Veel meer dan Twilight. Haar recente werk verdient serieuze aandacht
Als je Kristen Stewart nog steeds vooral ziet als dat meisje uit Twilight, dan heb je de laatste tien jaar behoorlijk wat gemist. Ja, ze was Bella Swan, het eeuwig twijfelende tienermeisje dat voor een vampier viel. Maar wie haar carrière daarna is blijven volgen, weet: Stewart is inmiddels uitgegroeid tot een van de interessantste en meest eigenzinnige actrices van haar generatie.
Bij Panda Bytes houden we van acteurs die risico durven nemen. Die zich losrukken van verwachtingspatronen en hun eigen koers varen. Stewart heeft dat meer dan bewezen. Geen blockbusterparade, geen eeuwige glamourrollen, maar gelaagde, soms oncomfortabele personages die vaak meer vragen oproepen dan antwoorden geven.
Hier zijn vijf films van Kristen Stewart die je opnieuw moet kijken, of voor het eerst echt moet zien, met open ogen en een verse blik. Films waarin haar spel niet alleen verrast maar ook raakt.
Een spookverhaal over rouw, identiteit en eenzaamheid
In Personal Shopper speelt Kristen Stewart Maureen, een jonge Amerikaanse vrouw die in Parijs werkt als assistente van een beroemde actrice. Overdag shopt ze designerkleding, ’s nachts zoekt ze contact met de geest van haar overleden tweelingbroer. De film mengt het spirituele met het alledaagse, het paranormale met het persoonlijke.
Wat Stewart hier doet is ronduit indrukwekkend. Ze speelt een vrouw die zich compleet losgezongen voelt van haar omgeving, maar dat nooit expliciet uitspreekt. De pijn, twijfel en leegte zie je in haar houding, haar bewegingen, haar ogen. De scènes waarin ze per sms in gesprek raakt met een onbekende entiteit vermoedelijk haar broer, misschien ook niet behoren tot de spannendste die je zult zien zonder dat er ooit een schreeuw of schrikmoment komt.
Bij herziening valt op hoe loepzuiver haar performance is. Geen overdaad, geen hysterie. Alleen een langzaam inwaarts verdwijnend personage dat probeert contact te maken met iets of iemand, al is het maar om zichzelf terug te vinden.
Een portret van Diana, geen imitatie maar een interpretatie
Kristen Stewart als prinses Diana. Toen dit bekend werd gemaakt, sloeg het internet even op hol. Hoe kon de actrice uit Twilight het Britse stijlicoon geloofwaardig neerzetten? Maar al na de eerste beelden was duidelijk: Stewart transformeert. Niet door uiterlijk vertoon, maar door innerlijke verscheurdheid voelbaar te maken.
Spencer is geen biopic. Het is een beklemmend psychologisch drama dat zich afspeelt tijdens een kerstweekend op Sandringham, waar Diana mentaal op breken staat. De film is doordrenkt van symboliek en speelt met het idee van gevangenschap, vrijheid en identiteit.
Stewart toont hier haar volledige acteerreikwijdte. Van tedere momenten met haar kinderen tot complete paniek in een lege gang. Ze speelt Diana niet als slachtoffer, maar als iemand die weigert volledig opgeslokt te worden door het paleisprotocol. Het accent, de lichaamstaal, de blik in haar ogen: alles klopt. Geen imitatie, geen parodie, maar een mens van vlees en bloed.
Een intiem duel tussen twee vrouwen en hun spiegelbeelden
In deze film speelt Kristen Stewart tegenover Juliette Binoche, die een succesvolle actrice vertolkt die zich voorbereidt op een toneelstuk waarin ze nu de oudere vrouw moet spelen. Stewart is haar persoonlijke assistente, de jonge, slimme, wat sarcastische Valentine, die haar patronen doorbreekt en bevraagt.
Hun relatie is gelaagd en soms verwarrend. Ze discussiëren over kunst, over succes, over ouder worden. Maar onder al die gesprekken zit een onderhuidse spanning. Macht, bewondering, jaloezie, liefde misschien. De grens tussen werk en emotie vervaagt steeds meer.
Wat Stewart hier briljant maakt, is hoe ze als tegenspeelster tegelijk nuchter en mysterieus is. Je weet nooit helemaal wie Valentine écht is. Dat maakt haar zo intrigerend. En als ze plots verdwijnt, blijft haar afwezigheid voelbaar.
Herbekijken loont, want de dialogen zijn scherp en geladen. En Stewart laat opnieuw zien hoe ze zonder veel woorden haar personage tot leven brengt.
Hollywood glamour, politieke spanning en een vrouw die uit elkaar valt
In Seberg kruipt Kristen Stewart in de huid van Jean Seberg, de Amerikaanse actrice die beroemd werd met Breathless en vervolgens haar carrière op het spel zette door haar steun aan de Black Panther-beweging. Wat volgt is een verhaal over idealisme, paranoia en hoe publieke figuren ten onder kunnen gaan aan het gewicht van hun eigen keuzes.
Stewart speelt Seberg niet als een tragisch slachtoffer, maar als een vrouw die zichzelf probeert te herdefiniëren in een wereld die haar constant in een rol duwt. Haar kwetsbaarheid is zichtbaar, maar haar kracht net zo. Ze straalt glamour uit in de rode loper-scènes, maar ook wanhoop als ze ’s nachts door haar huis sluipt, bespied, verraden en steeds verder afglijdt.
Het is geen perfecte film, maar Stewart is hier op haar best. Ze weet ons mee te trekken in het hoofd van iemand die grip verliest, maar zich verzet tot het bittere eind. Bij een tweede kijkbeurt valt vooral op hoe goed ze balans houdt tussen afstand en empathie.
Geen hoofdrol, maar wel een van haar meest ontroerende prestaties
In Still Alice speelt Kristen Stewart Lydia, de jongste dochter van Alice, een taalkundige die op jonge leeftijd de diagnose Alzheimer krijgt. Lydia is in eerste instantie de buitenstaander, de dochter die geen carrièrepad volgt, die in LA acteert en minder contact heeft met het gezin.
Maar naarmate de ziekte van haar moeder vordert, groeit juist Lydia uit tot degene met het meeste begrip. Ze blijft nabij, luistert, is niet bang voor de aftakeling. De scènes tussen Stewart en Julianne Moore, die Alice speelt, zijn pijnlijk mooi. Eenvoudig, zonder opsmuk, maar des te krachtiger.
Wat Stewart hier doet, is klein maar essentieel. Ze is het emotionele anker van het verhaal. Niet met grote gebaren, maar met geduld, zachtheid en vooral echtheid. In de stilte van haar spel schuilt veel meer dan woorden ooit zouden kunnen zeggen.
Stewart na Twilight: geen comeback, maar een koerswijziging
Wat deze vijf films duidelijk maken is dat Kristen Stewart geen tweede leven kreeg na Twilight, maar dat ze al die tijd bezig was met het vormgeven van haar échte acteercarrière. Geen Hollywoodclichés meer, maar auteurscinema, risicovolle rollen en karakters met rafelranden.
Ze heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Niet door luid te schreeuwen dat ze veranderd is, maar door het simpelweg te doen. Ze maakt keuzes die niet per se populair zijn, maar wel trouw aan wie ze is als kunstenaar. Dat verdient waardering. En een verse kijk.
Panda Bytes’ tip: plan een Kristen-marathon
Begin bij Still Alice om te zien hoe gelaagd haar bijrollen kunnen zijn. Ga dan naar Clouds of Sils Maria en laat je verrassen door de subtiele kracht van haar spel. Dompel je onder in de dromerige nachtmerrie van Personal Shopper, stap daarna in het koninklijke drama van Spencer en sluit af met het schrijnende Seberg. Gegarandeerd dat je Stewart nooit meer ziet als alleen maar Bella.
Welke Kristen Stewart-film heeft jou verrast? Heb je een favoriet die in dit lijstje ontbreekt? Laat het weten in de reacties. Bij Panda Bytes herontdekken we graag samen de sterren die zich blijven ontwikkelen.
