLER 2: Edward Scissorhands – Poëzie met messen
Lang voordat hij Jack Sparrow werd, brak Johnny Depp door met een rol die weinig woorden nodig had: Edward Scissorhands (1990). Een gotisch sprookje van Tim Burton over een kunstmatig gecreëerde jongen met scharen in plaats van handen. Klinkt vreemd – en dat is het – maar het werkt. En hoe.
Depp gaf Edward een ziel, zonder veel te zeggen. Zijn ogen spraken boekdelen, zijn bewegingen waren teder, zijn wereld tragisch mooi. Het was een ode aan anders-zijn, een lofzang op de zachte buitenstaander. En het zette de toon voor zijn samenwerking met Burton – een duo dat samen nog vele excentrieke parels zou maken (denk: Sleepy Hollow, Corpse Bride, Sweeney Todd).
Met Edward Scissorhands bewees Depp dat hij niet alleen een tieneridool was, maar een serieuze acteur met een uniek gevoel voor timing en tragiek.
Twee Floppers
FLOPPER 1: The Lone Ranger – Groots, duur en totaal misplaatst
Disney dacht: “Wat als we Pirates herhalen, maar dan met cowboys?” En zo geschiedde The Lone Ranger, met wederom Gore Verbinski als regisseur en Johnny Depp in de excentrieke bijrol – deze keer als Tonto, een inheems Amerikaanse krijger met een kraai op zijn hoofd.
Maar waar Pirates sprankelde, sloeg deze film de plank mis. Het script was rommelig, de toon wankelde tussen slapstick en serieuze western, en de culturele kritiek was niet mals (want nee, een witte acteur in zo’n rol voelde in 2013 al als een verkeerde zet).
De productie kostte Disney ruim $225 miljoen. Wat ze ervoor terugkregen? Een commerciële ramp en een kritische afstraffing. Depp’s performance was apart, zeker, maar in dit geval werkte het niet. Soms is een kraai op je hoofd gewoon… een kraai op je hoofd.
FLOPPER 2: Mortdecai – Wanneer humor geen redding biedt
Mortdecai (2015) had álles om een cultklassieker te worden: een excentrieke hoofdpersoon, een internationale spionageplot, een topcast met Gwyneth Paltrow en Ewan McGregor… En toch: het werd een comedy die je eerder doet zuchten dan lachen.
Johnny Depp speelt Charlie Mortdecai, een aristocratische kunsthandelaar met een overdreven accent en een snor die meer persoonlijkheid heeft dan het script. De humor was oubollig, de timing mis, en zelfs Depp leek halverwege de film niet meer zeker te weten wat hij aan het doen was.
Critici waren genadeloos. Het publiek bleef thuis. En Mortdecai verdween razendsnel uit de bioscopen – met een verlies van miljoenen als afscheidscadeau.
Het mysterie Depp: genie of gok?
Johnny Depp is geen doorsnee acteur. Hij kiest zelden voor de veilige weg, en dat is tegelijk zijn kracht én valkuil. Voor elke Edward Scissorhands is er een Mortdecai. Voor elke Jack Sparrow een Lone Ranger. En toch… blijft hij boeien. Waarom?
Omdat Depp altijd durft. Hij speelt geen personages, hij belichaamt ze. En ja, soms leidt dat tot briljante creaties. Andere keren tot films die je snel wil vergeten. Maar saai wordt het nooit.
Panda Bytes kijkt vooruit
Wat de toekomst brengt? Misschien geen grote studiofilms meer, maar wel projecten die dichter bij zijn eigen stem liggen. Minder blockbusters, meer karakter. Meer kunst dan kassucces.
En wie weet – misschien zit er toch nog een verrassing in het vat. Want als iemand het onmogelijke kan doen lijken alsof het altijd al zo hoorde te zijn, dan is het Johnny Depp.
Welke film van Depp blijft jou bij – de briljante of de belabberde? Deel je favorieten (of guilty pleasures) in de reacties. Bij Panda Bytes zijn we dol op jullie takes, hot of niet.
Tot de volgende filmtrip, filmvrienden. En onthoud: zelfs floppers vertellen een verhaal.
