De wereld van thrillers kent veel clichés: onverwachte wendingen, spanning die je op het puntje van je stoel houdt, en personages die elkaar najagen tot het bittere einde. Maar af en toe komt er een film voorbij die de boel flink opschudt. ‘Strange Darling’ van regisseur JT Mollner doet precies dat. Deze film neemt het traditionele kat-en-muis genre en tilt het naar een heel nieuw niveau. Wij duiken diep in deze intense psychologische thriller die je in een wurggreep houdt van begin tot eind.
Een Niet-Lineair Verhaal: Chaos in Zes Hoofdstukken
Wat meteen opvalt aan Strange Darling is de manier waarop het verhaal verteld wordt. In plaats van de gebruikelijke chronologische volgorde, kiest Mollner ervoor om de kijker van het pad af te leiden met een niet-lineaire vertelling. Net als bij Tarantino’s Pulp Fiction, worden gebeurtenissen in een willekeurige volgorde gepresenteerd, waardoor je als kijker voortdurend moet puzzelen hoe alles in elkaar past.
De film opent met de boodschap dat het gaat over de laatste moorden van een seriële moordenaar die actief was in de 21e eeuw. Maar dat is slechts een deel van het verhaal. De film bestaat uit zes hoofdstukken, maar begint bij hoofdstuk drie, wat direct voor verwarring zorgt. Net als bij een kat die met een muis speelt, lijkt Mollner de kijker precies te geven wat hij wil – of eigenlijk niet. Het ene moment denk je te weten wat er gebeurt, het volgende moment trekt hij de vloer onder je vandaan.
Cinematografie: De Chaos Gevangen in Rust
Hoewel de film op het eerste gezicht chaotisch lijkt, brengt de cinematografie verrassend veel rust. Giovanni Ribisi (bekend van zijn acteerwerk in Sneaky Pete) neemt de rol van director of photography op zich en slaagt erin om de hectische gebeurtenissen op het scherm visueel beheerst te houden. De lange, vloeiende camerabewegingen geven je het gevoel dat je een stille getuige bent van de steeds gruwelijker wordende situatie. In plaats van de actie te versnellen met snelle cuts, laat Ribisi de scènes zich organisch ontvouwen, wat de spanning juist extra aanwakkert.
Muziek: Een Tweezijdige Medaille
De muziek in Strange Darling speelt een cruciale rol in de beleving van de film. Componist Craig DeLeon (Fatal Attraction) levert een harde, analoge synthscore die de chaos en waanzin op het scherm versterkt. Het is soms bijna te overweldigend, maar dat is precies de bedoeling. Daartegenover staat de dromerige, rustgevende indie-muziek van Z Berg, bekend van de band The Like. Haar zachte, folky nummers contrasteren scherp met de gewelddadige gebeurtenissen in de film en bieden een vreemd soort troost temidden van de horror.
Z Bergs uitvoering van het nummer “Love Hurts” van Nazareth is misschien wel het hoogtepunt van de soundtrack. Het nummer, dat een van de slogans van de film vormt, weet een melancholische sfeer op te roepen die naadloos past bij de emotionele lading van de personages.
Personages: De Chemie tussen Licht en Duisternis
De film draait voornamelijk om twee personages: The Lady (vertolkt door Willa Fitzgerald) en The Demon (gespeeld door Kyle Gallner). Hun chemie spat van het scherm, of ze nu flirterig met elkaar praten in de felverlichte hotelkamer, of elkaar tot op het bot bevechten in de verlaten bossen van Oregon. De energie tussen hen maakt elke scène gespannen en onvoorspelbaar.
Wat deze film zo sterk maakt, is dat het niet draait om een groot ensemble cast. Veteranen zoals Ed Begley Jr. en Barbara Hershey hebben kleine, maar belangrijke bijrollen. Toch zijn het Fitzgerald en Gallner die de show stelen. Hun acteerprestaties zijn intens en onvergetelijk, en slepen je diep het verhaal in, waardoor je als kijker volledig wordt meegezogen in hun kat-en-muisspel.
De Identiteit van ‘Strange Darling’: Blind Vertrouwen in het Onbekende
Wat Strange Darling uniek maakt, is dat de film je vraagt om blindelings in het verhaal te duiken zonder al te veel te weten over wat je te wachten staat. Het is een zeldzaamheid dat zowel critici als publiek zo geheimzinnig blijven over de plot. En dat is precies de reden waarom je deze film zonder voorkennis moet bekijken. JT Mollner heeft bewust gekozen voor een non-chronologische vertelling om je langzaam deel te maken van het mysterie. De hele film is opgebouwd als een puzzel, en pas wanneer je de laatste stukjes in handen hebt, zie je het volledige plaatje.
Conclusie: Een Meesterwerk van Psychologische Spanning
Met Strange Darling heeft JT Mollner een thriller gecreëerd die zich weet te onderscheiden van de massa. De niet-lineaire vertelling, de ingetogen cinematografie en de ijzersterke acteerprestaties maken van deze film een bijzondere ervaring. Het kat-en-muisspel tussen de personages houdt je aan het denken, zelfs nadat de eindcredits zijn afgelopen.
Mis deze film niet, want voordat je het weet, wordt het plot voor je verpest. Strange Darling is een intense, onvergetelijke rit die je nog lang bijblijft.
