Films die ontspoorden, struikelden of verkeerd inschatten wat het publiek wilde, maar vandaag juist charme uitstralen.
Inleiding: 2006, het jaar van grootse mislukkingen en verborgen parels
2006 was op filmgebied een wonderlijk jaar. Aan de ene kant bracht het enorme successen voort als The Departed, Casino Royale, The Pursuit of Happyness en Pan’s Labyrinth. Aan de andere kant was het ook het jaar van peperdure projecten die in de kiem werden gesmoord door slechte recensies, misplaatste ambities of een publiek dat gewoon niet wist wat ermee te doen.
Studio’s wedden op ideeën die briljant leken op papier, maar in de praktijk hun weg kwijtraakten. De ene flop viel ten prooi aan creatieve chaos, de andere aan botsingen tussen studio en regisseur. Weer andere films werden simpelweg niet begrepen. Zoals dat gaat, waaierde de filmwereld in 2006 uit van meesterwerk tot totale mislukking met alles ertussen.
Maar zoals Panda Bytes al vaker zegt: falen hoeft niet lelijk te zijn. Flops zijn soms de spannendste films om naar terug te keren. Ze laten durf zien, lef, soms pure onbeholpenheid, maar altijd passie. Achter elke flop schuilt een maker die iets wilde zeggen, al lukte dat misschien niet helemaal.
Daarom zetten wij de schijnwerper op de zeven grootste flops van 2006 die vandaag verrassend leuk zijn. Misschien niet perfect, misschien niet logisch, maar wel onvergetelijk.
1. Poseidon
Een schip dat kapseist en een budget dat dat ook deed
De verwachtingen
Regisseur Wolfgang Petersen had bewezen dat hij kon omgaan met spektakel. The Perfect Storm, Air Force One, Troy; het waren stuk voor stuk visuele knallers. Een remake van The Poseidon Adventure leek bij hem in veilige handen.
Het budget schoot omhoog tot meer dan 160 miljoen dollar. Petersen beloofde realistische watersimulaties, intense actiescènes en een cast die zowel dramatische diepgang als fysieke kracht kon leveren. Kurt Russell, Josh Lucas en Emmy Rossum vormden het middelpunt van deze luxueuze rampenfilm.
De realiteit
Hoewel de film geen totale ramp was, viel hij tussen wal en schip. De personages waren dun geschreven, de dialogen stijf en de spanning voorspelbaar. Critici vonden het indrukwekkend om te zien maar emotioneel leeg. Het publiek liet het afweten; de opbrengsten dekte het budget niet.
Waarom tóch leuk
Omdat de film eruitziet als een technisch hoogstandje. De omgeslagen ballroom, de waterstromen die door gangen razen, en de claustrofobische scènes ondersteboven in het scheepswrak zijn spectaculair om te zien. Bovendien blijft Kurt Russell altijd een plezier om naar te kijken. Poseidon is perfecte popcorn cinema: weinig diepgang, veel adrenaline.
2. The Fountain
Wetenschap, liefde, dood en spiritualiteit in een hypnotiserende wirwar
De verwachtingen
Darren Aronofsky wilde een spiritueel sciencefictionepos maken over liefde en sterfelijkheid. Een verhaal dat drie tijdlijnen omvatte: een conquistador in de vijftiende eeuw, een wetenschapper in het heden en een reiziger door de ruimte die de boom des levens bewaakt.
Hugh Jackman en Rachel Weisz, toen nog samen, gaven de film emotie en prestige. De trailer beloofde diepgang, poëzie, mystiek en visueel spektakel.
De realiteit
Het bleek allesbehalve eenvoudig. De film werd te abstract voor het massapubliek. Veel kijkers wisten niet wat ze zagen en critici waren verdeeld. Een deel vond het een meesterwerk, een ander deel vond het zweverig, pretentieus en verwarrend.
De box office stortte in. De film bracht slechts een fractie op van wat nodig was om winst te maken.
Waarom tóch leuk
Omdat The Fountain iets probeert wat bijna geen enkele film durft. Het is kunstzinnig, filosofisch en emotioneel brutaal. De muziek van Clint Mansell is oogverblindend mooi, en Jackman geeft een van zijn meest kwetsbare rollen ooit.
Dit is een film die je niet kijkt om te begrijpen, maar om te voelen. En dat maakt het een unieke ervaring.
3. Lady in the Water
Een modern sprookje dat ontspoorde maar wel lief bleef
De verwachtingen
M. Night Shyamalan had net hits achter de rug als Signs en The Sixth Sense. Studio’s vertrouwden hem blind. Zijn nieuwe project, Lady in the Water, was een persoonlijk sprookje dat hij voorlas aan zijn kinderen, later vertaald naar film.
Paul Giamatti speelde een gebroken conciërge die een mysterieuze vrouw uit een zwembad redt. De film beloofde magie, mysterieuze wezens en symboliek.
De realiteit
De film werd door critici genadeloos neergesabeld. De fantasiewezens waren vreemd ontworpen, het verhaal raakte verstrikt in zijn eigen mythologie en Shyamalan castte zichzelf als schrijver wiens werk de wereld zou redden. Dat viel bij veel kijkers slecht.
Het publiek bleef weg. De film flopte zwaar.
Waarom tóch leuk
Omdat er een enorme dosis hart in zit. Paul Giamatti’s performance is prachtig en breekbaar. De sfeer is zacht en dromerig. En wie houdt van sprookjes met een tikkeltje melancholie, komt verrassend veel moois tegen.
Het is Shyamalan op zijn meest koppige én meest oprechte. Niet perfect, wel betoverend op een vreemde manier.
