Ze speelt vrouwen met kracht én complexiteit. Tijd om haar werk opnieuw te waarderen.
Sommige acteurs glijden door een rol als een schaduw. Ze voegen zich naar het script en verdwijnen zodra de aftiteling rolt. Maar dan heb je Jessica Chastain. Zij neemt geen rol aan. Ze neemt ‘m over. Of het nu gaat om een CIA-analist, een telepatische moeder of een countryzangeres in een benauwende relatie, Chastain injecteert elke scène met intensiteit, controle en iets dat moeilijk te vangen is: rauwe oprechtheid.
In een tijdperk waarin vrouwelijke personages vaak worden gereduceerd tot bijrol of stereotype, staat zij pal. Ze is niet bang voor hardheid. Ze schuwt geen emotionele lelijkheid. En ze hoeft niet aardig gevonden te worden om indruk te maken.
Wij van Panda Bytes vinden dat het tijd is om haar werk opnieuw te bekijken. Niet omdat we haar zijn vergeten. Maar omdat we vergeten hoe goed ze echt is. Hier zijn vijf films die je opnieuw moet opzetten. Niet alleen om Chastain te zien schitteren, maar om haar te herontdekken.
- Zero Dark Thirty (2012)
Regie: Kathryn Bigelow
Rol: Maya, CIA-analist
Waarom je deze opnieuw moet kijken: voor de kalmte die schreeuwt
Maya is geen heldin in traditionele zin. Ze is geen type om vlotjes door gangen te lopen met opgeheven wapens of speeches te houden over rechtvaardigheid. Ze werkt, kijkt, registreert en bijt zich vast als een hond op een spoor. Zero Dark Thirty is een militaire thriller zonder heldhaftige romantiek. En Chastain is het kloppende hart ervan.
Vanaf het moment dat ze in beeld verschijnt, voel je de spanning. Geen hysterie, geen grote gebaren. Alleen focus. Haar Maya is geobsedeerd door het vinden van Osama bin Laden, maar wat begint als plicht, verandert langzaam in een persoonlijk gevecht. Jessica Chastain laat zien hoe het werk je verteert zonder dat je het doorhebt.
De slotminuten van de film, waarin Maya eindelijk huilt nadat alles achter de rug is, zijn niets minder dan meesterlijk. Geen woorden. Alleen haar gezicht. Daarin ligt de hele film besloten.
- Take Shelter (2011)
Regie: Jeff Nichols
Rol: Samantha, echtgenote van Curtis
Waarom je deze opnieuw moet kijken: omdat stil spel luider is dan geschreeuw
Michael Shannon speelt Curtis, een man die visioenen krijgt van een apocalyps en langzaam afglijdt in paranoia. Jessica Chastain is Samantha, zijn vrouw. Ze is moeder, partner en anker. Geen spectaculaire rol op papier, maar onder Chastains handen wordt Samantha een baken van empathie in een wereld die barst van twijfel.
Wat haar prestatie zo indrukwekkend maakt, is dat ze voortdurend balanceert. Tussen begrip en frustratie. Tussen steun en zelfbehoud. Ze houdt haar gezin bij elkaar terwijl de grond onder haar voeten steeds onzekerder wordt. En nooit is ze slachtoffer, nooit slechts de ‘vrouw van’. Ze heeft haar eigen beslissingen, haar eigen morele kompas.
Er is een scène waarin Samantha haar man aankijkt, vol wanhoop en liefde, waarin je zonder dialoog begrijpt wat het betekent om te kiezen voor iemand die zichzelf niet meer begrijpt. Chastain speelt het zacht, maar het komt aan als een mokerslag.
- Molly’s Game (2017)
Regie: Aaron Sorkin
Rol: Molly Bloom, voormalig skiër en pokermagnaat
Waarom je deze opnieuw moet kijken: omdat woorden wapens kunnen zijn
Molly Bloom is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een vrouw die de underground pokerwereld van Hollywood en New York veroverde, veroordeeld werd, maar nooit haar integriteit verloor. En wie kan een slimme, scherpe, ondoorgrondelijke vrouw beter spelen dan Jessica Chastain?
Deze film is een meesterklas in ritme en tekst. Aaron Sorkin schreef het script en Chastain danst erop als een flamencodanser. Ze ratelt, versnelt, vertraagt, snijdt door je heen met zinnen die als messteken binnenkomen. Ze is brutaal, berekenend, emotioneel en ontzettend slim.
Maar onder dat verbale vuurwerk ligt een hart. Een beschadigd hart. Chastain zorgt ervoor dat Molly geen karikatuur wordt. Ze is geen ijskoningin, geen onschuldig slachtoffer. Ze is mens. Complex, gelaagd, tegenstrijdig. En daardoor onvergetelijk.
Regie: Ned Benson
Rol: Eleanor Rigby
Waarom je deze opnieuw moet kijken: omdat verdriet nooit één kant kent
Dit is misschien wel haar meest ondergewaardeerde rol. In dit tweeluik volgen we het verhaal van een stel dat uit elkaar drijft na een tragedie. Maar wat het uniek maakt, is dat het verhaal twee keer wordt verteld: één keer vanuit zijn perspectief (Him) en één keer vanuit haar perspectief (Her). En pas in de gecombineerde versie (Them) voel je de volledige impact.
Jessica Chastain speelt Eleanor, een vrouw die probeert te leven met een verlies dat haar hele identiteit heeft aangetast. Ze is boos, afstandelijk, kwetsbaar. Soms onredelijk. En dat maakt haar zo echt. In elke versie van het verhaal voel je haar worsteling anders. Dat is acteren op het hoogste niveau.
Ze laat zien dat verdriet geen eenduidig script volgt. Dat er geen ‘juiste’ manier is om te rouwen. En dat liefde niet altijd genoeg is om twee mensen bij elkaar te houden.
De rode draad in haar rollen: kracht zonder opsmuk
Wat deze vijf rollen met elkaar verbindt, is dat Chastain altijd op zoek gaat naar de kern van haar personage. Ze speelt geen type, geen trucje. Ze speelt mensen. Met alles wat daarbij hoort.
Of ze nu een hyperintelligente vrouw is die terroristen opspoort, een televangelist die haar geloof boven haar huwelijk plaatst, of een moeder die haar man niet meer kan volgen, Chastain kiest nooit de makkelijke weg. En wij als kijkers worden daar rijkelijk voor beloond.
Voor wie zijn deze films?
- Voor liefhebbers van gelaagde personages: The Disappearance of Eleanor Rigby, Take Shelter
- Voor fans van politieke thrillers: Zero Dark Thirty
- Voor wie houdt van karaktergedreven biopics: The Eyes of Tammy Faye
- Voor wie houdt van woorden als wapens: Molly’s Game
Slotgedachte: kijk opnieuw, kijk beter
Soms raken we in de ban van de nieuwste releases, vergeten we wat ons eerder raakte. Maar het mooie aan film is dat je altijd kunt terugspoelen. Jessica Chastain is geen actrice die schreeuwt om aandacht. Ze bouwt aan een oeuvre dat rustig zijn plek opeist in de filmgeschiedenis.
En misschien is dat wel precies wat haar zo bijzonder maakt.
