Introductie:
Onstuimig talent met intense energie. Zijn werk verdient meerdere kijkbeurten.
Jonathan Majors is zo’n acteur die scènes niet simpelweg speelt, maar ze koloniseert. Met een blik die meer zegt dan pagina’s dialoog en een lichaamstaal die tussen kwetsbaarheid en dreiging laveert, bouwt hij personages waar je in kunt wonen. Voor iedereen die hem vooral kent van recente blockbusters: dit zijn vijf films waarin hij zijn bereik, techniek en emotionele heftigheid tot het uiterste duwt. Zet de ondertitels aan, dim het licht en geef jezelf de ruimte om te herontdekken. Bij Panda Bytes houden we van dit soort filmweken, waarin je merkt dat je bij de tweede of derde kijkbeurt pas echt ziet wat hij doet.
1) The Last Black Man in San Francisco (2019)
Een poëtische ode aan vriendschap, herinnering en het recht om een plaats thuis te noemen. Majors speelt Montgomery Allen, een stille kunstenaar met een wereld aan verbeelding. Waar veel acteurs kiezen voor volume, kiest hij hier voor detail. Elk knikje, elk zachte woordje richting Jimmie Fails vertelt een verhaal over loyaliteit en identiteit. Zijn monoloog aan het einde is niet alleen een hoogtepunt van de film, het is een les in hoe je kwetsbaarheid laat klinken zonder stem te verheffen.
De film ademt melancholie en schoonheid, maar Majors is de emotionele kompasnaald. Hij vangt de stad in schetsen en vangt Jimmie in vriendschap. Herkijken loont omdat je pas later ziet hoe vaak Montgomery observeert, registreert en zo het morele hart van het verhaal vormt.
Kijktip: Let op handen en ogen. Majors speelt met microbewegingen en tekent zo de subtiele verschuivingen in Montgomery’s moed en twijfel.
2) Da 5 Bloods (2020)
In Spike Lee’s gelaagde Vietnam-echo is Majors te zien als David, de zoon van Delroy Lindo’s torenhoge Paul. Te midden van trauma, schuld en oude kameraden is David het anker dat je terugbrengt naar nu. Majors speelt hem zonder franje, met een rustige waardigheid die tegenover het vuur van Lindo’s performance blijft staan. Dat contrast maakt beide beter.
De film is groot in thema’s en stijl, maar Majors kiest voor menselijkheid. In kleine blikken naar zijn vader laat hij hoop en ongemak botsen. De tweede kijkbeurt onthult hoe consequent hij David laat groeien, scène voor scène, van toeschouwer naar deelnemer.
Kijktip: Focus op de scènes waarin vader en zoon zwijgen. De spanning zit niet in woorden, maar in de lucht ertussen.
3) The Harder They Fall (2021)
Een western met swagger en stijl, waar Majors als Nat Love charisma als wapentuig hanteert. Hij maakt van stilte een uitdaging en van een glimlach een dreigement. In een genre dat vaak leunt op iconen, bouwt hij er zelf één door de regels van het spel te kennen en ze vervolgens elegant te buigen.
Herbekijk vooral de choreografie van zijn lichaam. Hoe hij loopt, draait, stilvalt en weer versnelt. Het is een dans met de camera. Majors geeft Nat Love een moreel kompas dat niet rechtlijnig is, maar wel consequent. Die dubbelheid zorgt ervoor dat zijn keuzes zowel onvermijdelijk als pijnlijk voelen.
Kijktip: Let op timing. Zijn pauzes voor een punchline of schot zijn millimeterwerk en vertellen je precies wie Nat op dat moment is.
4) Devotion (2022)
Majors is Jesse Brown, de eerste zwarte marinier-piloot die dienst deed in de Koreaanse Oorlog. Het is een rol die vraagt om discipline en emotionele precisie, en hij levert beide. Geen overdaad, geen pose, maar een zorgvuldig gedoseerd portret van trots, isolatie en kameraadschap.
De film werkt het best als karakterstudie. Je ziet hoe Majors het gewicht van representatie op Jesse’s schouders legt zonder het personage te reduceren tot symbool. Vooral in cockpitmomenten, wanneer het geluid verstomt, voel je het conflict tussen plicht en innerlijke storm. Herkijken maakt zichtbaar hoe hij spanning opbouwt in ademhaling en blik.
Kijktip: Let op stemgebruik. De modulatie tussen professioneel kort en intiem zacht vertelt je wanneer Jesse piloot is en wanneer mens.
5) Creed III (2023)
Als Damian Anderson stapt Majors de ring in met een verleden dat je in zijn kaken ziet en in zijn schouders draagt. Hij speelt geen schurk, hij speelt een man met wonden. De agressie is een pantser, het verdriet is de kern. In de scènes buiten de ring voel je het verlies van tijd en kansen. In de ring kanaliseert hij dat verlies tot precisie en geweld.
Bij herkijken valt op hoe hij fysieke training vertaalt naar karakter. De hoeken van zijn lijf vertellen wie Damian is lang voor hij spreekt. Zijn confrontaties met Adonis zijn geladen, maar het zijn de blikseconde van twijfel die hem echt menselijk maken.
Kijktip: Bekijk de voorbereidingsmontages opnieuw. Je ziet in kleine variaties hoe zijn focus verscherpt en zijn wereld vernauwt tot pure wil.
Waarom deze vijf werken bij een herkijk
Majors is op zijn best als de camera dichtbij mag komen. Hij werkt in lagen. Op de eerste kijk voel je de energie, op de tweede zie je de techniek, op de derde snap je de mens. Al deze films bieden ruimte voor die gelaagdheid. Ze zijn rijk aan subtekst, aan stiltes die betekenis dragen en aan frames waarin een hand meer zegt dan een dialoogpagina.
Daarnaast demonstreren deze titels zijn bereik: van zachte intimiteit in The Last Black Man in San Francisco, via morele complexiteit in Da 5 Bloods en heldenmythes in The Harder They Fall, tot discipline en plicht in Devotion en brute kwetsbaarheid in Creed III. Elk werk laat een andere as van zijn spel draaien, maar steeds zie je dezelfde kern: controle, focus en een roekeloze bereidheid om risico te nemen.
