Introductie:
In de wereld van cultklassiekers is The Crow (1994) een film die moeilijk te overtreffen is. De film, geregisseerd door Alex Proyas en met Brandon Lee in de hoofdrol, heeft een legendarische status bereikt, niet in de laatste plaats vanwege de tragische dood van Lee tijdens de opnames. Nu, in 2024, hebben we een nieuwe incarnatie van deze gotische wraakengel, geregisseerd door Rupert Sanders en met Bill Skarsgård in de hoofdrol. Kan deze heropleving de vloek doorbreken, of blijft het enkel een schaduw van het origineel?
Verhaal: Een Nieuwer, Donkerder Perspectief
Het verhaal van The Crow blijft grotendeels trouw aan zijn bronmateriaal, maar deze nieuwe versie voegt een aantal duistere wendingen toe. We volgen Eric (gespeeld door Bill Skarsgård), een cynische, aan drugs verslaafde jongeman die plotseling uit de dood herrezen wordt om wraak te nemen op de moordenaars van zijn vriendin, Shelly (FKA Twigs). Wat deze versie onderscheidt, is de diepgang die gegeven wordt aan het personage van Eric, die niet meteen de onstuitbare wreker wordt, maar eerder worstelt met zijn nieuwe krachten en de angst die daarmee gepaard gaat.
Het plot wijkt af van de originele film en graphic novel door een nieuwe verhaallijn te introduceren: Shelly’s ziel is vervloekt omdat haar moeder haar aan de sinistere Vincent Roeg (Danny Huston) verkocht heeft voor roem en fortuin. Roeg is een meester in het verzamelen en corrumperen van onschuldige zielen, en Shelly is één van zijn slachtoffers. Dit element voegt een extra laag van tragedie en moraliteit toe aan het verhaal, waardoor het een complexer geheel wordt dan zijn voorgangers.
Acteerprestaties: Skarsgård en Huston Stelen de Show
Bill Skarsgård brengt een verfrissende en duistere versie van The Crow tot leven. In plaats van een directe imitatie van Brandon Lee’s legendarische performance, kiest Skarsgård ervoor om zijn eigen stempel te drukken op het personage. Zijn Eric is een gekwelde ziel, ver van de romantische held die we kennen. De invloeden van de Amerikaanse rapper Lil’ Peep zijn duidelijk zichtbaar in zowel de stijl als de houding van het personage, wat bijdraagt aan de rauwe en moderne uitstraling van de film.
Danny Huston, die de rol van Vincent Roeg speelt, weet de sinistere charme van zijn vader John Huston in Chinatown naar voren te brengen. Roeg is een onheilspellende tegenstander, en Huston’s prestatie draagt in grote mate bij aan de gotische sfeer van de film.
Regie en Visuele Stijl: Een Gotische Herinterpretatie
Rupert Sanders, bekend van Snow White and the Huntsman, brengt zijn kenmerkende visuele flair naar deze nieuwe versie van The Crow. De cinematografie, verzorgd door Steve Annis, wijkt af van de film noir-esthetiek van het origineel en kiest voor een meer gestileerde en moderne benadering. Dit is een gewaagde keuze die misschien niet bij iedereen in de smaak valt, maar het helpt de film te onderscheiden van zijn voorgangers.
Een van de sterkste punten van de film is het gebruik van muziek. De soundtrack, samengesteld door Volker Bertelmann (bekend van All Quiet on the Western Front), mengt gotische klassiekers van Joy Division en Gary Numan met meer verrassende keuzes zoals Enya. Dit draagt bij aan de algehele sfeer van de film, die ondanks enkele pacingproblemen toch weet te overtuigen.
Pacing en Structuur: Een Onevenwichtig Geheel
Hoewel de film sterk begint met het opbouwen van Eric en Shelly’s relatie, begint het tempo te stagneren in het tweede bedrijf. De keuze om Eric pas in de laatste act volledig in The Crow te laten transformeren, zorgt ervoor dat de film soms voelt alsof hij zichzelf tegenhoudt. De detective-elementen die Eric’s zoektocht naar Roeg vergezellen, voelen ondoordacht en soms zelfs gemakzuchtig aan, waarbij hij steeds ‘toevallig’ telefoons vindt die hem naar de volgende locatie leiden.
Toch zijn er enkele actiescènes die de moeite waard zijn, zoals een grote confrontatie in een opera die goed werkt en het verhaal naar een bevredigende, zij het enigszins voorspelbare climax leidt.
Conclusie: Een Respectvolle, maar Onvolmaakte Herstart
De 2024-versie van The Crow is een gedurfde poging om een geliefde franchise nieuw leven in te blazen. Het slaagt erin om zich te onderscheiden van het origineel door een duisterder en moderner verhaal te vertellen, met sterke prestaties van Skarsgård en Huston. Toch wordt de film gehinderd door pacingproblemen en een gebrek aan consistentie in de verhaallijn. Als gotische actiethriller werkt het, maar het bereikt niet de iconische status van zijn voorganger. The Crowblijft een moeilijke vloek om te doorbreken, maar voor fans van het genre biedt deze herstart zeker voldoende om van te genieten.
