Films die teveel wilden, te weinig kregen en vandaag juist des te leuker zijn
Inleiding: 2004, het jaar waarin Hollywood zichzelf overschatte
2004 was een filmjaar van tegenstellingen. Terwijl hits als The Incredibles, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, Spider-Man 2 en Shrek 2 de boxoffice domineerden, probeerden studio’s ook projecten die grootser, ambitieuzer of vreemder waren dan gezond was.
Het was het jaar waarin sterren nog werden gezien als een garantie voor succes, waarin CGI werd gezien als wondermiddel, en waarin men dacht dat het publiek alles wel zou slikken zolang het glansde. Fout dus.
Want 2004 leverde ook een indrukwekkende lijst flops op: films die hun doel misten, concepten die niet werkten en projecten die zo gigantisch waren dat niemand meer wist waar het geld gebleven was.
Maar de magie van flops is tijd. Met afstand zien we niet alleen de fouten, maar ook de charme. De risico’s. De visuele vondsten. De bizarre keuzes die een film uniek maken.
Bij Panda Bytes zeggen we: elke flop verdient een tweede kans.
Daarom presenteren wij met trots de Top 7 Grootste Flops van 2004 die tóch leuk zijn.
1. The Alamo
Historie, eergevoel en een slag die het publiek koud liet
De verwachtingen
Disney wilde met The Alamo een groot historisch epos maken over de beroemde strijd in Texas. Met Billy Bob Thornton, Patrick Wilson en Dennis Quaid in de hoofdrollen, plus een enorm budget, verwachtte men een Amerikaanse klassieker die de Oscarstrijd zou domineren.
De film moest patriottisch, episch en emotioneel worden. Een serieuze concurrent voor eerdere successen in het genre.
De realiteit
Het publiek had geen trek in een somber historisch drama en critici noemden de film te traag. De timing was ongelukkig, de toon inconsistent en de productie gigantisch duur. De film bracht nog geen derde van zijn budget op.
Waarom tóch leuk
De cinematografie is schitterend. De reconstructie van het fort is indrukwekkend en sommige gevechtsscènes zijn spannend en prachtig gefilmd. Billy Bob Thornton is fantastisch als Davy Crockett en geeft de film humor en warmte.
Het is een film die rust en aandacht vraagt, maar veel teruggeeft.
2. The Chronicles of Riddick
Sci-fi opera met te veel spieren en te veel ambitie
De verwachtingen
Na het cultsucces van Pitch Black kreeg Vin Diesel carte blanche om het universum van Riddick uit te breiden. Het moest geen kleine thriller worden, maar een space opera met politieke intrige, religieuze mythologie, kostuums, werelden en epische veldslagen.
Het budget werd bijna vijf keer zo groot als dat van het origineel.
De realiteit
De film was zo anders dan Pitch Black dat fans in verwarring waren. In plaats van minimalistische horror kregen ze een operette vol priesters, necromongers en filosofie over het lot van galactische dynastieën.
Het brede publiek haakte af, de film flopte zwaar.
Waarom tóch leuk
Omdat het lef heeft. De wereldbuilding is origineel, de sets indrukwekkend en Vin Diesel speelt Riddick met heerlijke overgave. Het is schaamteloos groot, donker, vreemd en vol ideeën. Alsof Dune, Conan en Star Wars samen een kind kregen.
Het werkt niet altijd, maar het is onmogelijk saai.
3. The Village
Shyamalans dorp vol geheimen dat mensen verdeelde
De verwachtingen
Na zijn eerdere successen werd M. Night Shyamalan gezien als visionair. The Village werd gepresenteerd als zijn volgende grote mysterie, vol spanning, metaforen en een twist die iedereen zou verbijsteren.
Het verhaal van een afgezonderde gemeenschap die beesten in het bos vreest, klonk intrigerend.
De realiteit
De twist werd snel geraden, het publiek voelde zich misleid en critici vonden de derde akte teleurstellend. De film flopte financieel, zeker in verhouding tot zijn marketing.
Waarom tóch leuk
De sfeer is prachtig. De muziek van James Newton Howard is adembenemend en Bryce Dallas Howard speelt schitterend. De film werkt als romantisch drama met mythologische ondertoon. Niet wat men verwachtte, maar wel bijzonder.
Als je de film niet kijkt voor de twist, maar voor de reis, is hij geweldig.
4. Alexander
Oliver Stone probeerde het grootste verhaal ooit te verfilmen. Dat werd hem niet gegund.
De verwachtingen
Oliver Stone wilde het leven van Alexander de Grote verfilmen met Colin Farrell, Angelina Jolie, Rosario Dawson en Anthony Hopkins. Het moest een epische biografie worden vol politieke intrige, veldslagen en persoonlijke drama’s.
Het budget was enorm en de makers verwachtten een moderne Lawrence of Arabia.
Die realiteit
De film was lang, rommelig gemonteerd en thematisch complex. Critici noemden de dialogen zwaar en de structuur warrig. De film verloor veel geld en werd overal bespot.
Stone bracht later meerdere nieuwe versies uit.
Waarom tóch leuk
Omdat je de ambitie voelt. De veldslagen zijn spectaculair, vooral Gaugamela. Farrell speelt intens en Jolie is een heerlijk theatrale Olympias. De muzikale score van Vangelis is groot en meeslepend.
Het is geen perfecte film, maar wel een moedige. En in zijn latere versies zelfs indrukwekkend.
5. King Arthur
Historische realisme zonder magie – een gok die het publiek niet trok
De verwachtingen
Regisseur Antoine Fuqua wilde de Arthur-legende strippen van magie en er een realistische, historische oorlogsfilm van maken. Met Clive Owen als Arthur en Keira Knightley als Guinevere leek het een frisse draai.
De film werd gepromoot als “het echte verhaal achter de legende”.
De realiteit
Het publiek wilde juist de magie, de ridders, Merlin en mystiek. De film voelde grauw en ernstig. Critici vonden het verhaal cliché en de personages onderontwikkeld.
De opbrengsten bleven ver achter bij het gigantische budget.
Waarom tóch leuk
Omdat de actie fantastisch is. De slag op het ijs is een van de mooiste scènes uit dat jaar. De cast doet het goed en de muziek van Hans Zimmer is krachtig.
Het is geen sprookje, maar een ruwe, stoere interpretatie die verrassend goed werkt.
6. Catwoman
Een misser, een meme en een fascinerende mislukking
De verwachtingen
Warner Bros wilde een moderne, sexy, onafhankelijke Catwoman-film die kon dienen als nieuwe superheldenfranchise. Halle Berry werd cast, er kwam een extravagant kostuum en de film moest stijlvol en krachtig worden.
De realiteit
Het script leek geschreven door iemand die nog nooit een stripboek had gezien. De actie was vreemd, de dialogen onnatuurlijk en het plot onvoorstelbaar warrig. De film flopte hard en Berry won een Razzie.
Waarom tóch leuk
Omdat het camp is van het hoogste niveau. Berry speelt met plezier, de outfits zijn uniek en de film heeft een absurd gevoel voor stijl. Het is geen superhelden film, maar een bizarre mode fantasy met katten instincten.
Het is heerlijk fout en daardoor leuk.
7. The Stepford Wives
Satire die te glossy werd voor zijn eigen boodschap
De verwachtingen
Met Nicole Kidman, Matthew Broderick en Glenn Close leek dit een scherpe satire te worden op suburbane perfectie en genderrollen. De regisseur, Frank Oz, stond bekend om humor en verfijning.
De realiteit
De film worstelde met productiedrama’s. De toon werd inconsistent en veel scènes werden herschreven. Het eindresultaat voelde slap en directionloos. De film flopte in vrijwel alle markten.
Waarom tóch leuk
Omdat er momenten in zitten die briljant zijn. Glenn Close is fantastisch, Christopher Walken schaamteloos grappig en de retro-esthetiek werkt goed. De film is niet wat hij had moeten zijn, maar wel vermakelijk als satirisch curiosum.
Waarom 2004 een goudmijn aan flops was
2004 faalde luid. Op allerlei manieren:
Te veel ambitie (Alexander)
Te veel stijl (Catwoman)
Te veel budget (The Alamo)
Te veel wereldbuilding (Riddick)
Te veel verwachting (The Village)
Te weinig magie (King Arthur)
Te weinig bijtende satire (The Stepford Wives)
Maar juist deze fouten maken de films interessant.
Het plezier van floppen
Een flop is eerlijk. Je ziet de pogingen, de dromen, de fouten, de risico’s. Je voelt de hand van de makers, zelfs wanneer het misgaat. En soms is iets dat mislukt veel boeiender dan iets dat veilig slaagt.
2004 zit vol films die tijd nodig hadden om gewaardeerd te worden. Films die imperfect, vreemd of té ambitieus zijn, maar die juist daarom leuk zijn om te herzien.
Conclusie: 2004 verdient liefde
2004 gaf ons films die struikelden en films die vlogen. Maar de flops van dat jaar zijn ware schatkisten voor cinefielen, vol charme, risico en eigenzinnigheid.
Bij Panda Bytes vieren we dat soort cinema. Want film is geen wiskunde. Film is experiment, durf en soms epische mislukking.
Jouw beurt
Welke flop uit 2004 kijk jij met plezier terug? Ben jij fan van Riddick? Heb jij een zacht plekje voor The Village? Lach jij om Catwoman of verdedig je King Arthur met vuur?
Laat het ons weten. Onze filmpanda’s zijn dol op discussies.
