Introductie:
De Finse oorlogsheld Aatami Korpi is terug, en hoe. Sisu: Road to Revenge is geen subtiliteits oefening, maar een wervelstorm van kogels, bloed en pure overlevingsdrang. In deze review nemen we je mee door de rauwe wereld van regisseur Jalmari Helander, waarin Korpi opnieuw een bijna mythische status bereikt. De film is bruut, overdreven en vaak belachelijk, maar precies dat maakt hem onweerstaanbaar.
Een verhaal dat zich uitdrukt in daden
Het plot van Sisu: Road to Revenge is op papier simpel. Aatami Korpi wil de planken van zijn verwoeste huis veilig de grens over brengen. Onderweg stuit hij op Igor Draganov, een wrede Sovjet-commandant die na zijn vrijlating uit de gevangenis maar één doel heeft: Korpi vernietigen. Wat volgt is een meedogenloze tocht langs bossen, bevroren meren en stoffige wegen, waarin Korpi telkens opnieuw wordt geconfronteerd met nieuwe vijanden.
De reis voelt bijna als een mythisch pad: hij begint met een man en zijn vrachtwagen vol planken, onderweg wachten hinderlagen, vliegtuigen en motorbendes, en uiteindelijk volgt de onvermijdelijke confrontatie met Draganov en zijn leger. Elk obstakel dat Korpi overwint, versterkt zijn status als levende legende.
Jorma Tommila: de stille kracht van Korpi
Jorma Tommila weet Korpi neer te zetten als een figuur die tegelijk menselijk en onstuitbaar is. Zijn kracht ligt niet in woorden, maar in de manier waarop hij beweegt en overleeft. Hij is vuil, gehavend en lijkt door niets klein te krijgen. Er schuilt iets tragisch in hem: zijn stille rouw om verloren geliefden maakt zijn gewelddaden begrijpelijker en geeft hem een bijna heilige rechtvaardiging. Waar John Wick schermt met choreografie en oneliners, laat Korpi de kogels en bijlen het werk doen.
Geweld als spektakel en satire
Het geweld in deze sequel is zó over de top dat het bijna een eigen genre vormt. Korpi gebruikt alles om te overleven: ongebruikte raketten, motorblokken en zelfs de houten planken die hij vervoert. Helander regisseert met gevoel voor spektakel, maar ook met een knipoog. Het doet denken aan de over-the-top stunts van The A-Team, maar dan ondergedompeld in de duisternis van een naoorlogs Europa.
Elke confrontatie wordt groter en absurder. Je denkt dat Korpi het niet kan overleven, en toch staat hij er weer. Zijn littekens worden een soort medailles, en hoe belachelijk het ook wordt, de film slaagt erin je telkens opnieuw te laten juichen.
Vijanden die je haat met plezier
Stephen Lang is perfect gecast als Igor Draganov. Zijn ijzige blik en zijn absolute wreedheid maken hem een waardige tegenstander. Hij is een man die zonder aarzeling vrouwen en kinderen zou doden, en dat maakt hem extra verachtelijk. Richard Brake vult de rol van sinistere officier aan en tilt de dreiging nog hoger. In tegenstelling tot veel moderne actiehelden en schurken, is er hier geen grijs gebied: Korpi vertegenwoordigt pure wilskracht en overleving, Draganov is de belichaming van sadisme en machtswellust.
Een reis vol bloed, as en sneeuw
De film speelt zich grotendeels af op de weg. De tocht van Korpi verandert van rustige rit naar meedogenloze overlevingstocht. Eerst rijdt hij enkel met zijn trouwe hond en planken, dan komt de eerste hinderlaag, gevolgd door gevechten met soldaten op motoren en vliegtuigen, en uiteindelijk bereikt hij de climax: een duel met Draganov en een leger dat Korpi niet klein krijgt.
Deze opbouw maakt van de film meer dan een aaneenschakeling van actiescènes. Het is een reis die steeds zwaarder en intenser wordt, en waarin elke confrontatie bijdraagt aan de groei van de mythe Korpi.
Conclusie: een onredelijk maar onweerstaanbaar spektakel
Sisu: Road to Revenge is een sequel die alle registers opentrekt. Het verhaal is eenvoudig, maar de uitvoering is groots. Het geweld is cartoonesk, de vijanden zijn onmenselijk wreed en de held is onverwoestbaar. Toch schuilt er een hart in deze chaos: de stille wens van een man om zijn verleden en zijn verloren geliefden te eren.
Als kijker word je meegesleurd in een achtbaan van adrenaline, bloed en zwarte humor. Het is geen film voor liefhebbers van subtiliteit, maar wel voor iedereen die verlangt naar pure, compromisloze actie.
Bij Panda Bytes durven we zelfs te zeggen dat dit vervolg de blauwdruk legt voor een moderne cultfranchise. Of het nu tien nieuwe delen krijgt of slechts bij deze explosieve roadmovie blijft, Sisu bewijst dat eenvoud en overdaad soms de perfecte combinatie vormen.
