Een gids voor de fijnproever van traag opgebouwde spanning en rauwe emoties
Het einde van Untamed is pas het begin
Heb je net Untamed uitgekeken en voelt het alsof je door een emotionele wasstraat bent gegaan, maar dan op een hele langzame stand? Dan ben je niet alleen. De Netflix-serie, met Eric Bana als de getroebleerde Kyle Turner en Sam Neill als zijn trouwe metgezel Paul Souter, wist veel kijkers te raken met zijn melancholische sfeer, traag gelaagde personages en een moordzaak die je net lang genoeg op afstand hield om het spannend te houden. Maar wat nu?
Geen paniek. Want wie Untamed waardeerde, zal blij worden van het brede aanbod aan vergelijkbare series die diezelfde toon raken: duister, meeslepend, menselijk en soms ronduit verstikkend in hun intensiteit. Bij Panda Bytes doken we voor jou in het archief van traag brandende parels. Geen oppervlakkige lijstjes, maar echt gekeken, gevoeld en geanalyseerd.
Dit is ons cadeau aan de liefhebber van stille spanning en langzame onthullingen.
Waarom deze series passen bij fans van Untamed
Wat maakt Untamed bijzonder? Niet de plot alleen die kun je samenvatten in twee zinnen. Niet per se het acteerwerk al is dat degelijk. Nee, het is de combinatie van sfeer, thematiek en rust. De serie neemt zijn tijd, vertrouwt op blik en stilte, en zet verlies, schuld en menselijke breekbaarheid voorop. Je kijkt niet voor actie, maar voor sfeer. Niet voor de moord, maar voor wat de moord blootlegt.
De series die we hier bespreken, delen die aanpak. Sommige zijn nog trager. Andere zijn iets spannender. Maar allemaal doen ze wat Untamed ook probeert: de mens centraal zetten in een wereld vol chaos, rouw en morele grijstinten.
- Mare of Easttown: Waar emotie en misdaad elkaar kruisen
Waarom je deze moet zien
Mare of Easttown is misschien wel de ultieme moderne misdaadserie. Niet omdat het zo spannend is al is dat het ook maar omdat het zo diep menselijk is. Kate Winslet speelt Mare, een rechercheur met een tragisch verleden, een complexe thuissituatie en een zaak die haar langzaam opslokt.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Traag opgebouwd drama
Een hoofdpersonage dat gebukt gaat onder persoonlijk verlies
Een kleine gemeenschap waarin iedereen verdacht is
Veel aandacht voor familie, trauma en onderdrukte emoties
Waar Untamed je soms laat zwemmen in stiltes, geeft Mare je genoeg houvast om steeds verder te willen kijken, zonder dat het ooit zijn rust verliest.
- Top of the Lake: Mysterie in de wildernis
Waarom je deze moet zien
Jane Campion’s Top of the Lake is een zeldzaam voorbeeld van een serie die zowel kunstzinnig als meeslepend is. Elisabeth Moss schittert als rechercheur Robin Griffin, die in een afgelegen dorp een zaak onderzoekt rondom een verdwenen meisje.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Een vrouwelijke rechercheur die met haar verleden wordt geconfronteerd
Een afgelegen, natuurlijke setting die voelt als een personage
Traag opgebouwde spanning en visuele poëzie
Thema’s als gender, macht en trauma
De sfeer in deze serie is nog onheilspellender dan in Untamed, maar net als daar ligt het tempo laag en wordt de aandacht voor psychologie niet ingeruild voor sensatie.
- Broadchurch: Waar verdriet aan de kust woont
Waarom je deze moet zien
Deze Britse serie begint met een tragedie: een kind wordt dood aangetroffen op een strand. Wat volgt is een onderzoek dat de hele gemeenschap ontwricht. David Tennant en Olivia Colman dragen de serie met een natuurlijkheid en intensiteit die je niet vaak ziet.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Een klein stadje vol geheimen
Een rechercheur met een zwaar verleden
Grote nadruk op rouw, vergeving en wantrouwen
Prachtig maar ingetogen camerawerk
In Broadchurch zit meer plot en iets meer vaart, maar de emotionele gelaagdheid is vergelijkbaar. Hier wordt moord niet gebruikt als spektakel, maar als katalysator voor het blootleggen van wat er onderhuids leeft.
- Sharp Objects: Het litteken blijft altijd zichtbaar
Waarom je deze moet zien
Amy Adams als Camille Preaker keert terug naar haar geboortedorp om moorden te onderzoeken én om de confrontatie met haar familie aan te gaan. De serie is gebaseerd op het boek van Gillian Flynn en ademt dezelfde psychologische diepte als Untamed, maar dan met een extra laag van psychisch geweld en manipulatie.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Hoofdpersoon draagt zwaar trauma met zich mee
Terugkeer naar een plek vol herinneringen
Traag, atmosferisch, visueel sterk
Donker familiegeheim als centrale motor
Sharp Objects is geen serie die je gemakkelijk verteert. Maar als je de verstilling en zwaarte van Untamed kon waarderen, dan is dit het duistere zusje dat je moet leren kennen.
- The Killing: Grijs, nat en briljant
Waarom je deze moet zien
De Amerikaanse remake van de Deense serie Forbrydelsen draait om rechercheurs Sarah Linden en Stephen Holder die een moord op een tienermeisje onderzoeken. De regen is constant, de sfeer is zwaar, en het tempo durft laag te blijven.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Een lange moordzaak die langzaam wordt ontrafeld
Een getormenteerde hoofdinspecteur
Grote nadruk op omgeving en sfeer
Geen snelle bevrediging, maar een emotionele reis
Dit is de serie die het dichtst in de buurt komt van de toon van Untamed. Een aanrader voor wie houdt van detectives met inhoud.
- True Detective: (seizoen 1 en 3) Filosofie in misdaadverpakking
Waarom je deze moet zien
We hoeven niet te doen alsof True Detective onbekend is. Maar de eerste en derde seizoenen blijven meesterwerken in trage storytelling. Vooral seizoen 3, met Mahershala Ali, is een prachtige ode aan herinnering, spijt en het zoeken naar waarheid.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Breekbare hoofdpersonages
Tijdsverspringingen en herinneringen als vertelstructuur
Subtiele, existentiële ondertonen
Rustige, visuele vertelstijl
Waar Untamed nog wat zoekende is, durft True Detective thema’s als de zinloosheid van geweld en het onvermogen tot verlossing volledig te omarmen.
- Rectify: Geen moordmysterie, wel een meesterwerk
Waarom je deze moet zien
Daniel Holden keert na negentien jaar vrij te zijn gelaten uit de dodencel terug naar zijn geboortestad. Niet voor wraak of vergiffenis, maar om te proberen te leven. Dit is een serie over tijd, schuld, menselijkheid en herstel.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Een man met een getraumatiseerd verleden
Stilte en sfeer zijn belangrijker dan plot
Poëtisch tempo en taalgebruik
Breekbare personages in een harde wereld
Rectify is geen thriller, maar misschien wel de meest menselijke serie op deze lijst. Voor wie zoekt naar emotionele diepgang in plaats van spanning, is dit een absolute must-see.
- The Bridge: Grensverleggend Scandinavisch drama
Waarom je deze moet zien
Een lichaam wordt gevonden precies op de grens tussen Denemarken en Zweden. Twee detectives, Saga en Martin, moeten samenwerken. Wat volgt is een briljante Scandinavische thriller vol morele dilemma’s, sociaal commentaar en ijzige sfeer.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Rechercheurs met persoonlijke bagage
Stugge samenwerking in een complexe zaak
Trage spanningsopbouw
Veel aandacht voor omgeving en detail
Waar Untamed op Amerikaanse bodem blijft, neemt The Bridge je mee naar een wereld waar elke stilte iets zegt en elk woord weegt.
- Dark Winds: Spiritualiteit en spanning in de woestijn
Waarom je deze moet zien
Deze serie speelt zich af op Navajo-terrein in het Amerikaanse zuidwesten. Twee politieagenten onderzoeken een reeks moorden, maar worden daarbij geconfronteerd met hun verleden en de spanningen binnen hun gemeenschap.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Afgelegen, iconische natuur als setting
Culturele spanningen verweven met misdaad
Zoektocht naar identiteit en waarheid
Langzame, contemplatieve stijl
Dark Winds biedt een waardevolle andere blik op het genre, met een onderlaag van spiritualiteit en geschiedenis die diepe indruk maakt.
- Hinterland: Wales was nog nooit zo mysterieus
Waarom je deze moet zien
In het ruige landschap van Wales onderzoekt inspecteur DCI Tom Mathias moorden en mysterieuze verdwijningen. Het is grauw, langzaam en soms ronduit stil. Maar die stilte draagt gewicht.
Wat het gemeen heeft met Untamed
Prachtige, desolate natuurbeelden
Hoofdpersonage met een tragisch verleden
Gelaagde verhaallijnen
Donkere, contemplatieve toon
Wie houdt van de ingetogen stijl van Untamed, zal zich in Hinterland direct thuis voelen. Geen schreeuwende actiescènes, maar een langzaam groeiend ongemak dat onder je huid kruipt.
Waarom we verslaafd raken aan trage thrillers zoals Untamed
De kracht van stilte, traagheid en menselijke gebrokenheid
Van spanning naar verdieping
Het televisielandschap is de afgelopen tien jaar drastisch veranderd. Waar series vroeger draaiden om cliffhangers, actie en snelheid, kiezen makers steeds vaker voor het tegenovergestelde: trage, ingetogen verhalen met ruimte voor stiltes, reflectie en karakterontwikkeling. Untamed is een schoolvoorbeeld van deze nieuwe benadering.
En wat blijkt? We kunnen er geen genoeg van krijgen.
Wat is het dat ons zo aantrekt in deze kalme, melancholische wereld van detectives die niet alleen moorden oplossen, maar vooral ook zichzelf onder de loep nemen? Waarom ruilen we graag actie in voor observatie? Bij Panda Bytes namen we de tijd om dat uit te pluizen net zo geduldig als Turner zelf.
Een zoektocht die meer zegt dan de oplossing
In veel klassieke misdaadseries draait alles om de moordenaar. Wie is het? Waarom deed hij het? Wanneer wordt hij gepakt? Maar in moderne trage thrillers Untamed, Broadchurch, Mare of Easttown ligt de focus elders.
Daar gaat het minder om wie het heeft gedaan, en meer om wat er in mensen breekt wanneer zoiets gebeurt. De dader is vaak minder interessant dan de emotionele schade die achterblijft. Het onderzoek is niet alleen extern, maar ook intern. De detective onderzoekt niet alleen de zaak, maar ook zichzelf.
In Untamed zien we dat in de manier waarop Kyle Turner omgaat met het verlies van zijn zoon. De zaak die hij onderzoekt raakt aan zijn eigen rouw. Het onderzoek wordt een spiegel. En precies dat maakt zulke series zoveel rijker dan het klassieke “wie heeft het gedaan?”-format.
Waarom traag vertellen werkt
Traagheid in televisieseries is lang gezien als een risico. Toch zie je steeds meer series die juist inzetten op langzame opbouw. Waarom werkt dat?
- Traagheid creëert geloofwaardigheid
In het echte leven worden moorden niet binnen 42 minuten opgelost. Rouw duurt langer dan een aflevering. Door het tempo te verlagen, voelt alles echter en menselijker. Je hebt tijd om echt met personages mee te leven. - Stiltes geven ruimte aan interpretatie
Waar sommige series alles uitleggen, laten trage thrillers ruimte. Een blik, een stilte, een onafgemaakte zin de kijker mag zelf invullen. Dat maakt het kijken actiever, intiemer. Je bent niet toeschouwer, maar deelnemer. - Emotie mag blijven hangen
Een snelle montage jaagt je naar het volgende moment. In trage series krijg je de tijd om te voelen. Een ongemakkelijk gesprek blijft nagalmen. Een scène waarin niemand iets zegt, kan juist daardoor overweldigend zijn. - Het versterkt de sfeer
In Untamed is de natuur geen actief element, maar een spiegel van de innerlijke wereld. De wijdse bossen, de stilte van Yosemite, het gefluister van de wind het vraagt om traagheid. De setting krijgt ruimte om zijn werk te doen.
Thema’s die blijven terugkomen
Trage thrillers delen vaak niet alleen een tempo, maar ook een reeks terugkerende thema’s. Dit zijn de elementen die we ook in Untamed herkennen en die fans van het genre blijven aanspreken.
1. Verlies en rouw
In vrijwel elke serie uit onze top 10 speelt verlies een centrale rol. Een overleden kind, een vermiste zus, een vervreemde ouder. De dood is niet het einde, maar het begin van een zoektocht naar betekenis.
2. Gebroken families
Of het nu gaat om ouders die elkaar niet meer aankijken (Untamed), kinderen die rebelleren (Broadchurch) of families die geheimen begraven (Sharp Objects): de relatie tussen gezinsleden is vaak het ware strijdtoneel.
3. De last van het verleden
Detectives in dit genre dragen littekens. Geen helden in de klassieke zin, maar beschadigde mensen die zichzelf amper overeind houden. Juist dat maakt hen menselijk. Ze zijn geen superagenten, maar gebroken spiegels.
4. Omgevingen die voelen als personages
De locatie is nooit zomaar een achtergrond. In Mare of Easttown is het stadje Easttown even belangrijk als de hoofdrolspelers. In Top of the Lake is het meer dreigend en mysterieus. Untamed probeert dat met Yosemite, al blijft dat iets meer op afstand.
Een visuele en mentale ervaring
Wat al deze series delen, is dat ze niet alleen draaien om plot, maar ook om beleving. Het kijken voelt bijna meditatief. Je zakt dieper weg in de wereld van het verhaal. Er wordt niet geschreeuwd, maar gefluisterd. En juist dat gefluister blijft hangen.
Er zijn minder pieken en dalen, maar meer onderstromen. In plaats van plotselinge schokken krijg je langzame, diepe verschuivingen. En dat maakt de uiteindelijke onthulling of het nu om een dader gaat of om een bekentenis des te krachtiger.
De psychologie van de kijker
Waarom zijn we als kijkers bereid om dit soort verhalen te volgen? Het antwoord ligt misschien wel in onze eigen levens. In een wereld die steeds sneller wordt, waarin nieuwsberichten elkaar in seconden opvolgen en sociale media ons constant prikkelen, verlangen we soms juist naar traagheid. Naar verdieping. Naar stilte.
Een serie als Untamed biedt ons een zeldzaam moment van rust. Een plek waar niet alles meteen duidelijk is. Waar je mag wachten. Waar personages geen perfect afgerond verhaal hebben, maar gewoon bestaan net als wij.
We kijken niet alleen naar moord, maar naar menselijkheid. Naar verdriet dat niet geneest, maar slijt. Naar liefde die niet wordt uitgesproken, maar voelbaar is in een hand op een schouder. Dat is wat deze series ons geven. En daarom blijven we kijken.
De toekomst van traag drama
Met het succes van series als Mare of Easttown, True Detective en nu Untamed is het duidelijk dat er een publiek is voor deze manier van vertellen. En dat publiek groeit.
Streamingdiensten durven steeds vaker series te maken die geen onmiddellijke payoff bieden. Die niet viraal gaan met een plottwist, maar langzaam het vertrouwen van hun kijkers winnen. En als het goed is, blijven die kijkers ook langer hangen.
De toekomst is niet per se traag, maar wel rijker, menselijker en gelaagder. En dat is goed nieuws voor iedereen die verlangt naar meer dan alleen spanning.
Tot slot: een ode aan traagheid
Bij Panda Bytes houden we van spektakel, van grootse ruimtegevechten en explosieve wendingen. Maar we houden ook van wat Untamed en haar geestverwanten ons leren: dat je in een blik meer kunt zeggen dan in een monoloog. Dat traagheid geen zwakte is, maar een keuze. En dat sommige verhalen tijd nodig hebben om binnen te komen en daar dan ook blijven.
Dus, voor iedereen die Untamed keek en daarna even stil was: blijf in die stilte. Koester het. En open dan je kijklijst voor de volgende serie die durft te fluisteren waar anderen schreeuwen.
Welke serie uit onze lijst ga jij als eerste kijken? En wat vind jij: is traag drama de toekomst of verlang je stiekem terug naar het ouderwetse bingefestijn? Deel je mening met ons – bij Panda Bytes praten we graag door, liefst met een kop thee erbij.
