Li Jun Li schittert in een sfeervolle mix van psychologische thriller en bovennatuurlijke horror.
Soms kijk je een film en denk je: dit weet zelf ook niet wat het wil zijn. En toch blijf je kijken. Alma & the Wolf, geregisseerd door Michael Patrick Jann (Drop Dead Gorgeous), is precies zo’n film. Een intrigerende puzzel van genres, die net zo vaak verrast als frustreert — maar dankzij een indrukwekkende hoofdrol van Li Jun Li en een paar scherp gesneden scènes is het zeker de moeite waard om deze mysterieuze wolf achterna te gaan.
Bij Panda Bytes houden we van films die risico nemen. En Alma & the Wolf doet precies dat, met wisselend succes, maar wel met karakter.
Psychologische thriller of monsterfilm? Waarom niet allebei
De film opent op twee sporen. Aan de ene kant hebben we Deputy Ren Accord (Ethan Embry), een politieagent op zoek naar zijn vermiste zoon. Aan de andere kant is er Alma (Li Jun Li), een bloed doorweekte vrouw met een wazige herinnering aan een aanval door een reusachtige wolf. Spiral Creek, het kleine dorp waar dit alles zich afspeelt, zit vol geheimen en mensen die net iets te vriendelijk glimlachen.
Wat begint als een klassieke bovennatuurlijke horrorfilm — compleet met mistige bossen en een beest dat ‘s nachts toeslaat — ontwikkelt zich al snel tot een psychologisch kat-en-muisspel waarin de realiteit continu op losse schroeven staat. Is Alma echt aangevallen? Of zit alles in haar hoofd? En wat is er eigenlijk gebeurd met de zoon van Ren?
Li Jun Li: de kern van het mysterie
Li Jun Li, die eerder opviel in de serie Sinners, toont opnieuw haar veelzijdigheid. Waar ze daar nog een onverzettelijke vampier jager was, zien we haar hier als een getraumatiseerde, breekbare vrouw die langzaam haar kracht hervindt. Ze speelt de rol met subtiliteit en diepgang. Zelfs wanneer ze lange tijd van het scherm verdwijnt, blijft haar aanwezigheid voelbaar.
Haar Alma is een personage dat je niet snel vergeet. Niet door bombastische scènes, maar juist door de kleine momenten: een trillende hand, een blik die net te lang blijft hangen, een zin die halverwege stokt. Het is acteerwerk dat onder je huid kruipt.
Stijl en sfeer: surreëel met een knipoog
Regisseur Michael Patrick Jann, ooit begonnen in de comedy hoek (The State, Reno 911!), brengt een bijzondere toon mee. Alma & the Wolf voelt soms als een nachtmerrie op LSD, dan weer als een absurd dorpsdrama met droogkomische momenten. Een lopende grap over Wolfen jagen als Class-C felony in Oregon is even grappig als verwarrend, maar geeft de film een eigen smoel.
Het productiedesign is sfeervol, de droomsequenties zijn visueel inventief en de soundtrack draagt bij aan de unheimische sfeer. Toch slaat de balans tussen camp en serieus drama niet altijd even goed uit. Vooral in het laatste halfuur voelt de toon wat wankel, alsof de film zelf ook niet zeker weet hoe het moet eindigen.
Narratief: spannend, maar niet altijd even consistent
Het verhaal speelt bewust met de grens tussen feit en fictie. Droom en werkelijkheid lopen in elkaar over, herinneringen blijken onbetrouwbaar en zelfs de inwoners van Spiral Creek lijken mee te werken aan een grotere misleiding. Dat levert een paar ijzersterke scènes op, zoals wanneer Ren steeds meer begint te twijfelen aan zijn eigen waarneming — maar ook momenten waarin de plot dreigt in te storten onder zijn eigen gewicht.
Toch bouwt de film een sterke spanningsboog op. We willen weten wat er met Ren’s zoon is gebeurd, wie Alma echt is, en vooral: is er een monster of zijn wij het zelf? De film geeft antwoorden, maar misschien iets te veel. Tegen het einde voelt de behoefte om alles uit te leggen overbodig. Een beetje mysterie had het verhaal krachtiger gemaakt.
Wat vond jij van Alma & the Wolf?
Ben jij team ‘psychologische thriller’ of team ‘wolf met scherpe tanden’? Vond je het einde teleurstellend of juist verfrissend eerlijk? Laat het ons weten in de reacties hieronder.
Of deel je favoriete cult-horrorfilms met de Panda Bytes-community. Misschien zit jouw tip wel in onze volgende review…
