Hollywoodheld, hacker, huurmoordenaar – en soms gewoon hopeloos verdwaald in een slecht script.
Keanu Reeves is misschien wel een van de meest geliefde acteurs van onze tijd. Hij is de man die zonder een spier te vertrekken complete legers uitschakelt, maar ook degene die met een enkel “Whoa” hele generaties wist te inspireren. Bij Panda Bytes kunnen we het niet laten om zijn filmografie onder de loep te nemen. Vandaag zetten we twee absolute knallers én twee pijnlijke flops van meneer Reeves op een rij. Want zelfs een culticoon heeft af en toe een off-day.
Twee Knallers
Knaller #1: The Matrix (1999) – Welkom in de Wachtrij van de Realiteit
Als Neo onze schermen binnenstapt, verandert alles. The Matrix is niet alleen een film; het is een filosofisch statement in een leren jas. Wachowski’s cyberpunk-epos zette de wereld op z’n kop en maakte van Keanu Reeves een digitaal messias. Het moment waarop Morpheus de rode en blauwe pil aanbiedt, is inmiddels cultureel erfgoed.
Wat maakt deze film een knaller?
Ten eerste: de baanbrekende bullet-time effecten die zelfs twintig jaar later nog niet gedateerd aanvoelen. Ten tweede: de existentiële ondertoon die net zo goed thuishoort in een collegezaal als in een actiefilm. En ten derde, natuurlijk: Keanu. Zijn ingetogen spel maakt Neo geloofwaardig, ondanks het feit dat hij in slow-motion muren oploopt.
Knaller #2: John Wick (2014) – Wraak met een Hond en een Hart
Een man, een gestolen auto en een vermoorde puppy. Dat klinkt als het begin van een slechte grap, maar het werd de premisse van een van de stijlvolste actiefilms van het decennium. John Wick is pure wraakpoëzie. Minimalistisch in dialoog, maar maximalistisch in actie.
Wat begon als een bescheiden actiefilm groeide uit tot een wereldwijd fenomeen – inclusief eigen mythologie, vechtsportstijl en zelfs een luxe moordenaarsclub (The Continental). Keanu Reeves is John Wick. Zijn toewijding aan stunts, choreografie en de emotionele onderlaag maakt het verschil. Dit is geen robot met een pistool. Dit is een man met pijn, precisie en een wardrobe die zelfs James Bond jaloers maakt.
Bij Panda Bytes likken we nog steeds onze wonden van het vierde deel, en dromen we stiekem van een spin-off met de hond in de hoofdrol.
Twee Floppers
Flop #1: Replicas (2018) – Sci-Fi zonder Ziel
Oké, laten we eerlijk zijn: Replicas klinkt op papier als een briljant idee. Wetenschapper verliest zijn gezin, besluit ze te klonen met behulp van geavanceerde technologie, en alles loopt… nou ja… totaal uit de hand.
Wat had kunnen eindigen als een emotionele en ethische mindbender à la Ex Machina, verandert in een tenenkrommende B-film met een A-acteur. De visuele effecten lijken uit 2006 te komen, het script is zo vol gaten dat het als Zwitserse kaas had kunnen doorgaan, en zelfs Keanu Reeves lijkt halverwege te denken: “Waarom heb ik dit getekend?”
Misschien wilde hij gewoon een rustig weekendje op de set. Misschien was er een belastingvoordeel. Wat de reden ook was, Replicas is een slap kloontje van betere films.
Keanu’s gezicht als hij zijn familie tot leven wekt? Onbetaalbaar. En niet in de goede zin.
Flop #2: The Day the Earth Stood Still (2008) – Een Remake die Had Moeten Blijven Liggen
Weet je nog dat we het over leer en bullet-time hadden? Vergeet dat even. In deze remake van de klassieker uit 1951 speelt Keanu Reeves een buitenaardse boodschapper die de mensheid moet beoordelen. Klinkt nobel, maar de uitwerking is zo traag dat de aarde inderdaad lijkt stil te staan – maar dan van verveling.
Het probleem zit ‘m niet in Keanu – hij is geloofwaardig als mysterieuze alien met een houten uitstraling (zijn specialiteit, laten we eerlijk zijn). Het zit ‘m in de toon van de film. Pretentieus, traag en emotioneel vlak. Zelfs Gort – de gigantische robot – weet de boel niet te redden.
En dan de boodschap: “Stop met de aarde te vernielen.” Geweldig idee, maar we hadden liever een documentaire van David Attenborough gekeken.
Waarom Keanu (bijna) Alles Mag
Toch moeten we één ding toegeven: zelfs in zijn slechtste rollen blijft Keanu Reeves sympathiek. Misschien is het zijn zenhouding. Misschien is het omdat hij in het echt lijkt op een vriendelijke IT’er die per ongeluk filmster is geworden. Of misschien is het omdat we hem gewoon willen zien slagen.
Bij Panda Bytes geloven we in tweede kansen – en in het geval van Keanu zelfs in twintigste kansen. Zijn oprechtheid straalt door elk project, zelfs als het project zelf een ramp is. En dat, lieve lezers, is wat een culticoon onderscheidt van een gewone acteur.
Eindscène: Wat Leren We Hier Nu Eigenlijk van?
Keanu Reeves is een paradox: een superster die wars is van status, een actieheld met een ziel, een man die The Matrix én Replicas op zijn cv heeft staan. Zijn carrière leest als een achtbaanrit door de filmgeschiedenis – met toppen die ons ademloos achterlaten en dalen die ons aan het lachen (of huilen) maken.
Maar één ding is zeker: we blijven kijken. We blijven hopen. Want als er iemand is die na een flop weer opstaat – in slow-motion, met een trenchcoat wapperend in de wind – dan is het Keanu Reeves wel.
Wat vind jij de beste en slechtste Keanu-film? Laat het weten in de reacties hieronder, of stuur ons een digitale rode pil via de socials.
Blijf dromen, blijven kijken, en vergeet niet: bij Panda Bytes draait alles om de verhalen die ons verbinden – zelfs als ze af en toe crashen.
