Introductie:
In deze review nemen wij Oh. What. Fun. onder de loep, de kerstfilm waarin Michelle Pfeiffer eindelijk de hoofdrol krijgt die zovele moeders verdienen maar zelden krijgen. Geen kerstverhaal over een stuntelende vader of een kind dat de ware betekenis van kerst ontdekt, maar een film die zich afspeelt in de keuken, bij de eettafel en in het stille gat tussen “dank je wel” en “dat spreekt toch vanzelf”.
Als platform dat leeft op film, series en technologie kijken wij bij Panda Bytes niet alleen naar glitter en lichtjes, maar vooral naar wat er onder de laag glazuur schuilgaat. In dit geval: een moeder die het zat is om altijd de onzichtbare motor van het feest te zijn.
De plot: een moeder alleen thuis, maar niet zoals je denkt
Claire Clauster, gespeeld door Michelle Pfeiffer, is de vrouw die elk jaar het complete kerstcircus aan elkaar rijgt. Zij plant de diners, bakt de koekjes, regelt cadeaus, houdt familiepatronen bij elkaar en zorgt ervoor dat iedereen zich op zijn minst íets minder ongemakkelijk voelt dan hij in werkelijkheid is. Haar drie volwassen kinderen keren terug naar huis, elk met hun eigen zorgen, partner of gebroken ego, en iedereen vertrouwt zoals altijd op Claire.
Wat de film slim doet, is dat deze afhankelijkheid nooit hardop wordt uitgesproken. Hij zit in kleine momenten: een roep uit een andere kamer, een vergeten dankjewel, een verwachting dat er vanzelf eten op tafel staat. Voor Claire begint dat alles te wringen. De opgestapelde jaren van zorgen zonder wederzijdse zorg drukken zwaar, en het script laat dat niet zien in grote uitbarstingen, maar in zuchten, stiltes en kleine blikken.
Het kantelpunt komt wanneer het gezin samen naar een concert vertrekt waarvoor Claire zelf de kaarten heeft geregeld. Door haast, drukte en pure onoplettendheid rijden ze weg zonder haar. De scène heeft humor, maar is tegelijk pijnlijk. Voor het eerst ziet Claire zichzelf niet alleen in de spiegel als moeder, maar als iemand die in haar eigen leven is achtergelaten. Daar, op de oprit, kiest ze ervoor niet meer achter de auto aan te rennen, maar de auto in haar hoofd te stoppen.
Ze pakt een tas en gaat de weg op, zonder plan, zonder familie, zonder takenlijst. Vanaf dat moment volgt de film haar persoonlijke uitbraak, terwijl thuis de familie langzaam beseft wat er gebeurt als de stille regisseur van hun leven van het toneel stapt.
Michelle Pfeiffer als hartslag van de film
Het is lang geleden dat Michelle Pfeiffer zo centraal en zo gelaagd in een film mocht schitteren. Haar Claire is geen karikatuur van de overspannen moeder, maar een vrouw die jarenlang sterk is geweest en juist daardoor vermoeid en kwetsbaar is. Pfeiffer speelt haar niet als een slachtoffer, maar als iemand die te lang heeft gedaan wat “logisch” leek en nu ontdekt dat logisch niet hetzelfde is als rechtvaardig.
Waar veel kerstfilms drijven op overdrijving, draagt Oh. What. Fun. op haar schouders. Een kleine tremor in haar stem, een geforceerde lach tijdens een ongemakkelijk familiegesprek, een bijna kinderlijke verwondering wanneer ze tijdens haar uitje iets alleen voor zichzelf mag doen: het zijn momenten die de film meer diepgang geven dan het script op papier eigenlijk belooft.
De chemie met Felicity Jones, die haar oudste dochter Channing speelt, is daarbij een groot pluspunt. Channing is een schrijfster die steeds heeft geprobeerd op een onzichtbare manier net zo goed te zijn als haar moeder. Hun gesprekken draaien niet alleen om het gezin, maar ook om het besef dat dochters vaak een ideaalbeeld najagen waarvan ze pas later begrijpen dat het ook offers heeft gekost.
Dominic Sessa, als de jongste zoon Sammy, voegt een aarzelende warmte toe. Hij is zoekende, onzeker over zijn toekomst en liefde, en ontdekt gaandeweg hoeveel onzichtbare veiligheid zijn moeder hem eigenlijk altijd heeft geboden. Chloë Grace Moretz als Taylor krijgt minder ruimte, maar vertegenwoordigt goed de houding van kinderen die vooral hun eigen verhaal leven en pas laat beseffen dat hun moeder niet vanzelfsprekend is.
Regie en toon: herkenbare chaos in plaats van absurde kerstgekte
Regisseur Michael Showalter is geen onbekende in de wereld van de komedie, maar in Oh. What. Fun. kiest hij voor een tamelijk ingetogen toon. Waar hij in eerdere projecten speelde met absurditeit, kiest hij hier voor herkenbare, vaak ongemakkelijke situaties. De drukte in het winkelcentrum, de versiering die maar niet wil hangen, de dubbele agenda van familiebijeenkomsten waarbij oude conflicten worden weggelachen: het voelt minder als een filmset en meer als een licht uitvergrote versie van wat zich in december in talloze huishoudens afspeelt.
Die keuze zorgt ervoor dat de humor nooit losstaat van de emotie. Wanneer de familie bijvoorbeeld ontdekt dat niemand weet hoelang het hoofdgerecht nog in de oven moet staan, omdat Claire dat altijd op gevoel deed, is dat grappig maar ook onthullend. De film gebruikt dat soort momenten om te laten zien hoe afhankelijk zij van haar zijn geworden, zonder haar ooit echt als mens te hebben bevraagd.
Toch is de film niet altijd even scherp. Sommige subplots, zoals een burenconflict en een klein misdrijf in een winkel, komen voorbij zonder echt uitgediept te worden. Ze voegen wat kleur toe, maar zijn vooral opvulling rondom het centrale thema. De kracht ligt duidelijk in de emotionele en komische spanning tussen Claire en haar gezin, en telkens wanneer de film daar naar terugkeert, voelt het verhaal weer op zijn plaats.
Thema’s: onzichtbaar werk, gemiste erkenning en liefde met rafelranden
Op inhoudelijk niveau is Oh. What. Fun. veruit het interessantst als portret van onzichtbaar werk. Claire is de belichaming van al het werk dat alleen opvalt wanneer het niet gebeurt. De film maakt duidelijk hoe vermoeiend het is om niet alleen verantwoordelijk te zijn voor praktische zaken, maar ook voor de sfeer, de planning, de onderlinge verhoudingen. Dat is geen zwaar theoretisch thema, maar iets wat je voelt in elke scène waarin de rest van het gezin vol goede bedoelingen om haar heen draait zonder echt te kijken.
Ook de behoefte aan erkenning speelt een grote rol. Claire fantasert over erkenning via een talkshow wedstrijd voor moeders, gepresenteerd door de flamboyante Zazzy Tims, gespeeld door Eva Longoria. Zij vertegenwoordigt de buitenwereld die moeders af en toe eert met een segment of een prijs, maar zelden snapt hoe alledaags en structureel die inzet is. De film laat mooi zien hoe leeg externe bewondering kan voelen als die van de mensen thuis ontbreekt.
Tegelijkertijd is dit geen verhaal dat vaders, kinderen of partners probeert weg te zetten als slechteriken. De familie wordt getoond als mensen die vooral gemakzuchtig en blind zijn, niet als bewust hardvochtig. Juist dat maakt de film geloofwaardig. De liefde is er, maar heeft rafels. Die combinatie van genegenheid en frustratie voelt eerlijker dan veel klassieke kerstfilms waarin na één groot gebaar alles ineens opgelost is.
Techniek, montage en muziek: een veilige maar doeltreffende vorm
Visueel doet de film weinig gewaagde dingen. De montage is functioneel, met een rustig tempo dat ruimte laat voor spel en dialoog. Af en toe voelt het ritme wat te veilig, vooral in het middenstuk, maar doordat we steeds terugkeren naar Claire en haar innerlijke strijd, blijft de aandacht gericht. De momenten waarop de film omschakelt tussen haar avontuur en de verwarring thuis zijn goed getimed en onderstrepen het verschil tussen haar nieuw verworven vrijheid en hun beginnende paniek.
De soundtrack verdient aparte vermelding. Klassieke kerstliedjes worden afgewisseld met modernere nummers die net genoeg persoonlijkheid geven aan bekende scènes. Soms camoufleert de muziek dat een scène wat voorspelbaar is, maar vaak versterkt zij de emotionele ondertoon, vooral in de stiltes na een confrontatie of in de kalme momenten tijdens Claires reis.
Eindoordeel: een warme, herkenbare kerstfilm die moeders centraal zet
Als krant waardige review kunnen wij stellen dat Oh. What. Fun. geen nieuwe maatstaf zet voor het kerstgenre, maar wel een wezenlijk andere hoek kiest dan veel tijdgenoten. De film is het sterkst wanneer hij dichtbij Claire blijft en laat zien hoe het voelt om jarenlang het decor van andermans feest te zijn, tot je op een dag besluit zelf het toneel op te stappen.
Dankzij Michelle Pfeiffer wordt deze film meer dan een luchtige kerstkomedie. Haar spel maakt Claire tot een herkenbare, ontroerende en soms pijnlijk eerlijke figuur. Wie ooit het gevoel heeft gehad de stille regelaar van het gezin te zijn, zal veel in haar herkennen. Wie dat gevoel nooit heeft gehad, krijgt misschien een zachte, maar duidelijke hint om deze mensen voortaan meer te zien.
Bij Panda Bytes zien wij Oh. What. Fun. als een geslaagde, hartelijke toevoeging aan de decemberfilms die de moeite waard zijn om samen te kijken. Niet omdat alles eraan perfect is, maar omdat de film precies toont wat families vaak zijn: rommelig, lief, onhandig en afhankelijk van één iemand die soms meer verdient dan een vluchtig bedankje aan het einde van de avond.
