Introductie:
In deze review duiken we in Hedda, de nieuwste film van regisseur Nia DaCosta, die Ibsens klassieker Hedda Gabler nieuw leven inblaast met een moderne, betoverende en vernietigende flair. Vanaf 29 oktober 2025 is de film te zien op Prime Video, en geloof ons: het is een parel die schittert én schuurt.
Nia DaCosta, bekend van Candyman en The Marvels, verruilt horror en superhelden voor een ander soort monster de innerlijke chaos van een vrouw die haar eigen leven probeert te beheersen, zelfs als dat betekent dat ze alles om zich heen moet laten instorten. Hedda is een visueel elegante tragedie, vol emotionele spanning en morele ambiguïteit.
Een feest als toneel van macht, liefde en vernietiging
Het hele verhaal speelt zich af tijdens één avond. Hedda Gabler, gespeeld door een sublieme Tessa Thompson, organiseert samen met haar pasgetrouwde man George een luxueus feest in hun nieuwe huis. De reden: indruk maken op de academische elite waar George zo graag bij wil horen. Achter de champagneglazen en perfect ingestudeerde glimlachen schuilt echter een spanning die voelbaar is vanaf de eerste minuut.
Hedda is niet zomaar een gastvrouw. Ze is de dirigent van een zorgvuldig georkestreerd sociaal spel. Terwijl de gasten dansen en drinken, trekt ze aan onzichtbare touwtjes. Haar echtgenoot George is te goedgelovig om te merken dat hij wordt meegesleurd in haar manipulaties. En dan verschijnt Eileen Lovborg, een oude geliefde van Hedda. Eileen is nuchter, succesvol en bovendien samen met haar nieuwe partner Thea. Die driehoek is geen simpele liefdesintrige, maar een emotionele mijnenveld waar elke stap ontploft in verlangen, jaloezie en wraak.
De verhoudingen tussen deze personages vormen het hart van de film. Hedda’s relatie met George is een façade, haar connectie met Eileen een open wond, en Thea fungeert als spiegel van wat Hedda nooit durfde te zijn: vrij en onbevangen.
Tessa Thompson als Hedda: meesterlijk en meedogenloos
Tessa Thompson levert misschien wel haar beste prestatie tot nu toe. Haar Hedda is verfijnd, mysterieus en diep menselijk. Ze kan in één oogopslag schakelen van speels naar gevaarlijk, van charmant naar angstaanjagend kil. Ze speelt een vrouw die alles onder controle wil houden, maar juist daardoor haar eigen ondergang veroorzaakt.
Wat Thompson zo bijzonder maakt, is dat ze Hedda nooit reduceert tot enkel slachtoffer of schurk. Ze is beide tegelijk. In haar glimlach schuilt medelijden, in haar woede verdriet. De kracht van haar spel ligt in de nuance, in de kleine momenten waarop de façade scheurt en de leegte zichtbaar wordt.
Nina Hoss brengt als Eileen Lovborg waardigheid en weemoed. Zij is de tegenpool van Hedda, een vrouw die haar fouten heeft omarmd en daardoor sterker is geworden. Imogen Poots speelt Thea met tedere vastberadenheid, als iemand die de waarheid ziet maar niet weet hoe eraan te ontsnappen. Tom Bateman als George vult het geheel aan met een mengeling van goedheid en onvermogen.
Regie en beeldtaal: Nia DaCosta’s subtiele vuurwerk
DaCosta kiest niet voor de traditionele 19e-eeuwse setting, maar voor een tijdloze, bijna jazz achtige sfeer die doet denken aan de roaring twenties. Het resultaat is een wereld vol glitter en melancholie, waar elke scène lijkt te glanzen van betekenis.
De regie is meesterlijk in haar subtiliteit. DaCosta gebruikt licht, geluid en ritme om Heddas gemoedstoestand voelbaar te maken. Wanneer ze zich gevangen voelt, verstomt het rumoer van het feest; wanneer haar woede oplaait, dansen vlammen over haar gezicht. Elk shot lijkt met chirurgische precisie geplaatst, alsof DaCosta de kijker door Heddas brein loodst zonder dat we het merken.
De muziek, een mengeling van jazz en melancholische orkestratie, versterkt die beklemming. De camera glijdt soepel door de ruimte, vangt blikken, fluistert geheimen. De cinematografie doet denken aan Baz Luhrmanns The Great Gatsby, maar met meer introspectie en minder bombast.
Thema’s die blijven nazinderen
Hedda is niet zomaar een kostuumdrama. Het is een verkenning van macht, vrijheid en zelfdestructie. De film toont wat er gebeurt als een vrouw die nooit controle kreeg, plotseling een klein beetje macht ervaart. Hoe ze dat kleine beetje vastklampt, verdraait, uitvergroot tot het haar verslindt.
De keuze om de oude geliefde van Hedda een vrouw te maken, is een slimme en betekenisvolle update. Het maakt de film niet alleen actueler, maar ook rijker in emotionele gelaagdheid. Het legt bloot hoe identiteit, verlangen en sociale normen met elkaar botsen.
Hedda is tragisch omdat ze zich bewust is van haar gevangenis, maar weigert de deur open te zetten. Ze kiest voor de vlam, niet voor het licht.
Conclusie van onze review
Hedda is een film die langzaam onder je huid kruipt. Niet met spektakel, maar met de spanning van onderdrukte emoties en morele verrotting achter een perfecte façade. Tessa Thompson en Nia DaCosta leveren samen een intens portret af van een vrouw die weigert te buigen, zelfs als ze daardoor breekt.
Ja, sommige bijrollen blijven onderbelicht en het slot laat vragen open, maar juist dat maakt Hedda intrigerend. Het is een film die blijft nazinderen, een spiegel waarin je langer kijkt dan je van plan was.
Bij Panda Bytes noemen we dit een zeldzame vondst: een moderne tragedie die stijl, inhoud en emotie naadloos verweeft.
Beoordeling: ★★★★☆
Te zien op: Prime Video vanaf 29 oktober 2025
Genre: Drama, psychologisch portret
Aanrader voor: liefhebbers van The Great Gatsby, Atonement en scherpe karakterstudies
Wat vind jij? Is Hedda een tragische heldin of een geniale manipulator? Laat je mening achter in de reacties wij lezen graag mee bij Panda Bytes.
