Introductie:
In deze review van Dhurandhar bespreken wij een film die je niet achteloos consumeert. Aditya Dhar maakt van zijn nieuwste werk een groots, drieënhalf uur durend spionage en gangsterdrama dat tegelijk fascineert en tegen de haren instrijkt. Wij beoordelen Dhurandhar daarom niet alleen op zijn filmische kwaliteiten, maar ook op de morele en politieke lading die onmiskenbaar door het verhaal loopt. Wie op zoek is naar een puur escapistische actierit, krijgt hier meer dan dat. Wie bereid is de ambiguïteit te verdragen, ziet een van de meest technisch overtuigende en emotioneel geladen Bollywood producties van het jaar.
Korte samenvatting zonder spoilers
Dhurandhar start in de nasleep van echte terreurgebeurtenissen en plaatst daar een fictieve undercoveroperatie middenin. Een Indiase spionagechef, Ajay Sanyal, zet een agent in die diep Pakistan in gaat om een web van onderwereldfiguren, politieke spelers en terroristische connecties te infiltreren. Die agent neemt de naam Hamza Ali Mazari aan en werkt zich op van straatniveau tot de inner circle van Rehman Dakait, een gevreesde maar opvallend menselijk neergezette gangsterbaas uit Lyari, Karachi. Terwijl Hamza zich steeds dieper in de gemeenschap nestelt, wordt duidelijk dat zijn missie langs een pad loopt dat richting de aanslagen in Mumbai van 2008 wijst. De film laat je dus kijken naar een man die enerzijds een opdracht uitvoert en anderzijds langzaam verweven raakt met de mensen die hij moet verraden.
Ranveer Singh als Hamza: magnetisch en moreel dubbel
Ranveer Singh zet Hamza neer als een man die zijn emoties strak in toom houdt. Dat is een slimme keuze. Hamza moet geloofwaardig opgaan in zijn omgeving, maar ook innerlijk overeind blijven terwijl hij voortdurend grenzen overschrijdt. Singh balanceert dat met minimale blikken en gecontroleerde woede. Wanneer het geweld losbarst, is hij niet de heroïsche redder, maar iemand die al vroeg in de film als manipulator wordt getekend. Dat maakt zijn arc boeiender dan het standaard patriottische actiehandboek. Wij voelen geregeld sympathie, maar nooit zonder bijsmaak, precies zoals de film het wil.
Akshaye Khanna steelt het hart van de film
De echte emotionele vonk zit in Akshaye Khanna als Rehman Dakait. De film laat Rehman niet alleen zien als misdaadbaas, maar ook als vader, mentor en lokale macht met een eigen ethiek. Zijn bendeleden krijgen eveneens kleur en humor, tot in de kleinste rollen. Daardoor voelt Lyari als een leefwereld in plaats van een decor. Het gevolg is dat Hamza’s positie steeds pijnlijker wordt. Hoe langer hij blijft, hoe meer zijn missie verandert in een persoonlijke tragedie over loyaliteit en verraad. Wij durven te zeggen dat Khanna hier een van zijn sterkste rollen ooit neerzet.
Bijrollen die het schaakbord vullen
Sanjay Dutt als Chaudhary Aslam draagt de film met een ruwe, straatwijze autoriteit. Hij belichaamt de spanning tussen orde en opportunisme. Arjun Rampal als Major Iqbal is een dreigende schakel tussen militante ideologie en misdaad, een personage dat de internationale dimensie van de dreiging voelbaar maakt. R. Madhavan als Ajay Sanyal is de koele architect achter de operatie. Hij verschijnt niet constant, maar elke scène met hem benadrukt hoe een systeem mensen als pionnen inzet. Sara Arjun als Yalina fungeert tegelijk als emotionele hefboom en machtsfactor. Haar aanwezigheid onderstreept hoe Hamza niet alleen door geweld, maar ook door intimiteit en manipulatie hogerop komt.
Machts en loyaliteitsnetwerk in lopende tekst
Wie het verhaal wil begrijpen als netwerk, moet kijken naar de lijnen tussen deze spelers. Ajay Sanyal staat bovenaan en stuurt Hamza als instrument de grens over. Hamza is de spil en vormt een scharnier tussen twee werelden. Aan de ene kant is er de Indiase opdracht die hem richting een terroristisch complot duwt, met Sanyal als constante druk op zijn schouders. Aan de andere kant bouwt Hamza in Karachi een positie op via Rehman Dakait. Rehman opent deuren, biedt bescherming en behandelt hem gaandeweg als een geadopteerde zoon. Rond Rehman cirkelt een loyale bende, met figuren zoals Uzair Baloch die zowel kameraadschap als dreiging vertegenwoordigen. In datzelfde speelveld bewegen lokale politici die Rehman gebruiken en andersom, waardoor criminaliteit en bestuur bijna in elkaar overlopen. Chaudhary Aslam probeert vanuit de politie deze netwerken te breken, maar hij blijft een speelbal van dezelfde krachten die hij bestrijdt. Major Iqbal hangt als een schaduw boven Rehman’s wereld. Hij trekt criminele energie richting ideologisch geweld en legt zo een brug naar de aanslagketen die uiteindelijk naar Mumbai leidt. Yalina bevindt zich precies op Hamza’s breuklijn: via haar verstevigt hij zijn positie, maar zij maakt ook zijn verraad persoonlijker en dus gevaarlijker. Dit alles zorgt ervoor dat Hamza’s loyaliteiten voortdurend verschuiven, niet omdat hij zwak is, maar omdat het systeem hem dwingt elke band om te zetten in een wapen.
Stijl en actie: technisch verbluffend, lichamelijk extreem
Visueel kiest Dhurandhar voor koele, blauwgrijze tinten en een permanent gevoel van schemering. Dat past bij het morele donker waarin Hamza steeds verder wegzakt. De camera zit strak op personages, nerveus in actie, geduldig in confrontaties. De montage schakelt zonder moeite tussen melodrama en rauw geweld. En dat geweld is overrompelend. De film spaart niemand en toont marteling, executies en bendeoorlogen met een lichamelijkheid die je bijna doet terugdeinzen. Cinematografisch is dat effectief, maar het is ook een test voor kijkers die niet zitten te wachten op expliciete gruwel.
Politieke lading en het ongemak dat blijft nazinderen
Dhurandhar leunt nadrukkelijk op nationalistische sentimenten en gebruikt religieuze identiteit soms als contrastelement voor vijand beeldvorming. Dat maakt de film controversieel. Wij merken hoe dat de kijkervaring dubbel maakt. Op het moment dat je meegesleurd raakt door spanning en karakterdrama, duikt er een ideologische ondertoon op die alles kleurt. Het is precies die combinatie die Dhurandhar zo lastig te negeren maakt. De film is te goed gemaakt om simpelweg af te doen als propaganda, maar te ideologisch om alleen als popcorn thriller weg te kijken.
Cliffhanger en verwachting voor deel 2
De film eindigt met een duidelijke cliffhanger die het volgende hoofdstuk opent. Het voelt niet als een goedkope truc, maar als een logische adempauze na een enorme opbouw. Deel 1 is Hamza’s wording, deel 2 wordt zijn afrekening. Wie tot hier mee is, zal vrijwel zeker willen weten hoe deze morele tijdbom afloopt.
Eindoordeel
In onze review concluderen wij dat Dhurandhar een van de meest indrukwekkende Bollywoodfilms van 2025 is op puur filmisch niveau. Acteerwerk, wereldbouw, tempo en actie zitten vaak op topniveau. Tegelijk blijft er een knoop in de maag hangen door de politieke framing. Dat maakt de film zowel een krachttoer als een probleemgeval. Wij zien Dhurandhar daarom als een epische thriller die je vastgrijpt, maar die je ook dwingt om na afloop niet alleen over het verhaal na te denken, maar ook over wat het verhaal probeert te legitimeren. Voor wie die spanning aankan, is dit een onvergetelijke, zij het ongemakkelijke rit.
