Introductie:
Wij recenseren Baahubali: The Epic, de remaster en herknip van SS Rajamouli’s tweeluik, en plaatsen die versie naast de oorspronkelijke films. Dit is een review van vorm en inhoud. We bekijken wat de nieuwe montage wint aan tempo en helderheid, en wat er verloren gaat aan karakter en morele diepte. Zoals altijd bij Panda Bytes doen we dat eerlijk, met liefde voor film en met een knipoog waar het kan.
Een ingedikte legende: wat deze versie precies is
Baahubali: The Epic voegt Baahubali: The Beginning en Baahubali 2: The Conclusion samen tot één doorlopende film met een flink ingekorte speelduur. Het resultaat kijkt sneller weg. De structuur is strakker, de overgangen zijn minder episodisch en de setpieces sluiten dichter op elkaar aan. Voor wie het epos op een groot scherm wil herbeleven zonder de volle vijf uur, is dit een toegankelijke poort.
Maar laten we niet om de olifant in de troonzaal heen draaien. De verkorting haalt nuance weg. Het verhaal over vaderschap, staatsmanschap en verantwoordelijkheid verliest een deel van zijn zorgvuldig opgebouwde gevoelsboog. De montage kiest nadrukkelijk voor momentum en spektakel. Dat werkt in de eerste helft, maar knaagt in de tweede aan de emotionele payoff.
Het dramatische weefsel: relaties zonder franje
De kernrelaties blijven herkenbaar. Amarendra Baahubali is de idealistische kroonprins en later vorst. Kattappa is zijn trouwste bondgenoot en morele spiegel. Devasena is de gelijkwaardige partner die zijn principes deelt en aanscherpt. Bhallaladeva is de machtige tegenstrever die kracht boven rechtvaardigheid verkiest. Mahendra is de zoon die de erfenis van zijn vader moet begrijpen, niet alleen dragen.
In de nieuwe versie worden deze verbindingen vooral verteld via plotmomenten en minder via intieme scènes. Het gevolg is dat Amarendra’s menselijkheid minder voelbaar is. De kleine momenten waarin hij sociale grenzen doorbreekt en empathie verkiest boven traditie zijn summier. De relatie tussen Mahendra en Avanthika krijgt minder lucht, waardoor de generatiespiegel die Rajamouli ooit zorgvuldig aanlegde minder schittert. Het blijft duidelijk wie wie is, maar het waarom klinkt zachter.
Spektakel en vakmanschap: Rajamouli’s camera blijft vorstelijk
Zelfs in deze ingekorte vorm toont Rajamouli zijn meesterschap in visuele regie. De veldslagen zijn breed gecomponeerd en helder gechoreografeerd. Vaak wordt moderne blockbuster actie geplaagd door chaos, maar hier is de geografie van het geweld begrijpelijk en ritmisch. De invloeden van The Lord of the Rings en Braveheart zijn zichtbaar, maar Rajamouli’s signatuur is soeverein. De lens glijdt van massascènes naar close-ups die emotie verankeren, en keert terug naar het tableau alsof het hofhouding aanstuurt.
De productieontwerpers bouwen een geloofwaardige mythologie. Pantser, textiel, wapens, paleisarchitectuur en open veld wisselen elkaar af met een kleurgebruik dat zowel romantisch als ceremoniëel aanvoelt. De visuele effecten zijn nog steeds effectief, zeker wanneer ze de choreografie ondersteunen in plaats van overstemmen.
Muziek, geluid en ritme: de motor onder de pracht
De score tekent voor momentum en grandeur. Percussie en koor drijven de actie, strijkers kleuren de romantiek. Waar dialogen zijn ingekort, dragen muziek en sound design meer lading. Dat werkt opmerkelijk vaak, maar niet altijd. Soms verlangt een moreel dilemma naar stilte en tijd, niet naar een crescendo. De geluidsmix blijft rijk. Metaal op metaal bijt, paardenhoeven pulsen, en stemmen in de troonzaal hebben gewicht.
Wat is precies weggesneden en wat betekent dat
De inkorting raakt vooral de vorming van Amarendra als vorst. Minder scènes tonen hoe hij buiten de paleismuren leert en luistert. De leidende gedachte dat een koning zijn volk pas begrijpt door tussen hen te leven, verschuift naar de achtergrond. Daardoor voelen enkele keuzes later in het verhaal minder onvermijdelijk en meer functioneel. Ook de humoristische en warme intermezzo’s met nevenpersonages, zoals Varma, zijn gereduceerd. Het gevolg is dat het hof minder als gemeenschap voelt en meer als decor voor beslissende momenten.
Bij Panda Bytes waarderen we juist die balans tussen ritueel en alledaagsheid. De grap aan de waterput, de blik bij een gedeelde maaltijd, de hand op de schouder van een soldaat die terugkeert. Dat zijn de kruimels die de weg wijzen door het bos van een epos. Ze maken het grootse menselijk en het menselijke groots.
Thematiek: macht, recht en de prijs van trots
Rajamouli verankert zijn verhaal in klassieke thema’s. Macht zonder maat is destructief. Liefde die niet leert is bezitterig. Plicht zonder empathie is leeg. De verkorte versie laat dit nog steeds zien, maar waar de originele tweedeling de thema’s eerst voorzichtig neerlegde en later terughaalde met echo’s, kiest The Epic voor een directere lijn. Het is duidelijker waar het heengaat, minder rijk in de bochten.
De spanning tussen traditie en rechtvaardigheid blijft relevant. De film vraagt wat de waarde is van wetten die mensen schaden en wat de rol van een leider is wanneer regels botsen met recht. In een tijd waarin we vaak efficiency boven wijsheid zetten, voelt dat opvallend actueel. Ja, ook in de bioscoop mag het over beleid gaan.
Acteerwerk: groots met duidelijke contouren
Prabhas draagt nog steeds twee generaties met een verschillend temperament. Amarendra heeft kalme zekerheid. Mahendra heeft vurige urgentie. Rana Daggubati geeft Bhallaladeva de fysieke dreiging die een antagonist in een epos verdient. Sathyaraj brengt integriteit en tragiek in Kattappa. Anushka Shetty’s Devasena staat als morele gelijke naast Amarendra en is cruciaal voor het geweten van de film. In de ingekorte versie werken deze vertolkingen vooral op contouren. Je ziet het portret, je mist enkele penseelstreken.
Vergelijking met de originele tweeluikstructuur
De oorspronkelijke tweeluikopzet had een ritme dat meer leek op een roman in twee delen. Deel een bouwde wereld, relaties en principes. Deel twee verstrekte oordeel en catharsis. The Epic smelt dit tot een enkel muzikaal thema dat sneller naar de finale danst. Voor nieuwkomers kan dat prettig zijn. Voor terugkeerders voelt het als een best of die je favoriete B-kant overslaat, precies die waar je ooit verliefd op werd.
Voor wie is deze versie
Voor wie Rajamouli wil ontdekken zonder tijdzorgen is Baahubali: The Epic een feest van kinetische cinema. Voor wie verliefd is op de waardenles, de hofpolitiek en de langzame gloed van karakterontwikkeling blijft het tweeluik de rijkere reis. Wij adviseren nieuwsgierigen om met The Epic te beginnen en daarna de originele delen te bekijken. De terugweg werkt minder goed, omdat je dan vooral merkt wat ontbreekt.
Conclusie: mooi, majestueus en net iets minder mens
Baahubali: The Epic is indrukwekkende cinema die staat als een paleismuur. Het beeld is glorieus, de muziek pompt leven door de aderen en de regie is een masterclass in schaal en helderheid. Toch blijft dit een epos dat een stukje van zijn hart heeft ingeleverd voor tempo. We waarderen de toegankelijkheid, we missen de zeldzame warmte van de kleine gebaren.
Als recensie komt onze waardering neer op dit evenwicht: als herintroductie zeer geslaagd, als vervanging niet overtuigend. Laat de monumenten bestaan, maar beitel niet te veel van hun verhalen weg. Film leeft van tijd, en sommige verhalen vragen om ruimte. Bij Panda Bytes heffen we het zwaard voor het ridderlijke idee dat grootsheid ook zacht mag zijn.
Praat mee
Wat vind jij van verkorte heruitgaven van grote epen? Moet een film zich voegen naar onze agenda of mag ons schema zich even voegen naar de film? Deel je gedachten hieronder. Wij luisteren, wij discussiëren en wij vieren film samen met jullie, hier bij Panda Bytes.
