Introductie:
Ze duikt diep in elk personage, perfect om opnieuw te beleven.
Naomi Watts is zo’n acteur waarbij je de tweede keer pas echt doorhebt wat ze de eerste keer allemaal gedaan heeft. Ze speelt nooit “gewoon” een rol. Ze scheurt lagen los, graaft in pijn, illusie, verlangens en angsten, en serveert dat dan in ogenschijnlijk moeiteloos spel. Maar haar kracht zit juist in de details die je makkelijk mist als je alleen het verhaal volgt.
Daarom is zij bij uitstek iemand van wie je werk vraagt om een herkansing. Of eigenlijk: een herontdekking. Bij Panda Bytes houden we van dat soort acteurs. Van die mensen die je dwingen om extra goed te kijken, omdat je voelt dat er meer onder de oppervlakte borrelt dan je in één zit kunt verwerken.
Hieronder vijf films van Naomi Watts die je opnieuw zou moeten kijken. Niet omdat je ze vergeten bent, maar omdat ze bij een tweede (of derde) kijkbeurt pas echt opengaan.
1. Mulholland Drive (2001)
De droom, de nachtmerrie en alles ertussenin
Als je één film kiest om opnieuw te kijken, laat het dan Mulholland Drive zijn. David Lynch en logica zijn nooit vrienden geweest, maar in deze film tilt hij dat naar een kunstvorm. En midden in die mysterieuze droomwereld staat Naomi Watts, in een van de meest indrukwekkende prestaties van haar carrière.
Ze speelt Betty, een optimistische actrice die in Hollywood arriveert vol hoop, en tegelijkertijd speelt ze een heel andere versie van zichzelf in de tweede helft van de film. Die dubbele rol is zó gelaagd dat je bij de eerste kijkbeurt vaak alleen verwarring overhoudt. De tweede keer zie je de tragedie. En de derde keer voel je de breuklijn tussen verlangen en werkelijkheid.
Let vooral op hoe haar spel verandert naarmate de film vordert. De sprankelende energie maakt langzaam plaats voor iets donkerders, vermoeiders, verbrokkelends. Ze speelt niet alleen iemand met een droom. Ze speelt iemand die verteerd wordt door wat die droom met haar doet.
Waarom opnieuw kijken?
Omdat je de eerste keer vooral probeert te begrijpen wat er in hemelsnaam gebeurt. Pas daarna kun je echt zien wat Watts doet. En dat is bijna eng goed.
2. The Impossible (2012)
De kracht van een moeder in het midden van een ramp
In The Impossible speelt Naomi Watts Maria, een moeder die met haar gezin wordt meegesleurd in de tsunami van 2004 in Zuidoost Azië. Het is een rampenfilm, maar eigenlijk nog meer een overlevingsverhaal, verteld door de ogen van een gezin dat letterlijk en emotioneel uit elkaar wordt gerukt.
De eerste keer dat je kijkt, word je waarschijnlijk gegrepen door de overweldigende kracht van de tsunami en de fysieke strijd om te overleven. Het is heftig, intens, soms bijna te veel. Maar kijk je de film opnieuw, dan merk je hoe precies en menselijk Watts deze moeder neerzet.
Ze speelt niet alleen pijn en angst. Ze toont ook de rare kalmte die soms ontstaat in extreme situaties, de momenten van ontkenning, de eenzame vastberadenheid om er voor haar kinderen te zijn, zelfs als haar lichaam het bijna opgeeft. Er zitten kleine, stille scènes in waarin één blik meer zegt dan alle rampenbeelden bij elkaar.
Waarom opnieuw kijken?
Omdat het bij een tweede kijkbeurt minder gaat over de tsunami en meer over Maria. Over de vraag: wat betekent het als je kinderen jouw kracht nodig hebben, terwijl je zelf op instorten staat?
3. The Ring (2002)
Meer dan alleen een enge videoband
Ja, The Ring is die film met de vloek van de videoband en het meisje uit de put. Voor velen een klassieker uit de horrorperiode begin jaren 2000. Maar als je hem alleen onthouden hebt als “die enge film met de tv”, dan doe je Naomi Watts eigenlijk tekort.
Ze speelt Rachel, een journaliste die een mysterieuze videotape onderzoekt. In plaats van een standaard horror scream queen, krijgen we een hoofdpersoon die slim, koppig en emotioneel complex is. De spanning van de film zit niet alleen in de schrikmomenten, maar in haar toenemende obsessie. In de manier waarop werk en moederschap, verantwoordelijkheid en gevaar, steeds meer door elkaar gaan lopen.
Wanneer je de film opnieuw bekijkt, voel je beter hoe Rachel langzaam wordt opgeslokt door het onderzoek. Hoe ze steeds meer risico’s neemt uit een soort panische drang om controle te houden. Watts speelt haar niet als slachtoffer, maar als iemand die koste wat kost het verhaal wil ontrafelen, ook als ze daarmee de duisternis zelf naar binnen haalt.
Waarom opnieuw kijken?
Omdat The Ring niet alleen werkt als horror, maar ook als karakterstudie van iemand die denkt dat kennis macht is, tot die kennis je opeet. En Naomi Watts maakt dat verrassend geloofwaardig.
4. 21 Grams (2003)
Scherven, schuld en stilte
21 Grams is geen makkelijke film. Niet qua thema, niet qua vorm. Het verhaal over drie mensen wiens levens na een tragisch ongeluk met elkaar verweven raken, wordt gefragmenteerd verteld. Je springt heen en weer in tijd en perspectief. De eerste keer dat je de film ziet, ben je vooral bezig met puzzelen.
Maar als je terugkeert, verschuift de focus. Dan zie je wat Naomi Watts werkelijk doet met haar rol als Cristina, een vrouw die bijna letterlijk wordt vermalen door verdriet, woede en schuld. Zij is het emotionele middelpunt van een verder al zware film.
Ze speelt rouw zonder melodrama. Geen grote uithalen, maar rauw, rommelig, wisselend. De ene scène verdoofd en afstandelijk, de andere destructief en wanhopig. Het voelt niet als gespeelde pijn, maar als iemand die moeite heeft überhaupt te functioneren in een wereld die verder lijkt te draaien.
Samen met de rollen van Sean Penn en Benicio del Toro maakt Watts van 21 Grams een film die niet alleen indrukwekkend is, maar uitputtend op een manier die je pas echt begrijpt als je hem vaker ziet.
Waarom opnieuw kijken?
Omdat je de eerste keer vooral door de structuur van de film wordt afgeleid. De tweede keer zie je de kern: Cristina, en hoe Naomi Watts met haar spel laat zien hoe mensen breken én blijven bestaan.
5. King Kong (2005)
Tussen monsterfilm en stille liefdestragedie
Op papier klinkt King Kong als een spektakelfilm: een gigantische aap, New York, schreeuwende mensen, vallende vliegtuigen. In de handen van Peter Jackson werd het dat ook, maar er zit nog iets anders in dat vaak onderschat wordt: de emotionele kern tussen Ann Darrow (Naomi Watts) en Kong.
Waar eerdere versies van het verhaal de vrouwelijke hoofdrol vaak reduceerden tot gillend slachtoffer, doet Watts iets anders. Ze speelt Ann als iemand die in eerste instantie bang is, maar gaandeweg een onverwachte band opbouwt met het wezen dat haar gevangen houdt. Wat begint als pure overlevingsdrang, verandert in een soort woordloze connectie gebaseerd op wederzijdse eenzaamheid.
In de eerste kijkbeurt let je waarschijnlijk vooral op de indrukwekkende visual effects en de actie. Maar als je teruggaat, zie je beter hoe veel van de emotie op haar schouders rust. De manier waarop ze naar Kong kijkt, hoe haar lichaamstaal verandert, hoe ze soms bijna kinderlijke speelsheid toont tegenover iets dat iedereen als monster ziet.
Naomi Watts slaagt erin om een volledig digitale gorilla een ziel te geven, simpelweg door hoe zij op hem reageert. Dat is geen kleine prestatie.
Waarom opnieuw kijken?
Omdat King Kong dan minder een trucendoos is en meer een tragisch verhaal over twee wezens die nergens echt thuishoren. En Naomi Watts is het verbindingspunt dat dat voelbaar maakt.
De rode draad in haar werk: radicale kwetsbaarheid
Of ze nu in een mindbending puzzel van David Lynch speelt, in een blockbuster met een reuzengorilla of een rurale rampenfilm, Naomi Watts brengt steeds dezelfde kern mee: radicale kwetsbaarheid. Ze speelt mensen die vaak sterker móeten zijn dan ze zich voelen. Mensen die proberen te overleven in omstandigheden die groter zijn dan henzelf.
Wat haar zo geschikt maakt voor een herontdekking marathonsessie, is dat haar spel vol zit met details. Je ziet bij een tweede kijkbeurt:
blikken die je eerder niet opvielen
kleine veranderingen in houding na belangrijke gebeurtenissen
hoe haar stemgebruik verschuift naarmate haar personages veranderen
Dat is precies het soort acteren waar wij bij Panda Bytes blij van worden. Werk dat niet alleen gemaakt is om in één keer te consumeren, maar om opnieuw te beleven, te herbekijken en telkens anders te voelen.
Welke Naomi Watts film zet jij als eerste weer aan?
Ga je terug naar de nachtmerrieachtige droom van Mulholland Drive?
Laat je je meeslepen door de emotionele kracht van The Impossible?
Of durf je The Ring nog een keer aan in het donker?
Welke je ook kiest, één ding is zeker: bij Naomi Watts loont het altijd om terug te spoelen.
Niet om dezelfde film nog eens te zien, maar om een nieuwe laag in haar spel te ontdekken.
