Review door Panda Bytes – juni 2025
Nintendo’s langverwachte kartgame voor de gloednieuwe Switch 2 is er, en het beestje heet Mario Kart World. Na elf jaar wachten op een volledig nieuw deel – Mario Kart 8 Deluxe stamt alweer uit 2014 – gooit Nintendo het stuur resoluut om. In deze review nemen we Mario Kart World grondig onder de loep. We testen niet alleen de circuits, mechanics en performance, maar ook of de sprong naar een open wereld wel écht het verschil maakt.
Bij Panda Bytes zijn we inmiddels tientallen uren aan het racen, botsen, boosten, schelden en juichen. Tijd voor een kritische blik. Is dit de ultieme kartgame van deze generatie of een goedbedoelde maar halfbakken vernieuwing?
Open wereld, open blik?
Het eerste wat opvalt: Mario Kart World is volledig open wereld. Geen losse selecteerbare circuits meer via een simpel menu, maar een uitgestrekte kaart waarop alles met elkaar verbonden is. De 30 circuits liggen verspreid over wegen, snelwegen en paden, en je rijdt letterlijk van het ene naar het andere parcours. Er zijn geen laadtijden meer, wat technisch indrukwekkend is. De game draait soepel op 60 frames per seconde, zowel in handheld- als docked-modus.
Toch is het open-wereldconcept niet onomstreden. Ja, het voelt fris en ambitieus. Maar na een tijdje wordt duidelijk dat de verbindende trajecten – de snelwegen en lange rechte stukken – minder boeiend zijn dan de echte circuits. Ze missen de uitdaging, visuele flair en speelse inventiviteit die we gewend zijn van een Mario Kart. Het voelt op den duur als een verplichte rit naar het feestje, in plaats van het feestje zelf.
Wat wél werkt, is de manier waarop de wereld in elkaar klikt. Vanuit verschillende hoeken kun je circuits betreden, er zijn meerdere routes, en je ziet onderweg andere racers voorbij scheuren of uit de bocht vliegen. Het geheel ademt leven en beweging. Maar inhoudelijk voegen de verbindingswegen te weinig toe om écht spannend te blijven, vooral als je puur voor de races komt.
24 racers tegelijk: de file van de toekomst
Een andere grote vernieuwing: het aantal deelnemers per race is verdubbeld van 12 naar 24. Dit zorgt voor ongekende chaos op het scherm. Vliegende schilden, explosies, blikseminslagen en vallende bananenschillen zijn aan de orde van de dag. Wie dacht dat Mario Kart 8 Deluxe druk was, staat hier met klamme handjes op de eerste rij.
Die chaos is vermakelijk – vooral in multiplayer – maar zorgt in de single player modus ook voor frustratie. Skill wordt soms ondergesneeuwd door willekeur. Je rijdt perfect, pakt alle bochten strak, en wordt vlak voor de finishlijn alsnog weggevaagd door een blauw schild én een bom tegelijk. Het hoort bij Mario Kart, maar met 24 racers wordt de pechfactor nóg groter.
Toch werkt het. De races voelen levendig, energiek en onvoorspelbaar. In multiplayer zijn die momenten van complete anarchie goud waard. Lachen, gieren, schreeuwen – daar draait het tenslotte allemaal om.
Nieuwe technieken: rail grind, wall ride en jump charge
Nintendo introduceert ook drie nieuwe technische elementen in de gameplay: rail grinding, wall ridingen charge jumping. Deze mechanics zorgen voor extra diepgang. Op bepaalde circuits kun je via rails door bochten razen, tegen muren op rijden voor geheime routes of met perfecte timing een ‘charge jump’ uitvoeren voor een megaboost.
In theorie zijn dit slimme toevoegingen. In de praktijk vragen ze wel wat gewenning. Vooral beginners zullen moeite hebben om te ontdekken welke rails nuttig zijn en welke juist vertragen. De game legt dit ook niet altijd goed uit, dus oefening is vereist.
Voor de hardcore racers en time trial-liefhebbers openen deze technieken een wereld van mogelijkheden. Er zijn nu al online ghost-runs waarin spelers onmogelijke shortcuts nemen via combinaties van grind en jump. Het zal maanden duren voor iedereen deze technieken onder de knie heeft, maar het potentieel is er absoluut.
Visuele upgrade en technische prestaties
Mario Kart World ziet er niet revolutionair uit, maar de overstap naar de Switch 2 biedt een duidelijke visuele upgrade. De stijlen zijn kleurrijk en speels, met fraaie belichting, vloeiende animaties en dynamische weersomstandigheden. Regenbuien, zandstormen en nevel veranderen het zicht en de grip van de wegen. Vooral het water verdient een shout-out: het glinstert, klotst en reageert prachtig op in-game acties zoals explosies of een blikseminslag.
De prestaties zijn indrukwekkend stabiel. Geen frame drops, geen haperingen, geen zichtbare laadtijden. Dit is Nintendo op zijn best: technisch degelijk, niet spectaculair, maar ongelooflijk gepolijst.
Muziek als motor: 200+ nieuwe tracks
Een onverwacht hoogtepunt is de soundtrack. Nintendo heeft meer dan 200 nieuwe muzikale arrangementen opgenomen, die elk een ode brengen aan de rijke geschiedenis van de franchise en de bredere Nintendo-wereld. Denk aan knipogen naar Yoshi’s Island, Donkey Kong Country, F-Zero en zelfs obscure SNES-titels.
Elke track, van jazz tot rock tot orkestrale bombast, is liefdevol geproduceerd. De muziek tilt elk circuit op, en bepaalde stukken – zoals het nieuwe Rainbow Road-thema – geven kippenvel.
Toch missen we een belangrijke functie: de mogelijkheid om je favoriete tracks te kiezen. Er is een zogeheten “jukebox”, maar die speelt slechts één kanaal. Je moet maar hopen dat je favoriete nummer weer eens langskomt. In 2025 voelt dit als een gemiste kans. Hopelijk wordt dit nog via een update opgelost.
De circuits: creatief, divers, legendarisch
Dan het hart van Mario Kart World: de 30 circuits. Ze zijn spectaculair. Van luchttempels tot onderzeese avonturen, van futuristische stadions tot mystieke wouden — de variatie is enorm en de kwaliteit constant hoog.
Een paar hoogtepunten uitgelicht:
- Great ? Block Ruins: zwevende platforms, wolkenroutes en tempels vol verborgen paden.
- Bowser’s Castle (2025): snel, gevaarlijk, met vlammenvallen en scherpe haakse bochten.
- Peach Stadium: een feestelijk stadion gevuld met publiek, confetti en juichende NPC’s.
- Wario Stadium: pure adrenaline, met supercross-sprongen en modderige hellingen.
- Rainbow Road: een achtbaan van emoties en visuele pracht. Deze versie is zonder twijfel de beste Rainbow Road ooit gemaakt.
Daarnaast zijn er sterke remakes van klassieke banen zoals Toad’s Factory, Airship Fortress en Dino Dino Jungle, die volledig opnieuw zijn opgebouwd met moderne technieken.
Grand Prix versus klassieke modi
De grootste teleurstelling zit in de aangepaste Grand Prix-structuur. In plaats van vier races met drie rondes per stuk, krijg je nu één traditionele race, gevolgd door een reis over de open wereld naar de volgende track, en daar slechts één ronde.
Dit breekt het ritme. De klassieke flow – race, herstart, verbeter je tijd – is verdwenen. De verbindingsstukken voelen als filler. Gelukkig kun je in Time Trial en VS Race nog wel racen zoals vroeger, en daar straalt de game.
Voor singleplayerfans is dit een belangrijk verschil. Waar Mario Kart 8 Deluxe nog jarenlang bleef boeien met progressie en uitdaging, voelt de nieuwe opzet minder motiverend.
Conclusie: een meesterwerk met ruwe randjes
Mario Kart World is een groots en gedurfd project. De overstap naar open wereld is technisch indrukwekkend en biedt nieuwe mogelijkheden, maar pakt niet op alle fronten even goed uit. De verbindingsroutes missen pit, de nieuwe Grand Prix-structuur haalt de vaart eruit, en enkele features voelen onaf.
Maar… wat er wél goed is, is zó goed dat je die kritiekpunten makkelijk vergeeft. De circuits zijn briljant, de muziek fantastisch, de prestaties vlekkeloos en de chaos onvergetelijk. Voor multiplayer is dit een droom. Voor singleplayer is het iets wisselvalliger, maar nog steeds de moeite waard.
Eindscore Panda Bytes: 8,5 / 10
Een prachtige evolutie met wat groeipijn, maar de ziel van Mario Kart leeft nog altijd voort — sneller, kleurrijker en luidruchtiger dan ooit tevoren. En dat verdient applaus.
Wat vind jij?
Heeft de open wereld jouw hart veroverd, of verlang je terug naar de eenvoud van vroeger? Deel jouw favoriete circuit of grootste frustratie met ons. De discussie barst los bij Panda Bytes.
