- Mad Max 2: The Road Warrior (1981) De blauwdruk voor de moderne actie
Regisseur: George Miller
Het verhaal
Het eerste deel (Mad Max, 1979) was al een cultsucces, maar het was The Road Warrior dat George Miller definitief op de kaart zette. Max Rockatansky (Mel Gibson) zwerft als eenzame antiheld door een post-apocalyptisch Australië, waar benzine het kostbaarste goed is en motorbendes de wegen beheersen.
Waarom het beklijft
Miller tilde de actiecinema naar een nieuw niveau. De achtervolgingen, stunts en praktische effecten waren ongekend intens. Met minimale dialogen en maximale kinetische energie creëerde hij een film die bijna meer voelt als een visueel muziekstuk dan als een traditioneel verhaal.
Het beeld van Max in zijn leren jas, dwalend met zijn hond door de woestijn, is iconisch geworden. En de finale achtervolging een symfonie van staal, stof en benzine behoort nog steeds tot de beste actiescènes aller tijden.
Waarom onvergetelijk? Omdat The Road Warrior niet alleen een klassieker werd, maar ook de standaard zette waartegen elke road-actionfilm sindsdien wordt afgemeten.
- Lorenzo’s Oil (1992) Een hartverscheurend drama buiten de comfortzone
Regisseur: George Miller
Het verhaal
Na drie Mad Max-films verraste Miller vriend en vijand door het roer om te gooien met Lorenzo’s Oil. De film vertelt het waargebeurde verhaal van Augusto en Michaela Odone (Nick Nolte en Susan Sarandon), ouders die de strijd aangaan tegen een zeldzame en dodelijke ziekte van hun zoon Lorenzo. Omdat de medische wereld geen oplossing biedt, besluiten ze zelf onderzoek te doen en ontwikkelen ze een olie die zijn leven redt.
Waarom het beklijft
Miller was zelf opgeleid als arts, en die achtergrond voel je. Hij brengt de medische details met precisie, maar zonder de menselijke kant te vergeten. Sarandon zet een fenomenale rol neer en werd terecht genomineerd voor een Oscar.
Het is een film over doorzettingsvermogen, liefde en de kracht van ouderschap. In plaats van motorbendes en ontploffingen, toont Miller hier dat hij ook in intiem drama een meester is.
Waarom onvergetelijk? Omdat het bewijst dat Miller geen eendimensionale actie-regisseur is, maar ook een diep empathische verhalenverteller.
- Babe: Pig in the City (1998) Een duister sprookje in dierenpak
Regisseur: George Miller
Het verhaal
De eerste Babe (1995), waaraan Miller als producent en co-schrijver meewerkte, was een zoete, charmante familiefilm die de wereld veroverde. Voor het vervolg nam Miller zelf plaats in de regiestoel en leverde een film af die totaal anders uitpakte.
Babe: Pig in the City volgt het kleine varkentje dat naar de grote stad reist. Wat begint als een kinderavontuur, verandert al snel in een surrealistisch en soms duister sprookje, vol bizarre taferelen en onverwachte emoties.
Waarom het beklijft
De film werd destijds verkeerd begrepen. Veel ouders verwachtten een vrolijke familiefilm, maar kregen een vreemdsoortige mix van satire, slapstick en melancholie. Pas later groeide de film uit tot een cultfavoriet, geroemd om zijn visuele lef en gedurfde toon.
Waarom onvergetelijk? Omdat Miller hier toont dat hij zelfs in een “kinderfilm” zijn speelse radicaliteit niet kwijt raakt. Dit is Babe door de ogen van een visionair onvoorspelbaar, absurd en ontroerend.
- Mad Max: Fury Road (2015) Een moderne mythe van vuur en woestijn
Regisseur: George Miller
Het verhaal
Na dertig jaar keerde George Miller terug naar de wereld die hem beroemd maakte. Maar in plaats van een nostalgische herhalingsoefening leverde hij met Fury Road een van de meest baanbrekende actiefilms van de 21e eeuw af.
De film volgt Furiosa (Charlize Theron) en Max (Tom Hardy) in een non-stop achtervolging door de woestijn, terwijl ze proberen te ontsnappen aan de tiran Immortan Joe.
Waarom het beklijft
Alles aan Fury Road is grensverleggend. De film is een bijna onophoudelijke stroom van actie, maar tegelijk ongelooflijk helder en visueel begrijpelijk. De praktische effecten, de choreografie van voertuigen, de belichting het is een les in pure cinema.
En dan is er de feministische ondertoon: Furiosa is net zo belangrijk (zo niet belangrijker) dan Max zelf. Miller liet zien dat actie niet alleen adrenaline kan zijn, maar ook emotie en politiek.
De film won zes Oscars en werd wereldwijd geprezen als een meesterwerk.
Waarom onvergetelijk? Omdat Fury Road bewijst dat Miller na veertig jaar nog steeds de grenzen van cinema kan verleggen en het publiek compleet kan overdonderen.
George Miller: de meester van tegenstrijdigheden
Wat deze vier films samen laten zien, is de ongelooflijke veelzijdigheid van George Miller. Hij kan apocalyptische spektakels maken die barsten van de adrenaline, maar ook intieme drama’s die je diep raken. Hij durft familiefilms te kleuren met duistere tinten en komt dertig jaar later terug om een genre opnieuw uit te vinden.
Miller is geen regisseur die je makkelijk kunt vastpinnen. Zijn werk is wild en gevarieerd, maar altijd doordrongen van passie en visie. Of hij nu een varkentje laat praten of een oorlogswagen laat exploderen, je voelt altijd dat Miller wil verrassen – en grenzen verleggen.
Conclusie:
Vier films, vier herinneringen: Mad Max 2: The Road Warrior, Lorenzo’s Oil, Babe: Pig in the City en Mad Max: Fury Road. Samen vormen ze een portret van George Miller als een van de meest veelzijdige en gedurfde regisseurs van zijn tijd.
Bij Panda Bytes zeggen we: zet Miller weer op je radar. Want als zijn carrière ons iets leert, dan is het dat cinema niet in hokjes hoeft te passen. Soms is het ruig, soms intiem, soms vreemd maar altijd onvergetelijk.
