“Indiana Jones en The Dial van Destiny” is momenteel te zien in de bioscopen, waarbij het ons een aantrekkelijke nieuwe aflevering van de franchise biedt die de focus legt op het proces van ouder worden.
Een Verouderende Avonturier in een Eigentijdse Wereld
Evenals het hoofdpersonage worstelt de vijfde Indiana Jones film om relevant te blijven in de moderne wereld en voelt het als een artefact uit een vervlogen tijdperk, gevuld met avontuur en adrenaline. Dit is tegenwoordig bijna een vage herinnering, ondanks de geweldige inspanningen van nieuwe gezichten zoals Phoebe Waller-Bridge, die een frisse bries brengt naar een franchise en zelfs een genre dat op sterven na dood is.
James Mangold heeft de regie op zich genomen nadat Steven Spielberg drie jaar geleden besloot de teugels over te dragen. Mangold heeft een doods script dat teveel gericht was op avontuur, maar het karakterdrama negeerde, opnieuw tot leven gebracht.
Het is duidelijk dat de revisies, die commentaar leveren op veroudering en reflecties op het verleden, zijn toegevoegd aan eerder geschreven sequenties. De film bevat echter elementen in zowel het script als de regie die Spielberg’s gevoeligheden proberen te imiteren, in plaats van authentiek te voelen voor Mangold’s stijl.
Indiana Jones in 1969
Mangold heeft de film succesvol gemaakt, niet door het wiel opnieuw uit te vinden, maar door een nieuwe kijk te geven op verouderende helden en het gevoel van disconnectie met de samenleving. De film is gesitueerd in 1969 en de jongeren gedragen zich op vergelijkbare manieren als ze vandaag zouden doen, wat ook een statement op zich is over de cirkel van het leven.
Indiana’s vervreemde petekind Helena (gespeeld door Waller-Bridge) keert terug in zijn leven en probeert hem te overtuigen om nog één laatste avontuur te ondernemen op de dag van zijn pensioen. Ook op zoek naar de mysterieuze Dial zijn een groep schurken onder leiding van de voormalige nazi Dr. Voller (gespeeld door Mads Mikkelsen), die de voornaamste antagonisten van de film vormen.
Concentratie op het Verouderingsproces
Er is veel om te genieten in “Indiana Jones en The Dial van Destiny”, maar de krachtigste momenten van de film zijn zonder twijfel wanneer het zich concentreert op Indy’s leeftijd en hoe hij in essentie het contact heeft verloren met een snel evoluerende samenleving.
Het is zonder twijfel dat de Indiana Jones-films altijd een gevoel van een grotere, levende wereld hadden. Dit wordt niet bewaarheid in “The Dial van Destiny”.
Het hoogtepunt van de film is ongetwijfeld de adembenemende achtervolgingsscène in Tangier. Niet alleen door de uitstekend uitgevoerde actie, maar ook door hoe het verhaal wordt gevoed door de actie zelf.
De Muzikale Bezieling van John Williams
Bovenal staat de waarheid dat “Indiana Jones en The Dial van Destiny” absoluut gezien moet worden op het grote scherm omwille van John Williams. Het luisteren naar wat waarschijnlijk het meest iconische karakterthema in de geschiedenis van de film is, keer op keer tijdens een splinternieuwe film, is simpelweg magisch.
“Indiana Jones en The Dial van Destiny” draait momenteel wereldwijd in de bioscopen.
