Introductie:
Bij Panda Bytes weten we dat niet elke Sundance-hit de tand des tijds doorstaat. Vaak blijven het festivalfilms: gevoelig, traag, een tikkeltje pretentieus en net te veel shot van een eenzame boom in de regen. Maar heel soms steekt er eentje boven het maaiveld uit. Sorry, Baby, het regiedebuut van Eva Victor, is zo’n film. In deze recensie duiken we diep in dit opvallende portret van trauma, vriendschap en overleven met een rauwheid die zelden zo oprecht aanvoelt.
Een universiteitsstad, een oud huis en een litteken dat niet sluit
De film draait rond Agnes, gespeeld door Victor zelf, die net een professoraat begint aan de universiteit waar ze ooit studeerde. Ze woont weer samen met haar oude huisgenoot en beste vriendin Lydie (een prachtige rol van Naomi Ackie). Op papier klinkt dat als een rustige herstart van een nieuw hoofdstuk, maar in de praktijk borrelt er veel onder het oppervlak.
De pijnlijke kern van Sorry, Baby ontvouwt zich langzaam. We ontdekken dat Agnes slachtoffer werd van seksueel misbruik door haar voormalige scriptiebegeleider Decker (Louis Cancelmi). Regisseur Victor kiest er wijselijk voor om het misbruik niet direct te tonen, maar juist de nasleep en de impact op Agnes centraal te stellen. Dat maakt deze film niet alleen intens persoonlijk, maar ook verpletterend krachtig.
Een slimme mix van humor en ongemak
Wat Sorry, Baby zo opvallend maakt en wat we in deze review willen benadrukken is hoe Victor speelt met toon. Ze laat scènes naadloos schakelen tussen ongemakkelijke humor en beklemmende stilte. Agnes is slim, charmant en sociaal vaardig, maar haar binnenwereld is een wirwar van twijfels, angst en onuitgesproken verdriet.
Die mix werkt, omdat Victor durft te vertrouwen op subtiliteit. Geen overdrijvingen, geen Hollywood traan trekkerij. De kracht zit hem in blikken, stiltes, een badkuip waarin Agnes langzaam haar verhaal doet zonder theatrale uitbarstingen.
Minimalisme dat je keihard raakt
De regie is sober, bijna klinisch. Wanneer Agnes het huis van haar belager betreedt, blijft de camera buiten staan. Wat volgt is slechts een shot van het huis. Geen muziek, geen dramatisch crescendo. Alleen een langzaam vallende avond en een beklemmend besef: wat daarbinnen gebeurt, is onuitspreekbaar. En dat is precies waarom het zo hard binnenkomt.
Later, in een badscène met Lydie, doet Victor iets zeldzaams: ze laat verdriet toe zonder dat het de overhand neemt. Agnes’ verhaal komt er schokkerig en onzeker uit, met twijfels die realistischer aanvoelen dan welke speech ook.
Katten, broodjes en de poëzie van het alledaagse
Wat deze film ook bijzonder maakt en wat we je niet willen onthouden in deze recensie is hoe Victor ruimte laat voor kleine, betekenisvolle symbolen. Een kat die eerst als afleiding dient, wordt langzaam een vorm van emotioneel houvast. Een broodjeszaak gerund door John Carroll Lynch biedt onverwachte wijsheid, verpakt in mosterd en mayonaise. Het zijn die details die van Sorry, Baby méér maken dan alleen een drama over misbruik. Het is ook een film over veerkracht, absurditeit en de gekke manieren waarop we proberen te helen.
Conclusie van onze recensie: Film die blijft nazinderen
Sorry, Baby is geen eenvoudige film, maar wel een eerlijke. Het is een zeldzaam voorbeeld van hoe je over seksueel geweld, mentale gezondheid en emotionele breekbaarheid kunt vertellen zonder clichés, zonder moraal ridderij en zonder dat je het gevoel krijgt dat het ‘voor de kijker’ gemaakt is.
Eva Victor bewijst zich in één klap als een serieuze filmmaker met een uitzonderlijk oog voor detail, toon en nuance. Deze recensie zou tekortschieten als we het niet heel duidelijk zeggen: dit is verplichte kost voor iedereen die op zoek is naar cinema die durft te kijken waar we liever wegkijken.
Bij Panda Bytes zijn we diep onder de indruk. En we zijn ook benieuwd:
Wat vond jij van Sorry, Baby? Raakte het je? Of had je iets anders verwacht?
Laat het ons weten in de reacties of deel je mening op onze socials. We praten graag met je verder.
