Een uitgebreide filmrecensie van Panda Bytes
Zeven jaar na zijn eerste fiscale vuurgevecht keert Ben Affleck terug als Christian Wolff in The Accountant 2. Dit vervolg op de verrassende actie-thriller uit 2016 ruilt belastingcodes in voor kogels en complexe karakters voor rechtlijnige actie. Maar dat betekent niet dat de film niks te bieden heeft. Integendeel. In deze uitgebreide recensie nemen wij van Panda Bytes je mee door de schaduwwereld van wraak, broederschap en… een vleugje spreadsheet-nostalgie.
Van rekenwonder tot retro actieheld: wat eraan voorafging
De originele The Accountant was geen doorsnee actiefilm. Het was een opvallende mix van neurodiversiteit, financiën en dodelijke precisie. Affleck speelde een man op het autistische spectrum die overdag belastingfraude oploste en ’s avonds maffiabazen uitschakelde. De film was ruw, soms warrig, maar intrigerend en uniek.
Dat het vervolg zo lang op zich liet wachten, gaf fans hoop op iets bijzonders. En hoewel The Accountant 2 niet alle verwachtingen inlost, biedt het wel degelijk een verhaal dat iets wil zeggen — ook al schreeuwt het dat met geweerschoten.
De plot: eenvoud boven subtiliteit
Waar de eerste film speelde met tijd, moraal en structuur, kiest The Accountant 2 voor een rechtlijnige route. Wanneer een oude bekende (gespeeld door J.K. Simmons) vermoord wordt, wordt Christian terug het veld in getrokken. Treasury-agent Marybeth Medina (Cynthia Addai-Robinson) spoort hem op, maar speelt deze keer een kleinere, ondersteunende rol. De focus ligt nu duidelijk op Christian zelf — en zijn broer Braxton, gespeeld door de altijd intense Jon Bernthal.
Samen komen ze terecht in een duister complot waarbij mensenhandel en kartelgeweld centraal staan. Morele dilemma’s worden ingewisseld voor een duidelijke goed-vs-kwaad-dynamiek. Is dat jammer? Ja. Maar het maakt de film niet per se minder effectief als actiebeleving.
Christian Wolff als kogelvrije rekenmachine?
De grootste teleurstelling voor de liefhebber van het origineel is het schrappen van Christian’s unieke wiskundige talent als centraal element. Buiten één vroege scène waarin hij razendsnel geldstromen ontrafelt, is zijn briljante brein niet langer een essentieel onderdeel van het verhaal. Hij wordt neergezet als een meer conventionele actieheld — een vigilante met een strak moreel kompas, die vooral vertrouwt op zijn vuisten en vuurwapens.
De autistische kenmerken van het personage blijven aanwezig, maar worden minder uitgediept dan in het eerste deel. Gelukkig blijft Affleck’s vertolking authentiek en respectvol. Zijn ingetogen spel en emotionele terughoudendheid geven Christian nog steeds gelaagdheid, al krijgen we daar als kijker minder toegang toe dan we zouden willen.
Familiebanden onder vuur: Christian en Braxton
Wat de film wél redt van de middelmaat, is de hernieuwde focus op broederschap. De relatie tussen Christian en Braxton vormt de emotionele kern van The Accountant 2. Waar het eerste deel eindigde met een belofte tot verzoening, blijkt die belofte niet nagekomen. Braxton is teleurgesteld, gekwetst zelfs, en dat sijpelt door in elke scène waarin hij samen met Christian optrekt.
Hun samenwerking is gespannen, maar ook hoopvol. Het is precies deze onvoorspelbare dynamiek — broer tegen broer, broer naast broer — die de film van vuur en hart voorziet. In een genre waar relaties vaak oppervlakkig blijven, voelt dit échte menselijk drama als een aangename verrassing.
Visueel en technisch vakmanschap
Regisseur Gavin O’Connor weet opnieuw strak te monteren, met vloeiende actie en overzichtelijke gevechten. Camerawerk van Seamus McGarvey (bekend van Atonement, Avengers) is strak maar minder experimenteel dan je zou verwachten. Alles is helder, gepolijst, functioneel — maar soms ook wat te voorspelbaar.
De muziek van Bryce Dessner (ja, van The National) is atmosferisch en subtiel, zonder zich op te dringen. Het versterkt de melancholische toon die onder de actie door sluimert — een toon die veel beter werkt dan je bij een film met zoveel explosies zou verwachten.
Wat ontbreekt, wat blijft hangen
Hoewel The Accountant 2 solide in elkaar zit, voelt het als een gemiste kans dat men niet dieper durft te graven. Er zijn momenten van briljantie — vooral in de scenes tussen Affleck en Bernthal — maar die worden overschaduwd door een plot dat weinig risico’s neemt.
De film flirt even met interessante thema’s, zoals hoe mensen met autisme in een complexe wereld navigeren, of hoe broederbanden in geweld gesmeed kunnen worden. Maar dat blijft allemaal hangen in de marge. In plaats van durf en visie, krijgen we een veredeld spin-off-gevoel. Ergens halverwege de film voel je dat de deur op een kier staat voor een mogelijke tv-reeks — en dat is precies het probleem.
Eindconclusie van Panda Bytes
The Accountant 2 is als een degelijke belastingaangifte: het doet wat het moet doen, zonder verrassingen, zonder fouten, maar ook zonder echte glans. Voor fans van de eerste film biedt het een fijn weerzien met Christian Wolff, al is hij een stuk minder complex dan we ons herinneren.
Wat ons bijblijft, is de oprechte chemie tussen Affleck en Bernthal, en de tragiek van een relatie die net te laat wordt hersteld. Wat we missen, is de durf om een sequel te maken die niet alleen groter, maar ook dieper durft te gaan.
Panda Bytes-oordeel
⭐ 7/10
Pluspunten:
✅ Sterk acteerwerk, vooral tussen de broers
✅ Verzorgde actie, goede pacing
✅ Emotionele laag onder de explosies
Minpunten:
❌ Minder focus op de unieke rekenkundige kant
❌ Weinig risico’s, voorspelbare structuur
❌ Morale complexiteit ingeruild voor gemak
Wat denk jij: verdient Christian Wolff een derde kans — misschien op het kleine scherm? Of had dit boekhoudkundig bloedbad bij één film moeten blijven? Laat je mening achter in de reacties en sluit je aan bij de Panda Bytes-community!
#PandaBytes – Jouw gids in het woud van films, series en alles daartussen.
