Een western met kogels, spijt en littekens – onze recensie van Rust
‘Rust’, geregisseerd door Joel Souza en met Alec Baldwin als zowel coproductievoerder als hoofdrolspeler, is geen gewone western. Het is een film die voorgoed verbonden is aan een tragische realiteit. Tijdens een repetitie op de set werd cameravrouw Halyna Hutchins dodelijk geraakt door een projectiel uit een rekwisietenwapen. Dit incident veranderde Rust van een fictieverhaal in een symbool van wat er mis kan gaan in de filmwereld.
Toch werd de film afgemaakt – met toestemming van Hutchins’ weduwnaar – en uitgebracht in 2025. In deze review onderzoeken we Rust als filmisch werk én als cultureel fenomeen. Want zelfs als je de tragedie probeert los te laten, blijft deze voelbaar in elk frame.
Verhaal: Een reis door de duistere binnenlanden van schuld en familieliefde
De film opent met Lucas Hollister (Patrick Scott McDermott), een 12-jarige jongen die op brute wijze geconfronteerd wordt met het rechtssysteem van het Wilde Westen. Na een fatale schietpartij op een buurman wordt hij ter dood veroordeeld. Zijn grootvader, Harlan Rust (Alec Baldwin), besluit in te grijpen en breekt hem uit de gevangenis. Wat volgt is een roadmovie vol dreiging, verbondenheid en onontkoombare keuzes.
Onderweg worden ze opgejaagd door drie krachten:
- De lokale sheriff Wood Helm (Josh Hopkins), een man die zijn geloof en zijn familie verloor,
- De demonisch-charismatische premiejager Preacher (Travis Fimmel),
- En de geest van schuld, die als een schaduw over elk moment hangt.
De dialogen zijn scherp, maar soms ook theatraal. De spanning bouwt zich op, maar verzandt af en toe in voorspelbare sequenties. En toch: het werkt. Vooral door de sfeer en het visuele vakmanschap.
Cameravoering van Hutchins: Een laatste meesterwerk
Halyna Hutchins leverde verbluffend werk af. Haar cinematografie is het hart van de film en verdient alle lof. Van stoffige prairiegezichten tot intieme, met rook gevulde interieurs — Hutchins schildert met licht, silhouetten en lensflares.
Invloeden in beeld:
- John Ford: panoramische shots van de woestijn
- Robert Altman: gelaagde, vervreemdende binnenruimtes
- Sam Peckinpah: modderige, brute close-ups vol beweging
- The Searchers: het beroemde deuropening-shot wordt tweemaal geciteerd
Haar beeldtaal is poëtisch en nostalgisch tegelijk. Het is moeilijk de film te kijken zonder voortdurend te denken: wat had ze nog meer kunnen maken als haar leven niet zo abrupt was afgebroken?
Personages: Intrigerend maar onevenwichtig uitgewerkt
Josh Hopkins als sheriff Helm is een onverwachte revelatie. Zijn ingetogen vertolking maakt diepe indruk. Travis Fimmel’s Preacher daarentegen flirt met overdrijving, maar blijft boeiend. Hij speelt een religieuze maniak die rechtstreeks uit The Night of the Hunterlijkt weggelopen.
Alec Baldwin als Harlan Rust is daarentegen minder overtuigend. Hij mist de fysieke en emotionele geloofwaardigheid voor de rol. Zijn Chicago-accent en gepolijste verschijning botsen met het beeld van een geharde outlaw. Dat wringt, en dat voel je in elke scène waarin hij leiderschap moet uitstralen.
Stijl en structuur: Een botsing van ambities
Rust wil te veel. Het is tegelijkertijd:
- Een character study
- Een ouderwetse western
- Een modern, moreel drama
Dat zorgt voor frictie. Sommige scènes lijken recht uit een toneelstuk geplukt, compleet met lange, zwaar beladen monologen. Andere scènes grijpen dan weer terug naar visuele stilering die bijna stripachtig overkomt. Hierdoor voelt de film qua toon onsamenhangend aan.
Tragedie als onzichtbare hoofdrolspeler
De dood van Hutchins hangt als een zware wolk boven de film. Elk schot, elke verwijzing naar wapens, voelt wrang. En dat is misschien de moeilijkste opgave voor de kijker: Rust beoordelen als fictie, zonder de realiteit volledig te vergeten.
Regisseur Souza zei zelf:
“Ik wou dat ik deze film nooit had geschreven.”
Alec Baldwin blijft ondertussen opvallend koel en defensief. Zijn publieke reacties missen empathie en zijn framing van het incident als “iets dat hem is overkomen” zorgt voor afstand in plaats van begrip.
Onze eindconclusie: ‘Rust’ is complex, wrang en soms briljant
Als review concluderen we: Rust is een film die schittert in vorm, maar worstelt met zijn ziel. De cinematografie van Hutchins is adembenemend en verdient een plek in de filmgeschiedenis. De vertolkingen zijn wisselend, de thematiek beladen, en de productie context haast ondraaglijk. Toch heeft de film momenten van oprechte schoonheid en diepgang.
Of het eindresultaat gerechtvaardigd is gezien de tol die het eiste? Dat blijft de kijker zelf bepalen.
Wat denk jij? Kan kunst losstaan van de tragiek erachter? Laat jouw mening achter in de reacties of praat mee via #RustFilmReflectie. Bij Panda Bytes zijn we benieuwd naar jouw visie.
