Introductie:
Een nieuwe generatie leading man met verrassende diepgang.
Er zijn acteurs die je carrière volgt omdat ze altijd in goede films zitten. En er zijn acteurs die je volgt omdat ze groeien waar je bij staat. Dylan O’Brien hoort duidelijk bij die tweede categorie. Hij begon als de sarcastische publieksfavoriet in een tienerserie, maar groeide uit tot een leading man met een rare mix van kwetsbaarheid, droge humor en plotselinge intensiteit. Hij kan een scène luchtig houden zonder te verdampen, en hij kan ook ineens een emotionele dreun uitdelen die je niet zag aankomen.
Wat O’Brien zo rewatch waard maakt, is dat hij vaak personages speelt die meer zijn dan hun plotfunctie. Op het eerste gezicht is hij de held, de vriend of de overlever. Maar bij een tweede kijkbeurt zie je hoe zorgvuldig hij twijfel, trauma, bravoure en empathie door elkaar vlecht. Zijn beste rollen zitten vol kleine keuzes. Een blik die net te lang blijft hangen, een grap die eigenlijk een afweermechanisme is, een lichaam dat altijd klaar lijkt om te rennen, maar ondertussen iets probeert te voelen.
Dus ja, tijd om terug te spoelen. Hieronder vijf films die je opnieuw moet kijken, niet alleen omdat ze tof zijn, maar ook omdat Dylan O’Brien er bij herhaling steeds rijker in wordt.
1. The Maze Runner (2014)
Waarom opnieuw kijken: omdat je pas bij herhaling ziet hoe fysiek en emotioneel O’Brien het “held worden” speelt.
The Maze Runner was voor veel mensen de eerste echte kennismaking met O’Brien als filmheld. Hij speelt Thomas, een jongen die wakker wordt in een afgesloten gemeenschap zonder herinneringen, omringd door een doolhof dat ’s nachts levensgevaarlijk wordt. Op papier is het een klassieke young adult survival film. In de praktijk is het ook een showcase van O’Brien’s instinct als protagonist.
Bij je eerste kijkbeurt ga je vooral mee met de wereld. Je wil weten wat het doolhof is, wie de regels maakt, en welke beslissing iedereen gaat nemen. Maar bij een tweede kijkbeurt ga je meer letten op Thomas zelf. Let bijvoorbeeld op hoe O’Brien hem niet meteen als “the chosen one” neerzet. Thomas is in het begin vooral wakker, alert en bang. Hij is niet cool, hij is in shock. Zijn heldhaftigheid voelt daardoor niet alsof het hem overkomt, maar alsof hij er tegenin moet duwen.
O’Brien speelt Thomas ook heel lichamelijk. Zijn energie zit in rennen, struikelen, ademen, aarzelen. Je merkt hoe vaak hij even stilstaat om te luisteren, om te snappen waar hij is. Die kleine “stopmomenten” maken hem menselijk tussen al het actiegeweld. Bij herhaling zie je dat hij het leiderschap niet speelt als vanzelfsprekend, maar als iets dat hem overvalt en waar hij zelf aan twijfelt. Dat is precies waarom dit een film blijft die goed ouder wordt.
2. Love and Monsters (2020)
Waarom opnieuw kijken: omdat O’Brien hier laat zien hoe charme en emotie samen een moderne avonturenheld vormen.
Als je Dylan O’Brien in één film wil samenvatten, dan is Love and Monsters een uitstekende kandidaat. Hij speelt Joel, een jongen die in een post apocalyptische wereld ondergronds leeft terwijl de oppervlakte overgenomen is door gigantische mutanten. Joel besluit het onmogelijke te doen: alleen naar zijn jeugdliefde reizen, dwars door een monsterwereld heen.
De eerste kijkbeurt voelt vooral als een leuke, verrassend warme avonturenfilm. Creatieve monsters, humor, tempo, een paar tranentrekkers op het juiste moment. Maar bij herhaling zie je hoe O’Brien de balans precies goed houdt. Joel is geen stoere actieheld. Hij is angstig, klungelig, soms ronduit hopeloos. En toch is hij nooit een parodie. O’Brien laat je hem serieus nemen omdat je ziet dat de angst echt is, en de moed dus ook.
Zijn komische timing is heerlijk droog, maar je merkt dat elk grapje iets verbergt. Heimwee, paniek, verdriet om wat er verloren is. Bij een tweede kijkbeurt voel je dat nog sterker. Joel’s groei gaat niet van “lafaard naar held”, maar van “verlamd naar in beweging”. Dat is realistischer en daardoor veel bevredigender.
3. American Assassin (2017)
Waarom opnieuw kijken: omdat je dan beter ziet hoe hij rouw en woede onder een actielaag verstopt.
Deze film kreeg gemengde reacties, maar O’Brien’s performance is echt het herbekijken waard. Hij speelt Mitch Rapp, een jonge man wiens leven instort na een aanslag, waarna hij zich laat rekruteren door een geheime overheidsdienst. Op het oppervlak is dit een standaard wraak en spionage actiefilm. Maar O’Brien geeft Mitch een emotionele motor die je bij een eerste kijkbeurt misschien minder opvalt omdat de film hard doorbeukt.
Bij herhaling merk je hoe hij Mitch speelt als iemand die niet cool is in zijn verdriet, maar gevaarlijk zoekend. Zijn woede is niet glanzend heroïsch, maar ongepolijst. Hij voelt zichzelf soms ook te ver gaan en dat schrikt hem even af. Die micro aarzeling is typisch O’Brien. Hij maakt zijn personage geen machine, maar een mens die probeert een machine te worden omdat hij niet weet hoe hij anders moet overleven.
Ook interessant bij herhaling: hoe goed hij past tegenover Michael Keaton als de stoïcijnse mentor. De film werkt vooral wanneer je die botsing ziet tussen impulsieve chaos en ijzige controle. O’Brien speelt dat conflict niet alleen via woorden, maar via lichaamstaal. Je ziet een jongen die brandt naast iemand die bevriest.
4. The Outfit (2022)
Waarom opnieuw kijken: omdat O’Brien hier laat zien dat hij ook in stille, volwassen rollen kan bijten.
The Outfit is een elegante, claustrofobische misdaadfilm die bijna als een toneelstuk voelt. Alles speelt zich af in een kleermakerszaak in Chicago, waar een rustige avond ontspoort door maffia intriges. O’Brien speelt Richie Boyle, een grofgebekte, nerveuze gangsterzoon die denkt dat hij meer controle heeft dan hij werkelijk heeft.
Hier zie je een heel andere Dylan O’Brien. Geen jongen die rent voor monsters, maar een man die met woorden probeert te winnen in een spel dat hij niet begrijpt. Bij een eerste kijkbeurt focus je op de plot, want de film is één grote spanningspuzzel. Maar bij herhaling ga je letten op O’Brien’s spel. Hoe hij Richie neerzet als een mengsel van bravoure en angst. Hij praat hard, maar zijn ogen verraden hoe bang hij is om klein gevonden te worden.
Het mooie is dat O’Brien hier niet probeert sympathiek te zijn. Richie is geen klassieke outsider held. Hij is een man die zichzelf overschat. En toch voel je zijn kwetsbaarheid. Bij een tweede kijkbeurt zie je hoe hij die kwetsbaarheid al vroeg in de film inbouwt. Kleine pauzes, geforceerde lachjes, een lichaam dat net te strak zit in zijn eigen rol. Dat maakt The Outfit een perfecte rewatch voor wie O’Brien’s range wil ervaren.
5. Teen Wolf: The Movie (2023)
Waarom opnieuw kijken: omdat je O’Brien’s afwezigheid bijna als aanwezigheid voelt, en zijn erfenis in de serie opnieuw waarde krijgt.
Oké, een beetje een vreemde eend in de bijt, want Stiles Stilinski verschijnt niet in de film. Maar toch hoort deze hier. Waarom? Omdat Teen Wolf de basis is van O’Brien’s status als publiekslieveling, en de film een uitnodiging is om de serie opnieuw te bekijken met frisse ogen.
Bij herhaling van Teen Wolf ontdek je wat O’Brien daar eigenlijk al deed. Stiles is grappig, ja. Maar hij is ook de emotionele thermometer van de serie. Hij ziet dingen sneller dan anderen, hij voelt gevaar eerder, en hij houdt de groep bij elkaar door chaos te vertalen naar menselijkheid. Dat talent, die mix van komedie en diepe loyaliteit, zie je later terug in zijn filmrollen.
De movie zelf maakt dat extra duidelijk. Zonder Stiles voel je wat hij betekende. Dus als je terugspoelt naar de serie, kijk je anders. Je ziet hoe O’Brien al vroeg een leading man aura had, maar dan vermomd als sidekick. Dat herontdekken is precies wat rewatchen leuk maakt.
Waarom Dylan O’Brien bij herhaling blijft groeien
Dylan O’Brien is geen acteur die alleen leunt op charisma. Zijn kracht zit in de combinatie van twee dingen.
Hij speelt lichamelijk. Je voelt altijd wat zijn personage fysiek doormaakt. Angst, spanning, adrenaline. Zijn lichaam vertelt mee.
Hij speelt met onderlaag. Zijn humor is vaak een schild. Zijn stoerheid is vaak twijfel. Zijn stilte is zelden leeg. Daardoor worden zijn personages interessanter als je terugkomt en de plot al kent.
Hij is een leading man van een nieuwe generatie, niet omdat hij de luidste in de kamer is, maar omdat hij de meest menselijk intensieve energie heeft. Hij kan een film dragen door gewoon echt te voelen in een genre dat dat lang niet altijd nodig vond.
Afsluiting: vijf keer terugspoelen, vijf keer rijker kijken
Of het nu gaat om de doolhof paniek van The Maze Runner, de warme monstertrip van Love and Monsters, de rauwe training van American Assassin, het volwassen schaakspel van The Outfit of de erfenis van Teen Wolf, één ding blijft gelijk. Dylan O’Brien wordt beter wanneer je terugkomt.
Niet omdat hij je iets “uitlegt”, maar omdat hij je iets laat voelen dat je de eerste keer nog niet helemaal kon plaatsen. Dat is precies wat een rewatch acteur is. En O’Brien heeft dat in verrassend veel projecten al bewezen.
Welke van deze vijf zet jij als eerste weer aan?
