Marvel pakt eindelijk uit met een frisse, retro reboot
Na drie eerdere pogingen die uiteenliepen van cultwaardig tot catastrofaal, levert The Fantastic Four: First Steps eindelijk de versie van Marvels iconische kwartet waar fans al decennia op wachten. In een tijd waarin veel superhelden films voelen als verplichte kost in een overvol multiversum, is deze film een verademing: licht, levendig, en jawel verrassend emotioneel.
Regisseur Matt Shakman (bekend van WandaVision) kiest niet voor groot, groter, galactisch. In plaats daarvan start hij klein. En dat is precies waarom deze reboot werkt. Deze film is een liefdesbrief aan de jaren 60, aan retrofuturisme en aan familie. Bij Panda Bytes noemen we het liever: Marvel met een hartslag.
Een stijlvolle wereld vol nostalgie en betekenis
Vanaf het allereerste shot een panoramisch uitzicht op de Baxter Building in een gestileerd Manhattan wordt duidelijk dat First Steps zich in een ander tempo beweegt dan we gewend zijn van het Marvel Cinematic Universe. De stad lijkt recht uit een reclamespot uit 1962, maar dan geschoten in haarscherp Imax-formaat. Het is een wereld waarin robotassistenten het ontbijt maken en jetpacks de lucht vullen.
Deze retro setting is geen gimmick. Het biedt ruimte aan echte personages en echte dilemma’s. We worden niet overladen met origin stories of eindeloze expositie. De Fantastic Four zijn al helden wanneer het verhaal begint. Ze zijn beroemd, ze worden uitgenodigd in talkshows, ze hebben fans én vijanden. En toch is er ruimte voor twijfel, voor kwetsbaarheid en voor humor.
Shakman laat zien dat een superhelden film niet per se bombastisch hoeft te zijn om indruk te maken. De charme van deze wereld zit in de details: het design van Reed Richards’ laboratorium, de familiekeuken met HERBIE de robot, het vliegende vervoersmiddel de Fantasticar. Alles ademt een sfeer die zowel vertrouwd als fris aanvoelt.
Een cast die de balans vindt tussen kracht en kwetsbaarheid
De chemie tussen de vier hoofdpersonages is de ruggengraat van de film. Pedro Pascal zet een bedachtzame Reed Richards neer, een man die evenveel worstelt met ethiek als met elastische ledematen. Vanessa Kirby als Sue Storm is krachtig, maar nooit afstandelijk. Haar zwangerschap zorgt voor een verhaallijn die diepgang toevoegt zonder sentimenteel te worden.
Joseph Quinn brengt een jeugdige energie als Johnny Storm, die eindelijk weer grappig is zonder irritant te zijn. Zijn interactie met Shalla-Bal (de heraldische boodschapper van Galactus, gespeeld door Julia Garner) zorgt voor een onverwacht flirterig subplot dat lucht toevoegt aan het verhaal.
Maar de grote verrassing is Ebon Moss-Bachrach als Ben Grimm, de Thing. Zijn combinatie van fysieke kracht en emotionele onzekerheid geeft een hartverwarmende laag aan het personage. Zijn romance met Rachel Rozman (een innemende rol van Natasha Lyonne) voelt oprecht en menselijk, zelfs als hij eruitziet als een wandelende steenformatie.
Galactus en de heraldische Shalla-Bal brengen meer dan alleen dreiging
De introductie van Galactus als de centrale dreiging is imposant, maar het is Shalla-Bal die de meeste indruk maakt. In plaats van een hersenloze boodschapper van het kwaad, is ze mysterieus, filosofisch en elegant. Julia Garner’s zilverkleurige verschijning doet denken aan vloeibaar staal en kunstzinnige sculpturen tegelijk.
Shalla-Bal reist naar Times Square en kondigt daar het naderende einde van de aarde aan. Maar haar confrontatie met de Fantastic Four is meer dan een gevecht. Het is een botsing van wereldbeelden. Johnny’s fascinatie met haar leidt tot een serie dialogen die de film een poëtische lading geven.
Door de Silver Surfer te herinterpreteren als een vrouwelijke boodschapper met eigen motivatie, voegt Marvel diepgang toe aan een personage dat in eerdere films vaak als visueel spektakel werd behandeld. Deze versie is zowel bedreigend als fascinerend een combinatie die werkt.
Kleine stapjes, groot effect: waarom minder hier meer is
Waar Marvel zich de afgelopen jaren vaak verloor in groots opgezette verhaallijnen met eindeloze verwijzingen naar andere films en series, kiest First Steps voor eenvoud. Geen Multiverse Madness, geen eindeloze cameo’s, geen infodumps. Gewoon een goed verteld verhaal met duidelijke inzet en herkenbare personages.
De dreiging van Galactus is kolossaal, maar de film houdt zich op het niveau van de personages. Hun onderlinge relaties, hun angsten en keuzes zijn het echte conflict. En dat is precies wat Marvel lang geleden zo succesvol maakte: superhelden die eerst en vooral mensen zijn.
Deze focus maakt First Steps tot een ideale instappunt voor nieuwe kijkers, maar ook tot een verademing voor doorgewinterde fans die moe zijn van de eindeloze puzzels die eerdere fases van het MCU vaak waren.
Conclusie Een verrassend warme, stijlvolle herstart voor de Fantastic Four
The Fantastic Four: First Steps is geen perfecte film, maar het is wel de juiste film op het juiste moment. Hij is visueel gedurfd, emotioneel gelaagd en eerlijk in zijn opzet. De retrostijl voelt nooit geforceerd, de cast tilt het materiaal naar een hoger niveau, en de dreiging van Galactus wordt slim ingezet als achtergrond voor persoonlijke groei.
Bij Panda Bytes vinden we het vooral verfrissend dat Marvel hier eindelijk de balans heeft gevonden: een film die zowel toegankelijk als gelaagd is, nostalgisch zonder oubollig te zijn, en hoopvol zonder naïef over te komen.
Kortom: dit is een reboot die doet wat het belooft en dat mag je gerust fantastisch noemen.
Wat denk jij?
Is First Steps de terugkeer van Marvels magie? Of blijft het nog zoeken naar het juiste ritme? Laat je mening horen in de reacties! En heb jij een hint of verwijzing gespot die wij gemist hebben? Laat het ons weten de beste inzendingen voegen we toe in een update.
