Films die ontspoorden, struikelden of verkeerd inschatten wat het publiek wilde, maar vandaag juist charme uitstralen.
Inleiding: 2006, het jaar van grootse mislukkingen en verborgen parels
2006 was op filmgebied een wonderlijk jaar. Aan de ene kant bracht het enorme successen voort als The Departed, Casino Royale, The Pursuit of Happyness en Pan’s Labyrinth. Aan de andere kant was het ook het jaar van peperdure projecten die in de kiem werden gesmoord door slechte recensies, misplaatste ambities of een publiek dat gewoon niet wist wat ermee te doen.
Studio’s wedden op ideeën die briljant leken op papier, maar in de praktijk hun weg kwijtraakten. De ene flop viel ten prooi aan creatieve chaos, de andere aan botsingen tussen studio en regisseur. Weer andere films werden simpelweg niet begrepen. Zoals dat gaat, waaierde de filmwereld in 2006 uit van meesterwerk tot totale mislukking met alles ertussen.
Maar zoals Panda Bytes al vaker zegt: falen hoeft niet lelijk te zijn. Flops zijn soms de spannendste films om naar terug te keren. Ze laten durf zien, lef, soms pure onbeholpenheid, maar altijd passie. Achter elke flop schuilt een maker die iets wilde zeggen, al lukte dat misschien niet helemaal.
Daarom zetten wij de schijnwerper op de zeven grootste flops van 2006 die vandaag verrassend leuk zijn. Misschien niet perfect, misschien niet logisch, maar wel onvergetelijk.
1. Poseidon
Een schip dat kapseist en een budget dat dat ook deed
De verwachtingen
Regisseur Wolfgang Petersen had bewezen dat hij kon omgaan met spektakel. The Perfect Storm, Air Force One, Troy; het waren stuk voor stuk visuele knallers. Een remake van The Poseidon Adventure leek bij hem in veilige handen.
Het budget schoot omhoog tot meer dan 160 miljoen dollar. Petersen beloofde realistische watersimulaties, intense actiescènes en een cast die zowel dramatische diepgang als fysieke kracht kon leveren. Kurt Russell, Josh Lucas en Emmy Rossum vormden het middelpunt van deze luxueuze rampenfilm.
De realiteit
Hoewel de film geen totale ramp was, viel hij tussen wal en schip. De personages waren dun geschreven, de dialogen stijf en de spanning voorspelbaar. Critici vonden het indrukwekkend om te zien maar emotioneel leeg. Het publiek liet het afweten; de opbrengsten dekte het budget niet.
Waarom tóch leuk
Omdat de film eruitziet als een technisch hoogstandje. De omgeslagen ballroom, de waterstromen die door gangen razen, en de claustrofobische scènes ondersteboven in het scheepswrak zijn spectaculair om te zien. Bovendien blijft Kurt Russell altijd een plezier om naar te kijken. Poseidon is perfecte popcorn cinema: weinig diepgang, veel adrenaline.
2. The Fountain
Wetenschap, liefde, dood en spiritualiteit in een hypnotiserende wirwar
De verwachtingen
Darren Aronofsky wilde een spiritueel sciencefictionepos maken over liefde en sterfelijkheid. Een verhaal dat drie tijdlijnen omvatte: een conquistador in de vijftiende eeuw, een wetenschapper in het heden en een reiziger door de ruimte die de boom des levens bewaakt.
Hugh Jackman en Rachel Weisz, toen nog samen, gaven de film emotie en prestige. De trailer beloofde diepgang, poëzie, mystiek en visueel spektakel.
De realiteit
Het bleek allesbehalve eenvoudig. De film werd te abstract voor het massapubliek. Veel kijkers wisten niet wat ze zagen en critici waren verdeeld. Een deel vond het een meesterwerk, een ander deel vond het zweverig, pretentieus en verwarrend.
De box office stortte in. De film bracht slechts een fractie op van wat nodig was om winst te maken.
Waarom tóch leuk
Omdat The Fountain iets probeert wat bijna geen enkele film durft. Het is kunstzinnig, filosofisch en emotioneel brutaal. De muziek van Clint Mansell is oogverblindend mooi, en Jackman geeft een van zijn meest kwetsbare rollen ooit.
Dit is een film die je niet kijkt om te begrijpen, maar om te voelen. En dat maakt het een unieke ervaring.
3. Lady in the Water
Een modern sprookje dat ontspoorde maar wel lief bleef
De verwachtingen
M. Night Shyamalan had net hits achter de rug als Signs en The Sixth Sense. Studio’s vertrouwden hem blind. Zijn nieuwe project, Lady in the Water, was een persoonlijk sprookje dat hij voorlas aan zijn kinderen, later vertaald naar film.
Paul Giamatti speelde een gebroken conciërge die een mysterieuze vrouw uit een zwembad redt. De film beloofde magie, mysterieuze wezens en symboliek.
De realiteit
De film werd door critici genadeloos neergesabeld. De fantasiewezens waren vreemd ontworpen, het verhaal raakte verstrikt in zijn eigen mythologie en Shyamalan castte zichzelf als schrijver wiens werk de wereld zou redden. Dat viel bij veel kijkers slecht.
Het publiek bleef weg. De film flopte zwaar.
Waarom tóch leuk
Omdat er een enorme dosis hart in zit. Paul Giamatti’s performance is prachtig en breekbaar. De sfeer is zacht en dromerig. En wie houdt van sprookjes met een tikkeltje melancholie, komt verrassend veel moois tegen.
Het is Shyamalan op zijn meest koppige én meest oprechte. Niet perfect, wel betoverend op een vreemde manier.
4. Eragon
Draken, magie en de fijnste clichés ooit verzameld
De verwachtingen
Na het megasucces van The Lord of the Rings wilden studio’s een nieuwe fantasy franchise. Eragon, gebaseerd op het populaire boek van Christopher Paolini, leek het begin van iets groots.
Met een jonge held, een wijze mentor, een draak met een ziel en een land in nood klonk het als klassieke fantasy. De cast was sterk, met Jeremy Irons als brommende mentor en Rachel Weisz als stem van draak Saphira.
De realiteit
De film voelde aan als een goedkope remix van betere verhalen. Personages misten ontwikkeling, de visuele effecten waren wisselend en de dialogen soms lachwekkend.
Critici noemden het “Lord of the Rings voor beginnelingen, maar dan zonder magie”. De geplande trilogie werd direct geschrapt.
Waarom tóch leuk
Omdat het heerlijk campy is. Jeremy Irons speelt alsof hij in een Oscarfilm zit, terwijl de rest van de cast verdwaald lijkt. De draak is charmant en sommige scènes voelen nostalgisch jaren negentig.
Het is een knusse fantasyfilm die perfect werkt als guilty pleasure.
5. Miami Vice
Stijl, zweet, neon en totale serious vibes
De verwachtingen
Michael Mann, meester van elegante misdaadfilms, besloot de iconische jaren tachtig-serie Miami Vice om te vormen tot een realistische, moderne politiethriller. Colin Farrell en Jamie Foxx kregen de hoofdrollen, de beelden zouden hypergestileerd zijn en de muziek sfeervol en rauw.
Het moest een hit worden.
De realiteit
Het publiek raakte in de war. De film was traag, intens en totaal anders dan de serie waarop hij gebaseerd was. De romance tussen Farrell en Gong Li domineerde het verhaal en de dialogen waren mumbelend en donker.
Financieel liep het mis. De hoge kosten, reshoots en marketing maakten het verlies pijnlijk.
Waarom tóch leuk
Omdat het intiem, visueel hypnotiserend en uniek is. Mann filmt nacht, regen en neon alsof het schilderijen zijn. De soundtrack trekt je een wereld binnen die broeit en ademt. Dit is geen actiefilm, maar koortsachtige atmosfeer.
Voor fans van stijlvolle cinema is dit een verborgen juweel.
6. The Black Dahlia
Film noir met te veel stijl en te weinig ziel
De verwachtingen
Regisseur Brian De Palma had naam gemaakt met klassiekers als Scarface en The Untouchables. Zijn verfilming van James Ellroys roman over een gruwelijke, waargebeurde moordzaak moest een moderne noirklassieker worden.
Met Scarlett Johansson, Josh Hartnett, Hilary Swank en Aaron Eckhart leek het een film met potentie.
De realiteit
De film zag er geweldig uit, maar was verwarrend verteld. Het verhaal raakte verstrikt in subplots, personages voelden leeg en de pacing was onregelmatig.
Critici waren teleurgesteld en het publiek kwam niet opdagen.
Waarom tóch leuk
Omdat de sfeer precies goed is. De Palma weet hoe je een noir laat zinderen. De kostuums, de schaduwen, de jazzachtige soundtrack en het duistere Hollywood van de jaren veertig zijn zorgvuldig opgebouwd.
Het is geen perfecte adaptatie, maar wel een zwoele en duistere filmervaring.
7. Flyboys
Luchtgevechten, vriendschappen en historische vrijheid
De verwachtingen
Een oorlogsdrama over de Lafayette Escadrille, een groep Amerikaanse piloten die tijdens de Eerste Wereldoorlog vrijwillig voor Frankrijk vochten. De film beloofde heroïsche luchtgevechten en dramatische verhalen.
James Franco speelde de hoofdrol en de trailers zagen er spectaculair uit.
De realiteit
De film had hart, maar miste scherpte. De personages waren clichématig, de dialogen vlak en de historische feiten flexibel. Kritieken waren lauw en de box office teleurstellend.
Waarom tóch leuk
Omdat de luchtgevechten werkelijk prachtig zijn. De film heeft een optimistische toon en straalt avontuur uit. Het voelt als een ouderwetse oorlogsfilm met moderne visuals.
En voor iedereen die van historische luchtvaart houdt, is dit puur kijkplezier.
Waarom 2006 een onvergetelijk flopjaar is
2006 toonde hoe riskant ambitie kan zijn. Makers probeerden nieuwe genres, grootse visies, eigenzinnige experimenten. Sommige films kregen niet de liefde die ze verdienden, anderen waren simpelweg verkeerde keuzes. Maar allemaal vertellen ze iets over hun tijd.
Films als The Fountain waren te vooruitstrevend.
Films als Eragon waren te veilig.
Films als Miami Vice waren te eigenwijs.
Films als Poseidon waren te duur.
Het is precies die mix die 2006 zo interessant maakt.
Het plezier van de flop
Een flop is niet het einde van een verhaal. Vaak begint het daar pas.
Kijk The Fountain en je ontdekt een spiritueel gedicht.
Kijk Eragon en je hebt een heerlijke avond lachend met vrienden.
Kijk Miami Vice en je zweeft op neon en nacht.
Kijk Poseidon voor pure actie.
Flops tonen lef. Ze laten zien wat cinema kan zijn wanneer niemand op remmen trapt.
Conclusie: 2006 verdient meer liefde
2006 leverde films op die niet werkten, maar wél durfden. Dat maakt ze mooier dan veel brave successen. Ze proberen te raken, te verbazen, te vernieuwen. Soms mislukken ze, soms raken ze pas jaren later de juiste snaar.
Bij Panda Bytes vieren we die mislukkingen met plezier, want wie alleen perfecte films kijkt, mist de ziel van cinema.
Jouw beurt
Welke flop uit 2006 vind jij stiekem geweldig? Sta jij pal achter Miami Vice? Heb je een zwak voor The Fountain? Of kijk je Eragon nog steeds elk jaar voor de nostalgie?
Laat het ons weten in de comments. De Panda Bytes-community groeit van elke mening, zeker de controversiële.
