Introductie:
Rosario Dawson is zo’n actrice die moeiteloos tussen verschillende genres en rollen switcht. Van comicbook-adaptaties tot diepgaande drama’s, en van grootse sci-fi tot luchtige komedies – ze heeft het allemaal gedaan. En laten we eerlijk zijn: ze heeft een uitstraling die je niet kunt negeren. Of ze nu een lightsaber hanteert als Ahsoka Tano of met een intense blik de straten van Sin City onveilig maakt, Rosario Dawson weet altijd indruk te maken.
Maar zelfs de beste acteurs hebben weleens een off-day – of in dit geval, een off-film. Bij Panda Bytes vieren we niet alleen de hoogtepunten, maar ook de dalen. Want zeg nou zelf: zonder flops zouden de topprestaties een stuk minder glans hebben. Tijd om de balans op te maken: hier zijn twee absolute hoogtepunten én twee mindere momenten uit de carrière van Rosario Dawson.
Knallers
Knaller 1. Ahsoka (2023 – heden)
“This is the way.” O nee, wacht… verkeerde serie.
Sinds haar debuut als Ahsoka Tano in The Mandalorian (2020) heeft Rosario Dawson zich definitief gevestigd als een favoriet onder Star Wars-fans. Ahsoka, oorspronkelijk geïntroduceerd in de animatieserie The Clone Wars, is een geliefd personage met een complexe achtergrond. Toen Dawson de rol overnam in live-action, hing er dan ook veel van af. Maar ze stelde niet teleur.
In The Mandalorian en The Book of Boba Fett gaf ze al een voorproefje, maar in haar eigen serie Ahsoka (2023) laat ze écht zien wat ze in huis heeft. Haar versie van Ahsoka is kalm, bedachtzaam en een beetje melancholisch – een ervaren krijger met de littekens van haar verleden. Ze draagt de serie met gemak en brengt een waardige opvolging van de animatie versie. Zelfs als de serie af en toe wat traag was, bleef Dawson overtuigen.
Dat ze ook nog eens perfect gecast is, maakt het plaatje compleet. Haar gelijkenis met de geanimeerde Ahsoka, gecombineerd met haar fysieke aanwezigheid en acteertalent, maken haar een van de beste live-action aanpassingen van een animatie personage in jaren.
Knaller 2. Sin City (2005)
“Welcome to Sin City. Where the streets are dark and the characters nóg donkerder.”
Als er één film is waarin Rosario Dawson puur en alleen op charisma en attitude een rol domineert, dan is het Sin City. In deze stijlvol vormgegeven neo-noir vertolkt ze Gail, een keiharde gangleider die geen tegenspraak duldt en haar vijanden met een grijns te lijf gaat.
Met haar korte bob, zwarte leren outfit en dodelijke blik is ze een van de meest memorabele personages in een film die al barst van de opvallende figuren. In een cast vol Hollywood-grootheden als Bruce Willis, Mickey Rourke en Clive Owen, weet Dawson alsnog de aandacht naar zich toe te trekken. Haar rol is niet alleen iconisch, maar ook gewoon steengoed geacteerd.
De film zelf was een visueel spektakel, met de stripboek achtige zwart-witstijl en bloederige over-the-top actie. En Dawson? Die past perfect in die wereld. Gail is zowel gevaarlijk als verleidelijk, en Rosario brengt dat met flair. Dit is een rol die aantoont hoe goed ze is in het spelen van sterke, intimiderende vrouwen.
Floppers
Flopper 1. The Adventures of Pluto Nash (2002)
Sommige films verdwijnen beter in een zwart gat.
Iedereen maakt fouten, en The Adventures of Pluto Nash was er zo eentje. Op papier klonk het best leuk: een sci-fi comedy met Eddie Murphy in de hoofdrol, en Rosario Dawson als zijn love interest Dina. Maar in de praktijk bleek dit een van de grootste flops uit de filmgeschiedenis.
De film had een gigantisch budget van bijna 100 miljoen dollar, maar bracht wereldwijd nog geen 7 miljoen op. Dat is niet zomaar een flop – dat is een regelrechte catastrofe. Het script was onsamenhangend, de grappen sloegen nergens op, en de visuele effecten voelden al gedateerd aan nog vóór de film uitkwam.
Dawson deed haar best, maar zelfs haar charme kon de film niet redden. Dina was een vlak personage, en het gebrek aan chemie tussen haar en Murphy hielp ook niet. Dit was geen rol waar ze iets bijzonders mee kon doen, en dat was zonde. Gelukkig heeft ze daarna ruimschoots bewezen dat ze véél beter kan.
Flopper 2. The Defenders (2017)
Marvel, maar dan meh.
Marvel’s Netflix-universum begon sterk met Daredevil (2015) en groeide uit met series als Jessica Jones, Luke Cage en Iron Fist. Rosario Dawson’s Claire Temple was een verbindende factor tussen deze series, een no-nonsense verpleegster die onbedoeld een magneet bleek voor superheldendrama.
In de solo-series werkte haar personage uitstekend: ze gaf een menselijke touch aan de superhelden verhalen en bood een broodnodige nuchtere tegenhanger voor alle actie. Maar toen kwam The Defenders, de miniserie waarin alle Marvel-helden samenkwamen… en daar ging het mis.
De serie voelde nooit echt episch aan, ondanks de grote opzet. Het script was rommelig, de pacing traag, en Claire Temple had ineens nauwelijks iets te doen. In plaats van de brug te zijn tussen de helden, werd ze gedegradeerd tot bijrol zonder impact. Het voelde alsof ze er alleen was omdat ze in alle andere series zat – en dat deed haar karakter geen recht.
Jammer, want Dawson had haar rol tot dan toe met veel overtuiging gespeeld. Maar in The Defenders leek het alsof zowel de schrijvers als de actrice zelf niet wisten wat ze met Claire aan moesten.
Conclusie: van sterrenstatus tot struikelblokken
Iedere acteur heeft zijn ups en downs, en Rosario Dawson is daarop geen uitzondering. Ze heeft rollen gespeeld die haar status als Hollywood-koningin hebben versterkt, maar ook een paar films waar ze waarschijnlijk liever niet aan herinnerd wil worden (Pluto Nash, we kijken naar jou).
Wat haar zo bijzonder maakt, is dat ze altijd haar eigen flair meebrengt. Zelfs als de film tegenzit, weet Dawson er meestal nog iets van te maken. En laten we eerlijk zijn: de iconische rollen als Ahsoka en Gail uit Sin City wegen veel zwaarder dan een paar misstappen.
Wat vind jij haar beste of slechtste rol? Laat het ons weten in de reacties!
Blijf op de hoogte van de tofste film- en serienieuwtjes op Panda Bytes!
