Introductie:
Wanneer een cultklassieker terugkeert, houdt iedereen zijn adem in. The Toxic Avenger (2025), geregisseerd door Macon Blair, is geen doorsnee remake maar een vreemde, wrange en vaak hilarische herinterpretatie van Troma’s smerige icoon uit de jaren tachtig. In deze review nemen we je mee door de wereld van St. Roma, waar chemisch afval, satire en superheldenparodie elkaar in een giftige cocktail ontmoeten.
Verhaal: van conciërge tot mutant
De film introduceert ons aan Winston, gespeeld door Peter Dinklage. Hij werkt als conciërge bij het bedrijf van de corrupte Bob Garbinger, vertolkt door Kevin Bacon. Winston leidt een treurig bestaan. Hij heeft hersenschade, medische kosten waar geen verzekering tegenop kan en bovendien een zoon, vertolkt door Jacob Tremblay, die zijn vader nauwelijks begrijpt. Zijn vrouw is overleden en de last van het leven drukt zwaar op hem.
De ondergang van Winston begint wanneer hij het doelwit wordt van zijn baas en diens handlangers. Garbinger en zijn broer Fritz, gespeeld door een groteske Elijah Wood, runnen de stad St. Roma alsof het hun persoonlijke speeltuin is. Winston komt in aanraking met een vat vol chemisch afval en verandert daardoor in de Toxic Avenger. Zijn huid wordt groen, zijn lichaam muterend, maar zijn hart blijft trouw aan de wens om recht te doen aan de onderdrukten.
De evolutie van Winston kan je zo samenvatten in vijf fasen. Eerst is hij een kwetsbare man die vastzit in een uitzichtloos leven. Daarna wordt hij slachtoffer van een complot en komt hij in een chemisch ongeluk terecht. Vervolgens ontstaat de mutant, de Toxic Avenger, die aanvankelijk worstelt met zijn nieuwe identiteit. In de vierde fase neemt hij het op tegen de Killer Nutz, de band van Fritz die als criminelen door de stad raast. Tot slot volgt de vijfde fase waarin Winston als mutant niet alleen de slechteriken verslaat, maar ook zijn rol als vader hervindt.
Stijl en regie: tussen hommage en eigen pad
Macon Blair kiest niet voor een veilige weg. Hij levert een hybride film af die enerzijds respectvol buigt voor de erfenis van Troma en anderzijds duidelijk zijn eigen handtekening draagt. Fans van gore, smerige practical effects en absurde humor krijgen hun portie, maar Blair voegt daar droge komedie en onverwachte emotionele momenten aan toe.
Die mix zorgt voor een film die grillig aanvoelt. Op het ene moment zien we een bloedfontein of een afgehakt hoofd, op het volgende moment een intieme scène tussen vader en zoon. Het resultaat is een ervaring die voor sommige kijkers chaotisch kan lijken, maar voor anderen juist verfrissend eerlijk is.
Acteerwerk: grotesk en raak
De film wordt gedragen door een opvallende cast. Peter Dinklage geeft Winston een menselijke kant die voorkomt dat hij enkel als monster wordt gezien. Kevin Bacon amuseert zichtbaar als de inhalige CEO die een parodie lijkt op elke grote zakenman die de wereld naar de knoppen helpt. Elijah Wood is haast onherkenbaar als Fritz, en zijn groteske voorkomen en gestoorde gedrag tillen de absurditeit naar een nieuw niveau.
De acteurs lijken precies te begrijpen dat de film niet voor realisme gaat, maar voor overdrijving. Dat maakt hun spel geloofwaardig binnen de satirische kaders van dit verhaal.
Humor en gore: een giftige cocktail
De kracht van The Toxic Avenger ligt in de mix van drie elementen. Ten eerste is er de gore, met liters bloed, slijm en overdreven geweld. Ten tweede is er de satire, waarin Blair de draak steekt met hebzucht, milieuvervuiling en machtsmisbruik. Ten derde is er de komedie die soms droog en onderkoeld is, soms luidruchtig en absurd.
Niet alles werkt. De digitale effecten voelen soms te steriel en missen de charme van de practical effects waarmee Troma beroemd werd. Toch weet de film te overtuigen door de overdaad en de lef waarmee Blair zijn verhaal vertelt.
Conclusie van de review
The Toxic Avenger (2025) is een wilde rit die zowel eerbetoon als parodie is. De film is rommelig, soms onevenwichtig en zeker niet voor iedereen weggelegd, maar dat is precies de bedoeling. De geest van Troma wordt levend gehouden door een film die weigert braaf te zijn. Voor fans van het origineel is dit een groteske traktatie. Voor nieuwkomers kan het wennen zijn, maar wie zich overgeeft aan de absurditeit ontdekt een film die tegelijk smerig, grappig en verrassend ontroerend is.
Wat denk jij: is The Toxic Avenger (2025) een geslaagde ode aan Troma’s erfenis of een mislukte mutatie die beter in het vat had kunnen blijven?
