Introductie:
In deze review nemen wij Eternity van A24 onder de loep. Wij bekijken de film als romantische komedie, als fantasie over het hiernamaals en als moderne liefdesparabel. We vragen ons af of deze productie echt de titel verdient van beste romcom in jaren en waarom de film zoveel indruk maakt op publiek dat het genre allang had afgeschreven.
Bij Panda Bytes houden we van romantiek, maar alleen als die iets met ons doet. Niet enkel suiker, ook zout en een beetje pijn. Eternity tikt precies die vakjes aan.
Het uitgangspunt van Eternity een hiernamaals vol keuzes
Eternity speelt zich af in een origineel voorgestelde versie van het hiernamaals. Mensen die sterven komen terecht in een soort tussenstation waar zij één week de tijd krijgen om te kiezen in welke realiteit zij de eeuwigheid willen doorbrengen. Geen hemel of hel zoals in oude schilderijen, maar een catalogus aan eindeloze werelden.
Wie wil kan voor altijd feesten in een nachtclub achtige realiteit met muziek, seks en drugs zonder consequenties. Anderen kiezen voor een eeuwigdurende zomervakantie aan zee, omringd door familie en zonlicht dat nooit dooft. Er zijn historische settings, meer filosofische omgevingen en zelfs varianten waarin mensen een eerdere periode uit hun leven eindeloos kunnen herbeleven. De kern is griezelig simpel. Kies je eenmaal, dan is er geen weg terug. Wie probeert te ontsnappen verdwijnt in een leeg niets, de zogenaamde leegte.
In die wereld ontmoeten we Larry, gespeeld door Miles Teller. Hij sterft op hoge leeftijd, op vrij lullige wijze door een pretzel, en komt aan in dit tussenstation. Zijn vrouw Joan, gespeeld door Elizabeth Olsen, leeft op dat moment nog, maar is terminaal ziek en volgt hem niet veel later. Larry verwacht een emotioneel weerzien dat zo in een klassiek melodrama zou passen. Alleen blijkt er nog iemand op haar te wachten.
Joans eerste echtgenoot Luke, vertolkt door Callum Turner, stierf jong in de oorlog en heeft ruim zestig jaar in dit hiernamaals op haar gewacht. Voor hem is de tijd stil blijven staan en is Joan nog altijd de grote liefde die hem veel te vroeg werd afgenomen. Voor Joan is hij een mythische figuur geworden, half herinnering, half fantasie.
Daarmee staat de centrale vraag van de film meteen scherp. Met wie wil zij haar eeuwigheid delen. Met Larry, de man met wie zij een leven en een gezin heeft opgebouwd. Of met Luke, de eeuwige eerste liefde die nooit de kans kreeg om alledaags te worden.
De kern van de keuze de innerlijke routekaart van Joan
Waar veel romantische komedies zich richten op de vraag wie de hoofdpersoon zal kussen in de laatste scène, gaat Eternity een aanzienlijke stap verder. De film ontvouwt zich als een innerlijke routekaart van Joan.
Als we haar keuze uit elkaar trekken, zien we drie lagen.
Eerst is daar de laag van het verleden. Met Larry deelt zij meer dan zestig jaar aan herinneringen. Ze hebben kinderen grootgebracht, ziektes doorstaan, ruzies gehad, fouten gemaakt en steeds weer voor elkaar gekozen. Larry is soms brommerig, egoïstisch en niet bepaald een filmheld in klassieke zin. Maar hij is ook degene die er was op de momenten die er echt toe deden.
Dan is er de laag van de fantasie. Luke is de man die nooit is teruggekeerd van de oorlog en dus nooit de kans kreeg om haar teleur te stellen. In het hoofd van Joan is hij altijd jong, charmant, idealistisch en moeiteloos romantisch gebleven. Doordat hun relatie vroeg werd afgebroken, heeft zij hem onbewust veranderd in een soort symbool voor pure, onvervulde liefde.
Tot slot is er de laag van het zelf. Voor het eerst krijgt Joan de expliciete opdracht om niet te kiezen als moeder of partner, maar als mens. Een begeleider in het hiernamaals, gespeeld met droge humor door DaVine Joy Randolph, drukt haar dat op het hart. Je kunt niet terug. Dit is de ene keer dat je radicaal voor jezelf moet kiezen. Niet voor wat anderen van je verwachten.
De film laat stap voor stap zien hoe Joan langs deze drie lagen beweegt. Ze herbeleeft momenten met Larry, maar ook herinneringen aan Luke. Ze ziet hoe haar idealisatie van de ene man botst met de heel menselijke, soms onhandige liefde van de ander. Het knappe is dat de film geen simpele moraal oplegt. Het voelt nooit als goed versus fout, maar als twee verschillende waarheden die naast elkaar bestaan.
Spel en casting waarom deze drie personages werken
De charme van Eternity leunt zwaar op de drie hoofdrollen. Zonder hun geloofwaardigheid zou het hele concept instorten.
Miles Teller speelt Larry als een man die oud is van binnen, zelfs wanneer hij er van buiten weer jong uitziet. Hij beweegt net iets trager, heeft die typisch krampachtige koppigheid van iemand die zijn manieren niet meer wil veranderen en toch blijft er warmte doorsijpelen. Je gelooft meteen dat deze man kan irriteren en ontroeren in één adem.
Elizabeth Olsen draagt de film. Haar Joan is kwetsbaar, vermoeid en toch vol zacht licht. Je ziet in haar ogen het gewicht van de keuzes die ze heeft gemaakt, en het schuldgevoel dat iedere ouder en partner opbouwt omdat je nooit alles tegelijk goed kunt doen. Juist in de kleine momenten waarin ze lacht om een grap van Larry of stil wordt bij een herinnering aan Luke toont de film hoe complex echte liefde is.
Callum Turner geeft Luke meer lagen dan het archetype van de gevallen held normaal toelaat. Hij is niet alleen nobel en begripvol. Hij voelt zich ook gevangen in de rol die anderen hem hebben opgelegd. Voor de buitenwereld is hij de perfecte soldaat, de perfecte echtgenoot, de perfecte herinnering. In Eternity krijgen we een glimp van zijn frustratie over het feit dat hij als mens nooit heeft mogen falen.
Dat de twee mannen elkaar nog best mogen ook, is een van de meest charmante aspecten van de film. In plaats van een goedkope rivaliteit zien we twee mensen die elkaars liefde voor Joan herkennen. Dat maakt de keuze alleen maar pijnlijker en menselijker.
Regie en wereldbouw een klein budget met grote verbeelding
David Freyne kiest bewust voor een compacte, bijna intieme manier van filmen. In plaats van het hiernamaals te vullen met digitale chaos, gebruikt hij herkenbare locaties die net een beetje verschoven lijken. Hotels, gangen, wachtkamers en bars krijgen een andere glans, alsof de realiteit een fractie is verschoven.
Met relatief beperkte middelen wordt een overtuigende wereld gebouwd. Elk type eeuwigheid dat ter sprake komt, voelt als een commentaar op een bepaalde levenshouding. De eindeloze feestwereld als karikatuur van hedonisme. De vakantiewereld als verlangen om de tijd stil te zetten in een zorgeloze bubbel. De historische varianten als uitdrukking van nostalgie en menselijk escapisme.
Dit alles blijft gelukkig lichtvoetig genoeg om niet te verzanden in zware metafysica. Freyne balanceert scherp tussen romantiek, humor en existentiële vragen. De dialogen zijn vlot, maar hebben net genoeg diepte om te blijven hangen.
Romantiek met hersens waarom Eternity beter werkt dan veel moderne romcoms
De romantische komedie heeft het de laatste jaren moeilijk. Te veel films leunen op voorspelbare scenario’s en oppervlakkige romantiek. Eternity toont dat het ook anders kan.
De film durft de onromantische kanten van lange relaties te tonen. De irritaties, de sleur, de fouten die pas achteraf pijn doen. Tegelijkertijd erkent het scenario dat eerste liefdes een bijna mythische status kunnen krijgen in ons geheugen. In plaats van te kiezen voor één van beide ideeën, laat Eternity zien dat beide vormen van liefde waarde hebben.
Wat de film bijzonder maakt, is dat hij de kijker uitnodigt mee te denken. Je kijkt niet alleen naar Joans keuze, je begint onvermijdelijk te reflecteren op je eigen leven. Met wie heb je herinneringen opgebouwd. Welke relatie heb je in je hoofd misschien mooier gemaakt dan hij in werkelijkheid was. En als jij voor eeuwig ergens zou mogen blijven, wat zou je dan kiezen. Het strand van je jeugd. De eerste stad waar je op kamers woonde. De woonkamer waar je kinderen hun eerste stapjes zetten.
Dat is precies het soort vraag dat wij bij Panda Bytes graag mee naar de aftiteling nemen. Een film die nog napraat in je hoofd, lang nadat de popcorn is verdwenen.
Technische afwerking muziek, tempo en toon
De muziek in Eternity ondersteunt de emotionele reis zonder zich op te dringen. Geen bombastische orkestrale uitbarstingen, maar ingetogen composities die de melancholie van het verhaal onderstrepen. Af en toe verschijnt er een meer luchtig muzikaal moment dat herinnert aan klassieke romantische komedies, maar dan met een moderne gevoeligheid.
Het tempo van de film is opvallend rustig. Er wordt de tijd genomen voor gesprekken, kleine blikken, aarzelende aanrakingen. Toch voelt het verhaal zelden traag. De tikkende klok van die ene week in het tussenstation zorgt voor subtiele spanning. Iedere scène kan het gewicht van de uiteindelijke keuze verschuiven.
Ook de humor is raak gedoseerd. Geen slapstick maar droge, soms zwarte grappen die voortkomen uit de situatie. De absurditeit van een hiernamaals met intakegesprekken, administratie en werkende medewerkers wordt slim gebruikt om lucht te brengen in een thema dat anders zwaar zou kunnen aanvoelen.
Voor wie is Eternity een aanrader
Eternity is in de eerste plaats een film voor mensen die van romantiek houden, maar geen behoefte hebben aan suikerzoete perfectie. Wie een luchtige avond zonder nadenken wil, zal misschien verrast worden door de emotionele diepte. Maar juist kijkers die openstaan voor een combinatie van gevoel en reflectie, zullen veel terugvinden in deze film.
Fans van A24 producties zullen de herkenbare mix van genre en karakterdrama waarderen. Ook wie graag nadenkt over grote vragen rond liefde, tijd en keuzevrijheid zit hier goed. Tegelijkertijd is Eternity toegankelijk genoeg voor een date night, mits je geen bezwaar hebt tegen een gesprek achteraf dat iets dieper gaat dan de vraag of de film grappig was.
Conclusie Eternity als moderne klassieker in wording
Als review samengevat kunnen wij stellen dat Eternity zich onderscheidt als een van de sterkste romantische komedies van de afgelopen jaren. Het is een film die durft te vragen wat liefde betekent als de tijd zelf geen rol meer speelt.
Met drie overtuigende hoofdrollen, een origineel concept voor het hiernamaals en een scenario dat zowel grappig als pijnlijk eerlijk is, verdient Eternity zijn plek in de moderne romcomgeschiedenis. Waar veel tijdgenoten wegzakken in gemakzuchtige patronen, kiest deze film voor nuance en menselijkheid.
Bij Panda Bytes raden wij Eternity dan ook zonder aarzelen aan als een titel die je gezien moet hebben als je geeft om verhalen over liefde die verder gaan dan de laatste kus.
En dan de onvermijdelijke vraag aan jou. Stel dat jij, net als Joan, één week kreeg om te kiezen. Zou jij gaan voor de vertrouwde liefde, met al haar barstjes en littekens. Of voor de perfecte herinnering, die nooit heeft hoeven bewijzen dat zij ook standhoudt in het rommelige dagelijks leven. Deel je antwoord met ons en met de rest van de community. Sommige films kijk je uit, andere films denk je uit. Eternity hoort duidelijk in die laatste categorie.
