Van romantische broeierigheid tot stoïcijnse actieheld – Gosling blijft intrigeren.
Er zijn acteurs die zichzelf telkens opnieuw uitvinden. En er zijn acteurs die dat doen zonder één keer hun stem te verheffen. Ryan Gosling hoort zonder twijfel bij die laatste categorie. Zijn rust is iconisch geworden. Zijn blik: een mengeling van melancholie, mysterie en “ik ben net wakker geworden, maar op een sexy manier.”
Bij Panda Bytes houden we van verhalen – en Gosling ís een verhaal. Hij beweegt zich tussen genres alsof het kamers zijn in zijn eigen hoofd. Van musicals tot ultrageweld, van indie pareltjes tot blockbuster Barbie’s vriendje: de man doet het allemaal. Alleen dan zonder er ooit uitzinnig bij te kijken. En precies daarom is het tijd om vijf films van hem opnieuw te kijken. Niet alleen omdat hij er goed uitziet (dat ook), maar omdat hij ons iets probeert te vertellen – zonder dat hij het hardop hoeft te zeggen.
- Half Nelson (2006) – De broze held met een geheim
Regie: Ryan Fleck
Rol: Dan Dunne, idealistische leraar met een verslaving
Ryan Gosling brak hier definitief door als serieuze acteur. Geen sprookjesprins of onbereikbare liefde, maar een man die zijn leven bij elkaar probeert te houden met plakband, schoolbord krijt en drugs. Zijn band met een leerling (Shareeka Epps) vormt het hart van de film – kwetsbaar, intiem, pijnlijk echt.
Wat deze film zo krachtig maakt, is de subtiele manier waarop hij een sociaal probleem (verslaving onder leraren) verbindt aan universele thema’s: falen, vertrouwen, hoop. Gosling speelt het niet groots, niet dramatisch. Hij is gewoon. En daardoor is hij des te indrukwekkender.
Waarom je opnieuw moet kijken:
Omdat je nu ouder bent. En je beter begrijpt hoe grijs het leven is. “Goed” en “slecht” passen niet altijd in nette hokjes. Gosling weet dat. En zijn Dan Dunne laat dat zien zonder één woord te veel.
- Lars and the Real Girl (2007) – Liefde in latex
Regie: Craig Gillespie
Rol: Lars Lindstrom, sociaal ongemakkelijke man met een opblaaspop als vriendin
Als je dit leest en denkt “wacht even, wat?”, dan ben je niet alleen. Deze film klinkt als een slechte grap, maar is in werkelijkheid een van de meest tedere verhalen over eenzaamheid en empathie ooit verteld.
Ryan Gosling speelt Lars met zo’n oprechte kwetsbaarheid, dat je na tien minuten vergeet dat Bianca – zijn vriendin – van plastic is. Je gaat voor haar zorgen. Of eigenlijk: voor hém. En dat is het magische van Gosling. Hij overtuigt je van het ongeloofwaardige. Hij nodigt je uit in zijn wereld, hoe vreemd die ook is.
Waarom je opnieuw moet kijken:
Omdat het een film is over hoe belangrijk het is om mensen niet te veroordelen. Over gemeenschap, geduld, en wat er gebeurt als we elkaar gewoon laten zijn. En omdat Gosling hier een Oscar had mogen winnen, maar we daar toen collectief te dom voor waren.
- Drive (2011) – Stilte als wapen
Regie: Nicolas Winding Refn
Rol: The Driver, stuntman en getraind chauffeur/moordenaar
Het is misschien wel de meest Gosling-achtige rol ooit. Een man zonder naam, met een satin jas met een schorpioen op de rug, die zelden praat, maar alles zegt met één blik. De film is een neon-noir meesterwerk, traag als een droom en bruut als een vuistslag.
Er zit een soort poëzie in Drive. In de muziek, het kleurgebruik, de stiltes. En Ryan Gosling is die poëzie. Zijn fysieke aanwezigheid – kalm, gespannen, kwetsbaar – maakt van hem een moderne antiheld. Hij is gevaarlijk en teder tegelijk, een man die harten breekt én botten.
Waarom je opnieuw moet kijken:
Omdat je inmiddels weet dat minder soms meer is. Drive is geen actiefilm. Het is een ervaring. En Gosling laat zien dat echte helden niet schreeuwen, maar zwijgen – en dan toeslaan als het moet.
- The Nice Guys (2016) – Gosling met gevoel voor timing
Regie: Shane Black
Rol: Holland March, onhandige privé-detective
Wie dacht dat Ryan Gosling alleen maar broeierige blikken en diepe zuchten in huis heeft, krijgt hier een draai om de oren. In The Nice Guys is hij ronduit hilarisch. Zijn timing, zijn fysieke comedy, zijn interactie met Russell Crowe – alles werkt.
Hij speelt een sullige detective die constant struikelt, letterlijk en figuurlijk. Maar onder de humor zit een tragische ondertoon: een man die zijn dochter probeert op te voeden, ondanks zijn eigen onkunde. Het is slapstick met een ziel, en Gosling speelt het met een zeldzame lichtheid.
Waarom je opnieuw moet kijken:
Omdat je wil lachen. En omdat je wil zien hoe goed Gosling eigenlijk is in comedy. En nee, niet romcom-comedy, maar echte, intelligente, balancerende-op-het-randje humor. Bonus: een scène in een toilet die je nooit meer vergeet.
- Blade Runner 2049 (2017) – De man als mysterie
Regie: Denis Villeneuve
Rol: Officer K, een replicant op zoek naar zijn menselijkheid
Dit is misschien wel Ryan Goslings meest gelaagde rol. In Blade Runner 2049 speelt hij een kunstmatig mens – of een menselijke kunstmatigheid? – die worstelt met vragen die ouder zijn dan film zelf: wie ben ik? Wat maakt iemand echt? Wat betekent herinnering?
Gosling speelt K met een bijna robotachtige beheersing. Maar net onder de oppervlakte gloeien emoties, verlangens, verwarring. Hij is een personage dat probeert te voelen, te herinneren, te bestaan – en dat allemaal binnen een wereld die juist gevoelens uitwist.
Waarom je opnieuw moet kijken:
Omdat het geen sci-fi is, maar filosofie in slow motion. En omdat Gosling hier bewijst dat hij zelfs met een minimaal palet aan expressie een maximale impact kan maken. Hij is een canvas, en je blijft kijken omdat je denkt: er gebeurt iets. Daarbinnen.
Gosling: de fluisteraar van film
Wat Ryan Gosling zo fascinerend maakt, is niet zijn uiterlijk (al helpt het, toegegeven), maar zijn vermogen om niet alles prijs te geven. Hij is geen open boek. Eerder een dicht dagboek met vlekken en ezelsoren, waarvan je af en toe een pagina mag inzien.
Hij speelt niet om te behagen. Hij kiest rollen die schuuren, rollen die balanceren op het randje van absurditeit, pijn of stil verdriet. En hij lijkt er lol in te hebben om zichzelf telkens opnieuw uit te vinden – zonder ooit zijn kern te verliezen.
Bij Panda Bytes geloven we dat echte verhalen niet altijd luid zijn. Soms zijn ze stil, fluisterend bijna. Net als Gosling. En net daarom blijven we hem opnieuw kijken. En herontdekken.
Bonus: waar moet je nog op letten?
- Barbie (2023): Als Ken bewees Ryan Gosling dat hij ook zelfspot heeft – en ballen, om zichzelf compleet te laten ontleden op het scherm. Het maakt zijn eerdere werk alleen maar rijker in retrospectief.
- Blue Valentine (2010): Te pijnlijk voor de lijst, maar onmisbaar in zijn oeuvre. Ryan Gosling op zijn rauwst.
- The Place Beyond the Pines (2012): Een film in drie delen, met Ryan Gosling als motorcrimineel en vader met schuldgevoel. Intens.
Wat vind jij?
Heb jij een favoriete Gosling-film die vaak vergeten wordt? Of ben je hem pas recent gaan waarderen? Laat het ons weten in de reacties – of stuur een gifje van Gosling met die beroemde smirk. Wij bij Panda Bytes smelten altijd een beetje.
Tot die tijd: terugspoelen, herontdekken, herwaarderen. Want sommige dingen worden beter met de jaren. Ryan Gosling is daar het levende bewijs van.
