Introductie:
Er zijn van die filmjaren waarin actie vooral “meer” wil zijn. Meer explosies, meer spierballen, meer eindbazen, meer CGI die je retina’s een warm bad geeft. En dan zijn er jaren waarin actie eindelijk weer snapt wat het óók kan zijn: strak ritme, slimme spanning, personages die iets te verliezen hebben, en setpieces die je doen denken: oké, dit is belachelijk… maar wél lekker belachelijk.
2025 valt voor mij precies in die tweede categorie. Niet omdat elke actiefilm een meesterwerk is, maar omdat de variatie zo fijn is. Je krijgt oorlogsspektakel dat je adem inhoudt, wraakfilms die je pols omhoog jagen, superhelden actie met grootse mythes, en franchises die weten dat het publiek niet alleen “boem” wil, maar ook tempo, stunts en een beetje bravoure. En soms, heel soms, krijg je een film die alles tegelijk wil zijn: emotioneel, spectaculair, stoer én raar. Als dat werkt, is het fantastisch. Als het niet werkt, heb je in elk geval iets om over te praten.
In dit artikel vind je tien actietitels uit 2025 die opvallen door hun energie, hun stijl of hun pure “ik zet dit nog één keer harder”-mentaliteit. Per film krijg je een korte, spoilerarme omschrijving, zodat je meteen weet waar je aan begint. Trek je hoodie aan, zet het geluid iets te hoog, en laten we gaan.
1. One Battle after Another (2025)
Sommige actiefilms voelen als een sprint. One Battle after Another voelt als een marathon waarin je geen tijd krijgt om op adem te komen. De titel zegt eigenlijk alles: dit is geen verhaal waarin je rustig toewerkt naar één grote finale, dit is een opeenstapeling van confrontaties, keuzes, escalaties. Het soort film waarbij je al na twintig minuten denkt: “Wacht, dit was nog maar de opwarming.”
Wat de film zo effectief maakt als actiefilm, is het gevoel van momentum. Je zit continu in een situatie waarin de inzet verschuift, de verhoudingen veranderen en de personages steeds weer een stap verder worden geduwd. Niet omdat ze dat per se willen, maar omdat de omstandigheden het afdwingen. Daardoor krijg je een actie-ervaring die niet alleen lawaaiig is, maar ook urgent voelt. Dit is niet “action for action’s sake”, maar actie als gevolg van botsende belangen.
De beste actiemomenten in dit soort films hebben een soort logica. Je gelooft dat het gebeurt, ook als het absurd is. Omdat de film je laat voelen wat er op het spel staat. En als One Battle after Another dat goed doet, krijg je precies die verslavende combinatie: spanning plus spektakel. Je kijkt niet alleen naar gevechten, je kijkt naar de consequenties ervan.
Ideaal voor als je zin hebt in een film die je constant vooruit duwt. Geen lange pauzes, geen overbodige omwegen, gewoon: doorgaan.
2. Warfare (2025)
Warfare is het soort actiefilm dat je niet per se “leuk” noemt, maar wel indrukwekkend. Oorlogsactie heeft altijd iets dubbel. Het kan spectaculair zijn in uitvoering, maar het gaat bijna altijd over iets wat je liever niet romantiseert. De beste films in dit subgenre snappen dat en gebruiken actie niet als confetti, maar als stress. Als realiteit. Als druk op mensen die al te lang op scherp staan.
Wat je vooral voelt in Warfare is intensiteit. Niet alleen door kogels en explosies, maar door tempo, geluid, chaos en het constante idee dat één verkeerde stap alles kan laten kantelen. Oorlogsfilms die goed werken, maken van ruimte iets gevaarlijks. Een gang, een straat, een open veld. Alles is een risico. En dat geeft actie een ander soort spanning dan de gemiddelde “held tegen schurk”-film. Je kijkt met je hele lijf.
Daarnaast zit de kracht vaak in groepsdynamiek. In oorlogssituaties bestaat heldendom zelden uit één grote heroïsche sprong. Het zit in samenwerken, in elkaar niet kwijtraken, in doorzetten terwijl je hoofd eigenlijk “stop” schreeuwt. Als Warfare die kant laat zien, wordt het meer dan een adrenaline-rit. Dan wordt het een film die je laat voelen hoe fragiel controle is.
Kijk deze als je zin hebt in actie die hard binnenkomt. Niet als achtergrondfilm. Dit is er eentje waar je echt voor gaat zitten.
3. Sisu 2 (Sisu: Road to Revenge) (2025)
Als je ooit een film hebt gezien waarbij je na elke scène harder begint te lachen van pure verbazing omdat iemand zó koppig blijft overleven, dan begrijp je meteen wat Sisu 2 doet. Dit is wraakactie met een bijna mythische energie. Het soort film waarin pijn een detail is en doorzetten een levensstijl.
De charme van Sisu zit in het idee dat het hoofdpersonage niet onderhandelt met tegenslag. Die kijkt tegenslag aan en zegt: “prima, jij ook.” Daardoor krijg je actie die bijna cartoonesk kan aanvoelen, maar toch lekker stoer blijft. Want het is niet slapstick, het is pure vastberadenheid, alleen dan opgevoerd tot het punt waarop het bijna legendarisch wordt.
In een vervolg wil je natuurlijk twee dingen. Je wil de vibe van deel één terug en je wil iets nieuws. Road to Revenge suggereert in elk geval dat de film niet kleiner gaat, maar groter. Meer jacht, meer tegenstanders, meer situaties waarin je denkt: dit kan niet… en dan toch gebeurt het. Als de film slim is, bouwt hij die setpieces op met dezelfde mix van strak tempo en droge humor die het concept zo heerlijk maakt.
Sisu 2 is perfect voor een avond waarop je geen zin hebt in ingewikkelde emoties, maar wel in pure “let’s go”-energie. Het is een actiefilm die je een soort extra batterij geeft.
4. Ballerina (From the World of John Wick: Ballerina) (2025)
Er is een reden dat de John Wick-wereld zo goed werkt. Het is actie die voelt als choreografie. Strak, stijlvol, ritmisch. Ballerina pakt die energie en zet er een eigen draai aan. Elegantie als wapen, discipline als dreiging, controle als overlevingsstrategie.
Wat zo lekker is aan dit soort spin-off actie, is dat het universum al regels heeft. Je hoeft niet meer uit te leggen dat er een onderwereld bestaat met codes, rituelen en mensen die “professioneel” gevaarlijk zijn. Je stapt meteen in een wereld waar iedereen weet hoe het spel werkt, en dat maakt elke confrontatie spannender. Want de tegenstanders zijn niet dom. Ze zijn getraind. Ze zijn voorbereid. En toch moet iemand winnen.
De ballerina-hoek geeft de film bovendien een visueel en thematisch contrast. Een dansvorm die staat voor precisie en schoonheid, gekoppeld aan geweld dat net zo precies kan zijn. Daardoor krijg je actie die niet alleen “hard” is, maar ook stijl heeft. Het soort gevechtsscènes waar je soms bijna applaus voor wil geven, gewoon omdat het zó strak in elkaar zit.
Ballerina is dus ideaal als je houdt van actie die er niet uitziet als chaos, maar als een beheerst stormfront. Mooie beelden, scherpe setpieces, en dat lekkere gevoel dat elke beweging telt.
5. KPop Demon Hunters (2025)
Oké, deze titel alleen al is een feestje. KPop Demon Hunters klinkt als iemand die drie genres in een blender heeft gegooid en daarna heeft gezegd: “Ja, dit is het.” En eerlijk, soms heb je precies dat nodig. Actie hoeft niet altijd stoer en grijs te zijn. Actie mag ook kleurrijk, muzikaal, absurd, en toch verrassend effectief.
Wat deze film (of het nu live-action, animatie, of iets ertussenin is) interessant maakt, is de combinatie van performance en gevecht. KPop draait om choreografie, timing, visuele stijl en energie. Demon jagen draait om dreiging, mythologie en knallende confrontaties. Zet je dat bij elkaar, dan krijg je actie die bijna vanzelf ritmisch wordt. Alsof elk gevecht een nummer is en elke klap een beat.
De beste “genre-mix” actie werkt omdat het zichzelf serieus genoeg neemt om stakes te hebben, maar speels genoeg blijft om plezier te maken. Als KPop Demon Hunters die balans raakt, krijg je een film die je glimlachend laat kijken terwijl er ondertussen van alles ontploft, vliegt of wordt weggeslagen door bovennatuurlijke krachten.
Perfect voor wie zin heeft in iets anders dan de standaard actiebroodjes. Dit is de “spicy” optie op het menu.
6. The Fantastic Four: First Steps (2025)
Superhelden actie is inmiddels een eigen ecosysteem, maar The Fantastic Four: First Steps heeft een voordeel: deze groep draait traditioneel om ontdekking, wetenschap, familie en het idee dat macht niet alleen cool is, maar ook ingewikkeld. En dat kan, als het goed gedaan wordt, super lekkere actie opleveren die niet alleen uit knokken bestaat, maar ook uit creativiteit.
De Fantastic Four zijn geen “ik sla harder dan jij”-helden. Hun krachten vragen om slimme inzet. Rekken, onzichtbaarheid, vuur, steen. Dat betekent dat actie hier kan voelen als puzzel. Hoe los je een situatie op met deze set tools, zonder dat het alleen maar een CGI-wolk wordt. En als een film daar aandacht aan geeft, worden setpieces veel leuker. Dan zie je niet alleen klappen, maar oplossingen.
“First Steps” suggereert ook een frisse start. Dat kan betekenen dat de film tijd neemt voor dynamiek tussen personages, en dat is belangrijk. Want Fantastic Four werkt pas echt als je gelooft dat het een team is, een familie, mensen die elkaar kennen en irriteren en toch voor elkaar door het vuur gaan. Actie wordt spannender als de relaties ertussen kloppen.
Kijk deze als je houdt van superhelden actie met avontuur gevoel, met wereldopbouw, en met het plezier van “we zijn net begonnen, en dit gaat nog groot worden”.
7. Novocaine (2025)
Novocaine is zo’n titel die meteen pijn suggereert. Verdoving, ongevoeligheid, schade die je pas later voelt. In actiecontext kan dat twee kanten op. Het kan een rauwe, harde film zijn, of juist een film die speelt met het idee dat iemand niet voelt wat anderen wel voelen, en daardoor bizarre situaties overleeft.
Actiefilms met zo’n concept werken vaak goed omdat ze een duidelijke gimmick hebben die de actie anders maakt. Niet “weer een achtervolging”, maar een achtervolging waarbij de regels net verschuiven. Niet “weer een gevecht”, maar een gevecht waarin pijnbeleving, grenzen en risico anders liggen. Dat geeft de film identiteit, en dat is tegenwoordig goud waard. Er komen zoveel actietitels uit dat je wil dat eentje meteen een eigen smaak heeft.
Wat ook prettig kan zijn aan Novocaine is toon. Dit type film kan heel strak en donker zijn, maar kan ook een zwart komische rand hebben. Want verdoving is een gek concept. Het is handig, maar ook gevaarlijk. Je kunt te ver gaan zonder het door te hebben. En dat levert actie op waarin je als kijker soms hard meeleeft en soms denkt: dit is niet normaal… en tóch blijf ik kijken.
Novocaine is dus een aanrader als je zin hebt in actie met een conceptuele twist. Niet per se “groots”, maar wel eigen.
8. The Gorge (2025)
The Gorge duikt in actie die sterk leunt op locatie en spanning. Een kloof is letterlijk een val, een grens, een plek waar je niet wil vallen, en dat maakt het automatisch een geweldige setting voor actie. Je hebt hoogte, diepte, beperkte routes, en dat constante gevoel dat één misstap fataal kan zijn.
Wat zulke films vaak goed doen, is de omgeving laten meedoen. De actie is niet alleen “mensen tegen mensen”, maar “mensen tegen omstandigheden”. Dat geeft scènes een extra laag. Een gevecht op een smalle rand is anders dan een gevecht op een vlak veld. Een achtervolging waar je geen ruimte hebt om te draaien voelt meteen claustrofobisch. En dat maakt actie intenser, zelfs als er niet constant wordt geschoten.
Daarnaast hangt er bij een titel als The Gorge meestal ook mysterie. Waarom is die plek belangrijk. Wat zit er. Wie bewaakt het. In actie kan dat lekker werken, omdat het niet alleen om overleven gaat, maar ook om ontdekken. Je hebt dreiging en nieuwsgierigheid tegelijk. En dat is een topcombi, want je blijft kijken om twee redenen: je wil weten hoe ze eruit komen, en je wil weten wat er eigenlijk aan de hand is.
Kijk deze als je houdt van actie met sfeer, spanning en een setting die bijna een personage op zichzelf wordt.
9. Mission: Impossible: The Final Reckoning (2025)
Als er één franchise is die actie bijna als ambacht behandelt, dan is het Mission: Impossible. Dit is de school van “we doen het echt”, “we hangen iemand aan iets wat je beter niet in het echt kunt doen”, en “we bouwen setpieces waar je lichaam al zenuwachtig van wordt.” The Final Reckoning klinkt als een afsluiting, een eindpunt, een laatste ronde met alles erop en eraan.
Wat Mission: Impossible zo lekker maakt, is de combinatie van spionage en stuntwerk. Je krijgt planning, misleiding, gadgets, dubbele agenda’s, en dan opeens een scène waarbij je denkt: oké, dit is geen acteren, dit is pure durf. Het houdt je scherp. Je bent niet alleen aan het kijken, je bent aan het anticiperen. Waar gaat dit mis. Wie verraadt wie. Welke deur blijkt niet te bestaan.
In een “final” hoofdstuk verwacht je natuurlijk emotionele afronding en grotere inzet. Maar het mooie van deze reeks is dat het zelfs bij grote inzet vaak draait om iets simpels: vertrouwen. Wie kun je naast je hebben als alles instort. En dat geeft zelfs de grootste actiespektakels iets menselijks. Je wil niet alleen dat ze winnen, je wil dat ze het halen.
Kijk The Final Reckoning als je zin hebt in ouderwets lekkere blockbuster actie die je hersenen én je adrenaline aanzet. Dit is een eventfilm, punt.
10. Predator: Badlands (2025)
Predator: Badlands is actie die teruggrijpt naar een oerconcept: jacht. De Predator-franchise is in de kern simpel en daarom zo effectief. Iemand jaagt. Iemand wordt opgejaagd. Technologie en tactiek bepalen wie er blijft staan. En de badlands-setting voegt daar nog iets aan toe: een omgeving die al vijandig is voordat de eerste confrontatie begint.
Badlands zijn plekken waar hulp ver weg is en fouten meteen hard worden afgestraft. Dat maakt actie automatisch gespannen. Je kunt niet even schuilen in comfort. Elke keuze heeft een prijs, elke route is riskant. En in Predator-verhalen is dat extra spannend, omdat je tegenstander niet alleen sterk is, maar ook slim, geduldig en vaak een stap vooruit.
Wat de beste Predator-films doen, is van de mens geen dom slachtoffer maken. Ze laten zien hoe iemand creatief wordt onder druk. Hoe je van “ik ren weg” naar “ik ga terugjagen” kunt gaan. Dat geeft actie een heerlijke escalatie. Je voelt de strijd verschuiven. En als Badlands dat goed neerzet, krijg je die klassieke kat-en-muis spanning, maar dan met extra zand, hitte en dreiging.
Perfect voor wie houdt van sci-fi actie die rauw aanvoelt. Niet glimmend, maar scherp, gevaarlijk en zonder genade.
Conclusie
Als je deze tien actiefilms naast elkaar legt, zie je precies waarom 2025 zo’n fijn actiejaar is. Het genre blijft niet hangen in één trucje, maar wisselt constant van energie. Je hebt oorlogsactie die je laat voelen hoe chaos klinkt, wraakfilms die door muren heen rammen op pure wilskracht, superhelden die groot en kleurrijk zijn, en franchises die weten dat stunts pas echt indruk maken als je voelt dat het ergens om gaat. En dan heb je die heerlijk eigenzinnige titel, KPop Demon Hunters, die laat zien dat actie ook gewoon plezier mag zijn, zonder schaamte.
Wat ik vooral lekker vind aan deze selectie, is dat je kunt kiezen op humeur. Als je iets intens wil dat je stil maakt, zet je Warfare aan. Als je vooral wil juichen en grijnzen, is Sisu 2 je beste vriend. Als je stijl en ritme wil, is Ballerina een perfecte keuze. En als je toe bent aan “alles in één keer”, dan kom je vanzelf uit bij Mission: Impossible, dat altijd voelt als een achtbaan die ook nog even een puzzel in je handen drukt.
Dus ja, 2025 bewijst opnieuw dat actie niet dood is, het is gewoon in topvorm. En als je na één van deze films denkt “oké, nog eentje”, dan weet je dat je precies de juiste lijst hebt gekozen.
