Introductie:
Wes Anderson is terug, en dit keer brengt hij een explosieve mix van spionage, familie-intriges en geestige dialogen in The Phoenician Scheme. Een film die zich afspeelt in het herkenbare universum van Anderson, vol zorgvuldig gecomponeerde beelden, retro decors en moreel twijfelachtige personages die zich gedragen alsof ze net uit een toneelstuk van Noël Coward zijn gestapt.
In deze review van The Phoenician Scheme nemen we je mee door het verhaal, de personages, de visuele stijl en natuurlijk de vraag: is dit een nieuwe klassieker of slechts een stijlvol zijpad?
Verhaal: Zes moordaanslagen, één erfenis en een kloosterdochter
De plot leest als een satire op klassieke spionagefilms. Zsa-zsa Korda (Benicio del Toro), een louche zakenman met een verleden dat ruikt naar sigarenrook en gestolen geld, ontsnapt aan zijn zesde moordpoging en besluit het roer over te dragen aan zijn dochter Liesl (Mia Threapleton), die net haar geloften als kloosterzuster heeft afgelegd.
Wat volgt is een absurde wereldreis vol dubieuze investeerders, dubbelzinnige familieleden en morele dilemma’s, waarbij tutor Bjørn (Michael Cera) als een soort intellectuele gids fungeert – een wandelende encyclopedie met een geheim dat de film op een cruciaal moment onderuit haalt en tegelijk naar een hoger niveau tilt.
Acteerprestaties: Del Toro eist de aandacht, Threapleton verrast
Benicio del Toro levert hier een van zijn meest gelaagde rollen af in jaren. Als Zsa-zsa Korda is hij tegelijk charmant en verwerpelijk. Hij spreekt Andersons geaffecteerde dialogen uit met de flair van een politicus op een jazzfestival en weet met minimale expressie maximale impact te maken.
Mia Threapleton, dochter van Kate Winslet, is overtuigend als Liesl. Ze toont evenveel twijfel als vastberadenheid en geeft haar personage een overtuigende emotionele kern. Michael Cera is, zoals verwacht, volledig in zijn element. Zijn droogkomische timing maakt hem tot een natuurlijke Anderson-bewoner.
Visuele stijl: Herkenbaar Anderson, met een spionageknipoog
Visueel is The Phoenician Scheme een feest van symmetrie, pasteltinten en nauwkeurig gestileerde sets. Andersons kenmerkende stijl – vierkante beeldverhoudingen, minimalistische decors en retro-typografie – is ook hier in volle glorie aanwezig. Toch voelt het minder geforceerd dan in Asteroid City. Deze film heeft meer lucht, meer tempo en vooral: meer verhaal.
De film lijkt zich visueel te laten inspireren door de Eurospy-cinema van de jaren zestig. Denk aan Terence Young maar dan met een kleurenpalet van gebroken roze en mosterdgeel.
Thematiek: familie, macht en schuld onder de loep
Zoals vaker bij Anderson zit er onder de luchtige oppervlaktelaag een tragisch thema verborgen. The Phoenician Scheme gaat over vaders en dochters, over fouten uit het verleden en pogingen tot verzoening. Zsa-zsa is een moreel failliete patriarch die zijn laatste kans op betekenis zoekt in het bloed dat hij ooit de rug toekeerde.
Toch laat Anderson het nooit te zwaar worden. Zijn wereld blijft luchtig en esthetisch, zelfs wanneer het verhaal donkere kanten opgaat. Dat is zijn kracht – én soms zijn beperking.
Is dit een film voor iedereen?
Nee. Anderson is een regisseur voor wie je gevoel moet hebben. Zijn stijl is eigenzinnig, zijn humor droog, zijn tempo bedachtzaam. Wie niets moet hebben van zijn esthetiek zal ook The Phoenician Scheme niet waarderen.
Voor fans echter is dit een van zijn sterkere films van de afgelopen jaren. Minder versnipperd dan The French Dispatch, emotioneler dan Asteroid City en gedragen door een ijzersterke hoofdrol van Del Toro.
Conclusie van deze review: stijlvol, absurd en verrassend oprecht
The Phoenician Scheme is een geslaagde aanvulling op Andersons oeuvre. De film combineert zijn kenmerkende stijl met een verhalende focus die we sinds The Grand Budapest Hotel niet meer zo overtuigend hebben gezien. Het is absurdistisch theater vermomd als spionagefilm, met als kern een ontroerend familieverhaal over schuld en tweede kansen.
Panda Bytes raadt deze film zeker aan aan iedereen die houdt van eigenzinnig, visueel meesterlijk verteld drama met een knipoog. En wie weet… misschien laat Wes Anderson zich in zijn volgende film weer een beetje minder meeslepen door vorm, en wat meer door hart.
Wat vond jij van The Phoenician Scheme? Is Del Toro een waardige Anderson-held? Laat het ons weten in de reacties hieronder.
