Eigenzinnig en hypnotiserend. Zijn werk wint bij elke kijkbeurt aan kracht.
Er zijn acteurs die je meteen “snapt”. Je ziet ze één keer, je weet wat ze doen, klaar. En dan heb je Lakeith Stanfield. Die man glipt niet alleen in rollen, hij verandert de temperatuur van een scène. Hij speelt vaak personages die van binnen borrelen, die net iets te lang stil zijn, net iets te scherp kijken, net iets te veel weten, of juist doen alsof ze niks weten. En daardoor gebeurt er iets geks: zijn films voelen bij een eerste kijkbeurt al bijzonder, maar bij een tweede of derde pas echt rijk.
Dat komt omdat Stanfield een acteur is van onderstromen. Hij doet zelden het “duidelijke” ding. Hij speelt twijfels, ideeën, paranoia, hoop en verdriet in halve zinnen, vreemde lachjes, schuin gezette schouders. Je kijkt, je voelt dat er meer zit, maar pas wanneer je het verhaal al kent, merk je hoe zorgvuldig hij alles plantte. Zoals een goede jazzmuzikant die een thema maar even aanraakt en je later laat ontdekken wat je eigenlijk hoorde.
Daarom gaan wij terugspoelen. Niet naar thriller na thriller, maar naar vijf films waarin Lakeith Stanfield zijn merk van eigenzinnige, hypnotiserende energie zo diep in het DNA heeft gegrift dat ze bijna gemaakt zijn om opnieuw te bekijken. Niet omdat je iets gemist hebt. Maar omdat je opnieuw wil voelen hoe het in elkaar klikt.
We kiezen vijf totaal verschillende titels. Sommige zijn hard, sommige absurd, sommige teder. Maar ze hebben één gemene deler: Stanfield is niet alleen een onderdeel van de film. Hij is een lens waardoor die film zich anders laat lezen wanneer je terugkomt.
Pak wat lekkers, zet je scherm iets harder en kom met ons mee.
1. Sorry to Bother You (2018)
Waarom opnieuw kijken: omdat je pas bij een herhaling doorhebt hoe slim Stanfield de chaos leidt.
Bij de eerste kijkbeurt is Sorry to Bother You een rituele ervaring. Je weet niet wat je ziet, je lacht, je schrikt, je denkt “wat gebeurt hier nou weer”. Boots Riley’s satirische nachtmerrie over kapitalisme, racisme en verkooptrucs is een film die zich gedraagt als een grap die steeds donkerder wordt. En midden in dat circus staat Lakeith Stanfield als Cassius “Cash” Green, een callcenter medewerker die ontdekt dat succes in Amerika vaak betekent dat je jezelf moet uitknippen.
Stanfield speelt Cash als iemand die nog nét gelooft dat hij het systeem kan hacken zonder zichzelf kwijt te raken. Zijn charme is zacht, zijn onzekerheid herkenbaar, zijn ambitie gevaarlijk menselijk. Hij is geen held met grote speeches. Hij is eerder die vriend die je kent: slim genoeg om cynisch te zijn, maar nog niet cynisch genoeg om te stoppen met dromen.
Wat het rewatch waard maakt, is hoe Stanfield de overgang speelt. De film is één lange glijbaan van realistische sociale satire naar volledig surrealistische waanzin. Bij je eerste keer ga je vooral mee met de plot. Bij de tweede keer zie je pas hoe Stanfield je daar naartoe draagt.
Let op hoe Cash in het begin een soort losse, slungelige energie heeft. Hij praat snel maar met twijfel, zijn lichaam lijkt altijd net te laat te reageren. Hij is een jongen die nog niet weet hoe hij wil staan in de wereld. Naarmate hij hoger klimt in het bedrijf, verandert zijn postuur. Zijn glimlach wordt strakker. Zijn stiltes worden langer. Je ziet hem “decorporatiseren”, stap voor stap.
En dan die beroemde “white voice”. Op je eerste kijk lach je om de absurditeit. Op je tweede kijk voel je de pijn. Want je ziet hoeveel moeite Cash doet om die stem te dragen, alsof hij een masker in z’n keel heeft gepropt. Stanfield speelt dat niet als een simpele punchline, maar als een vorm van dissociatie. Hij is tegelijk zichzelf en niet zichzelf. Dat is het hart van de film.
Herhaling belooft je een ontdekkingstocht langs details: kleine blikken richting Detroit, die aarzeling wanneer hij het nieuwe kantoor binnenkomt, die subtiele schaamte in zijn ogen wanneer hij de prijs van zijn succes begint te begrijpen. Sorry to Bother You is een film die je niet alleen opnieuw kijkt om de bizarre twists, maar omdat Stanfield je laat zien wat “meedoen” met een systeem mentaal kost.
Stanfield in één zin hier: een man die zichzelf verliest met een glimlach die steeds zwaarder gaat wegen.
2. Get Out (2017)
Waarom opnieuw kijken: omdat je bij herhaling zijn rol van komische sidekick ziet veranderen in iets diep tragisch en profetisch.
In Get Out is Lakeith Stanfield niet de hoofdpersoon. Daniel Kaluuya draagt de film als Chris Washington. Maar toch is Stanfield als Andre Hayworth, of beter gezegd Logan King, een van de spirituele kernpunten van de film. Hij verschijnt relatief kort, maar het spoor dat hij achterlaat is lang en ijzig.
De eerste keer dat je Get Out ziet, is Andre’s aanwezigheid vooral een signaal van “hier klopt iets niet”. Je ziet die vreemde, stijve houding op het tuinfeest. Je hoort hoe zijn zinnen niet helemaal “van hem” lijken. Je voelt de spanning. En wanneer hij even breekt en met tranen in zijn ogen “Get out” zegt tegen Chris, is dat een van de meest schokkende momenten in de film.
Maar bij een tweede kijkbeurt landt die scène anders. Dan weet je wat er werkelijk aan de hand is in dat huis. Je weet wat “The Sunken Place” is, wat het betekent om letterlijk opgesloten te zitten in je eigen lichaam. En ineens zie je hoe Stanfield dit al vanaf zijn eerste seconde heeft gespeeld.
Hij speelt Logan als een man die een lijkspoor van zichzelf met zich meedraagt. Zijn glimlach is perfect, maar net iets te hard. Zijn woordkeuze is te polish. Zijn bewegingen zijn als iemand die een rol oefent. Je beseft bij herhaling dat Stanfield niet alleen “vreemd” speelt, maar een dubbele laag neerzet. Logan is Andre met een ander stuur.
En juist dat maakt een tweede kijkbeurt zo krachtig. Je ziet hoe Peele met Logan de hele film symbolisch samenvat. Andre is wat Chris kan worden. Zijn breuk moment is de waarschuwing die we als kijker voelen, nog vóór Chris hem helemaal begrijpt. Stanfield geeft dat een tragische intensiteit, zonder het te overspelen. Je ziet een ziel die wacht op bevrijding.
Ook het einde werkt anders wanneer je hebt herbekeken. Je weet dat Logan later opnieuw “ontwaakt”. Daardoor krijgt die eerdere tuinfeest scène een extra laag alsof je opnieuw naar een spook kijkt dat al wist wat er moest gebeuren.
Stanfield in één zin hier: een spook in levenden lijve dat je bij herhaling pas echt hoort schreeuwen.
3. Judas and the Black Messiah (2021)
Waarom opnieuw kijken: omdat zijn innerlijke conflict bij herhaling nog pijnlijker wordt.
Als er één film is waarin Lakeith Stanfield laat zien hoe hij spanning kan bouwen in stilte, dan is het Judas and the Black Messiah. Hij speelt William O’Neal, een kleine crimineel die door de FBI wordt gerekruteerd om te infiltreren in de Illinois Black Panther Party en in de buurt te komen van Fred Hampton, gespeeld door Daniel Kaluuya.
Bij een eerste kijkbeurt ben je bezig met de adrenaline van het verhaal. Je ziet de opkomst van Hampton, de politieke explosie, de dreiging van het staatsapparaat. O’Neal voelt als een man die van alle kanten wordt platgedrukt.
Maar bij herhaling ga je dieper in O’Neal zitten. Je kent de uitkomst al, en daardoor kijk je niet meer alleen naar wat hij doet, maar naar hoe hij dat draagt. Stanfield speelt hem niet als een man die blij is met verraad, of als een simpele lafaard. Hij speelt hem als iemand die constant in overlevingsmodus zit. Hij wil bigger zijn dan zijn omstandigheden, maar is ook bang om te sterven, arm te blijven, vergeten te worden. Hij is een product van een wereld die hem geleerd heeft dat moraliteit vooral luxe is.
Let op hoe Stanfield zijn ogen gebruikt. Hij kijkt vaak niet recht in iemands gezicht. Hij kijkt erlangs, alsof hij al vooruit denkt naar wat de prijs is van dit moment. Hij lacht mee, maar je voelt dat de lach ook voor zichzelf is, een soort verdoving.
De tweede keer zie je ook scherper wat er tussen hem en Hampton gebeurt. In veel scènes zie je O’Neal oprecht geraakt door Hampton. Niet als fanboy, maar als iemand die even gelooft in een alternatief leven. Je ziet hem in Hampton’s warmte bijna verlangen naar een soort broederschap die hij nog nooit echt heeft gehad. Dat maakt zijn keuzes tragisch. Je kijkt naar iemand die ook zichzelf verraadt.
En dan is er nog die meta laag: O’Neal is “Judas”, maar Stanfield laat je voelen dat hij ook een slachtoffer is. Niet om hem vrij te praten, maar om te laten zien hoe macht werkt. Je herkent dat veel beter als je de film al kent. De politiek, de manipulatie, de val.
Herbekijken van deze film voelt als opnieuw lezen van een tragedie. Je ziet de val aankomen en het doet alsnog pijn.
Stanfield in één zin hier: een man die zichzelf onderhandelbaar maakt en daar langzaam aan kapotgaat.
4. Uncut Gems (2019)
Waarom opnieuw kijken: omdat je bij herhaling ziet hoe hij de enige “stabiele koers” in een chaosfilm is.
Uncut Gems is stress op filmrol. De Safdie Brothers jagen je twee uur lang door het hoofd van Howard Ratner, gespeeld door Adam Sandler op z’n meest manische en briljante. Iedereen schreeuwt. Iedereen liegt. Alles draait om geld en impuls.
En in dat nerveuze universum speelt Lakeith Stanfield Demany, een tussenpersoon in de sieraden en backstage wereld, die Howard zowel helpt als doorheeft dat Howard zichzelf kapotjaagt.
Bij een eerste kijkbeurt gaat Demany misschien een tikkie onder in de chaos. Je ziet hem als een coole connectie, een man met toegang, een soort soepel glijdende dealmaker. Maar bij herhaling merk je dat Stanfield hier iets subtiels doet. Hij speelt Demany als de enige volwassen persoon in een kamer vol brandende pubers.
Demany is niet per se “goed”, maar hij is wel helder. Hij praat met een kalmte die Howard niet bezit. Zijn blik is vaak die van iemand die al drie stappen vooruit ziet. Stanfield maakt hem een anker in de film. Niet door groot te spelen, maar door precies niet mee te doen met de hysterie.
De tweede kijkbeurt laat je ook beter zien hoe hij reageert op Howard. Demany is soms loyaal, soms geïrriteerd, soms gelaten. De film is een studie in verslaving aan risico, en Demany is de man die dat van dichtbij ziet. Je voelt in Stanfield’s kleine reacties dat hij Howard eigenlijk al heeft opgegeven. Hij doet mee zolang het winst oplevert, maar hij vertrouwt geen seconde op een “plan”.
Waarom is dat hypnotiserend? Omdat Stanfield het spanningsveld tussen cool en morele afstand keihard laat voelen. Hij is in dezelfde wereld, maar niet van dezelfde ziekte. Bij herhaling zie je dat zijn performance een soort spiegel is. Hij laat zien hoe krankzinnig Howard werkelijk is, zonder dat hij het hoeft te zeggen.
Stanfield in één zin hier: de koele blik die de waanzin van anderen zichtbaar maakt.
5. The Photograph (2020)
Waarom opnieuw kijken: omdat je bij herhaling pas ziet hoe hij romantiek speelt als iets fragiels en echt.
Oké, even ademhalen. Na surrealistische satire, horror, politieke tragedie en zenuwthriller is het tijd voor een film die zacht mag zijn. The Photograph is een romantisch drama waarin Lakeith Stanfield de journalist Michael Block speelt, die samen met Mae (Issa Rae) duikt in het leven en verleden van haar overleden moeder.
Bij de eerste kijkbeurt is dit een heerlijke, warme film. Hij voelt als een klein, volwassen liefdesverhaal zonder lawaai. Stanfield en Rae hebben chemistry die niet schreeuwt, maar gloeit.
Maar bij herhaling ontdek je dat Stanfield hier een van zijn meest onderschatte performances geeft. Waarom? Omdat hij romantiek niet speelt als een reeks charmante oneliners, maar als aarzeling en nieuwsgierigheid. Hij is geen “smooth talker” die Mae meteen inpakt. Hij is een man die luistert. Die twijfelt of hij te dichtbij komt. Die zich laat verrassen door iemand.
Let op hoe hij stilte inzet. In veel romantische films worden stiltes gevuld met muziek en blikken die alles uitleggen. Hier zijn stiltes eigen. Stanfield laat Michael soms gewoon zitten in een moment, alsof hij Maes aanwezigheid wil bewaren. Dat maakt het intiem.
De film heeft ook een tweede laag. Het gaat over familie, erfgoed, herinnering en hoe liefde vaak gekleurd wordt door wat we van onze ouders hebben geërfd. Bij herhaling voel je dat Michael zelf ook zoekt naar hoe hij liefheeft. Stanfield speelt hem als iemand die niet cynisch is, maar wel voorzichtig. Dat is een zeldzame romantische mannelijkheid op film. Geen machogedoe, geen druk. Gewoon een mens die geleerd heeft dat het leven breekbaar is.
Bij een tweede kijkbeurt zie je dat nog beter. Het is een film die rustiger wordt wanneer je hem al kent. Je gaat meer letten op kleine gebaren, op hoe Michael Mae ruimte geeft, op hoe liefde hier groeit in tempo, niet in plot.
Stanfield in één zin hier: romantiek als fluistering in plaats van vuurwerk.
Waarom opnieuw kijken: omdat je bij herhaling pas ziet hoe hij romantiek speelt als iets fragiels en echt.
Oké, even ademhalen. Na surrealistische satire, horror, politieke tragedie en zenuwthriller is het tijd voor een film die zacht mag zijn. The Photograph is een romantisch drama waarin Lakeith Stanfield de journalist Michael Block speelt, die samen met Mae (Issa Rae) duikt in het leven en verleden van haar overleden moeder.
Bij de eerste kijkbeurt is dit een heerlijke, warme film. Hij voelt als een klein, volwassen liefdesverhaal zonder lawaai. Stanfield en Rae hebben chemistry die niet schreeuwt, maar gloeit.
Maar bij herhaling ontdek je dat Stanfield hier een van zijn meest onderschatte performances geeft. Waarom? Omdat hij romantiek niet speelt als een reeks charmante oneliners, maar als aarzeling en nieuwsgierigheid. Hij is geen “smooth talker” die Mae meteen inpakt. Hij is een man die luistert. Die twijfelt of hij te dichtbij komt. Die zich laat verrassen door iemand.
Let op hoe hij stilte inzet. In veel romantische films worden stiltes gevuld met muziek en blikken die alles uitleggen. Hier zijn stiltes eigen. Stanfield laat Michael soms gewoon zitten in een moment, alsof hij Maes aanwezigheid wil bewaren. Dat maakt het intiem.
De film heeft ook een tweede laag. Het gaat over familie, erfgoed, herinnering en hoe liefde vaak gekleurd wordt door wat we van onze ouders hebben geërfd. Bij herhaling voel je dat Michael zelf ook zoekt naar hoe hij liefheeft. Stanfield speelt hem als iemand die niet cynisch is, maar wel voorzichtig. Dat is een zeldzame romantische mannelijkheid op film. Geen machogedoe, geen druk. Gewoon een mens die geleerd heeft dat het leven breekbaar is.
Bij een tweede kijkbeurt zie je dat nog beter. Het is een film die rustiger wordt wanneer je hem al kent. Je gaat meer letten op kleine gebaren, op hoe Michael Mae ruimte geeft, op hoe liefde hier groeit in tempo, niet in plot.
Stanfield in één zin hier: romantiek als fluistering in plaats van vuurwerk.
